องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 511

หลี่จุ่นอึ้ง ในใจคิดว่านางกำนัลผู้นี้ช่างกล้านัก

หลี่จุ่นที่เตรียมจะออกไปหมุนตัวเดินกลับ

ทุกคนต่างพากันสงสัย ไม่รู้ว่าหลี่จุ่นจะทำอะไร

อาหยวนก็อึ้งเหมือนกัน

นาทีต่อมากลับเห็นหลี่จุ่นเชยคางของนางกำนัลผู้นั้นขึ้น ก่อนจะยิ้มพูด “แม่นางท่านนี้หน้าตาจิ้มลิ้มอย่างนี้ คาดว่าแม่คงเป็นชาวราชวงศ์อู่กระมัง”

“ถูกต้อง ท่านแม่ทัพ แม่ของข้าเป็นคนราชวงศ์อู่” นางกำนัลผู้นั้นใจกล้าจริง ๆ ยิ้มพรายมองหลี่จุ่น น้ำเสียงอ่อนโยนเสนาะหู กล่าวอย่างเคลิบเคลิ้มว่า “ท่านแม่ทัพ ท่านก็รูปงามแท้”

“เจ้างามกว่า”

หลี่จุ่นพยักหน้า

มองนางกำนัลผู้นี้อย่างละเอียด รู้สึกว่านางงามมากจริง ๆ แถมยังเป็นผู้หญิงตามรสนิยมของเขาพอดีอีก

จู่ ๆ หลี่จุ่นก็มีความหุนหันที่อยากจะเอาตัวนางไปด้วย จึงถามว่า

“ในเมื่อแม่ของเจ้าเป็นชาวราชวงศ์อู่ ยามนี้ข้ามาแล้ว เจ้ายินดีจะกลับราชวงศ์อู่หรือไม่ ข้าช่วยเจ้าตามหาญาติในตระกูลได้นะ ถ้าเจ้ายินดีละก็”

พออาหยวนได้ยิน ใบหน้าสวย ๆ ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย รู้สึกไม่สบอารมณ์นิดหนึ่งอย่างไม่มีสาเหตุ

ทว่าทหารคนอื่น ๆ กลับรู้สึกว่าจอมทัพร้ายนัก ทั้งที่หมายตานางกำนัลผู้นี้แล้ว ยังพูดได้ชัดเจนไม่เหมือนใครอีก มีความเป็นราชนิกุลสูงศักดิ์ ทั้งยังมีความจอมปลอมของพวกมีการศึกษาของราชวงศ์อู่

สมกับที่เป็นจอมทัพจริง ๆ!

ท่วงทำนองไร้ขอบเขต!

นางกำนัลผู้นั้นมองหลี่จุ่น คล้ายชอบหลี่จุ่นอย่างยิ่ง จึงพยักหน้าอย่างเชื่อฟังน่ารักและตอบ

“ท่านแม่ทัพ ข้าน้อยยินดีติดตามทัพของท่าน ท่านแม่ทัพโปรดพาข้าน้อยกลับราชวงศ์อู่ด้วยเถิดเจ้าค่ะ”

“ดี!”

หลี่จุ่นแย้มยิ้มด้วยความพึงพอใจทันที “ทหาร จูงม้ามาตัวหนึ่ง!”

มีนายทหารยกม้าของตัวเองมอบให้ทันที หลี่จุ่นจึงจูงนางกำนัลผู้นั้นขึ้นม้า

ทีแรกเขาอย่างอุ้มอีกฝ่ายขึ้นไป แต่เพิ่งจะพบว่าอีกฝ่ายตัวสูงอยู่หน่อย ๆ ถึงสรีระจะน่าน้ำลายสอนัก แต่เขาอุ้มไม่ไหวจริง ๆ

“ฮ่า ๆ ๆ! ไป!”

ภายหลังหลี่จุ่นก็ขึ้นม้าของตัวเองเหมือนกัน หวดแส้หัวเราะเสียงดังพลางขวบขี่ทะยานไป!

ในพระราชวังเบื้องหลัง บรรดานางกำนัลและขันทีมองเงาหลังของนางกำนัลที่ขี่ม้าตามหลี่จุ่นออกไปไกล จากนั้นก็มองกันไปมองกันมา สีหน้าพิลึกอย่างยิ่ง

สองเค่อให้หลัง

ทัพใหญ่รวมพลอยู่นอกเมือง

จงจื่อหนิงขึ้นหน้ามา คิดจะรายงานผลการรบ แต่พอเห็นนางกำนัลของราชวงศ์แคว้นเฟิงเฉวี่ยนที่อยู่บนหลังม้าข้างหลี่จุ่นท่านนั้นแล้วก็สะดุ้ง

นี่จอมทัพคว้าผู้หญิงมาด้วยหรือนี่

“รายงานท่านจอมทัพ ซือหม่าชิงอวิ๋นส่งทหารสามหมื่นมาช่วยแคว้นเฟิงเฉวี่ยนขอรับ แต่พอถึงระหว่างทางกลับมีทหารหนึ่งหมื่นนายเปลี่ยนเส้นทางมุ่งไปที่เทือกเขาเฮยสง เกรงว่าจะมาดักโจมตีทัพเราขอรับ!”

พอได้ยินดังนั้น

คิ้วของจงจื่อหนิงก็ขมวดเป็นปมทันที เอ่ยว่า “ซือหม่าชิงอวิ๋นลืมไปแล้วหรือยังไง มาหาที่ตายหรือ! ท่านจอมทัพ ข้าน้อยขออาสานำทหารไปโจมตีสังหารไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์นี้เองขอรับ!”

หลี่จุ่นยกมือพลางส่ายหน้าตอบ “ไม่ได้! เหล่าทหารเพิ่งเจอกับศึกหนัก เวลานี้ไม่เหมาะจะทำสงคราม!”

“ท่านจอมทัพ เช่นนั้น...” จงจื่อหนิงขมวดคิ้วทันที

หลี่จุ่นพลิกตัวลงจากม้า หยิบแผนที่เดินทัพออกมา ชี้เทือกเขาเฮยสงและเอ่ย

“จุดนี้มีช่องทางเขาอยู่ ผ่านเทือกเขาเฮยสงไปได้โดยไว ถ้าจะเดินทางลำบากมาก ทัพใหญ่จะไปทางนี้ไม่ได้ แต่...ถ้าเป็นการเดินทัพแบบกลุ่มย่อยกลับทำได้”

“ฉะนั้น แม่ทัพจง ท่านนำหน่วยหน้าไม้กลมุ่งหน้าไปเดี๋ยวนี้ ต้องรวมพลกับทัพเสริมของอัครมหาเสนาบดีจี้และกุนซือก่อนที่ทัพของซือหม่าชิงอวิ๋นจะถึงเทือกเขาเฮยสง สั่งให้พวกเขาซุ่มโจมตีอีกฝ่ายให้ย่อยยับ! ข้าจะนำทัพไปโจมตีข้างหลัง พวกเราโจมตีขนาบสองทาง ต้องทำให้กำลังพลหนึ่งหมื่นนายของซือหม่าชิงอวิ๋นติดอยู่ที่นี่ชั่วกัปชั่วกัลป์ให้ได้!”

ครั้นจงจื่อหนิงได้ยินดวงตาเปล่งประกายฉับพลัน เข้าใจในทันทีพร้อมเอ่ย

“ขอรับ ท่านจอมทัพ!”

จงจื่อหนิงนำหน่วยหน้าไม้กลล่วงหน้าไปก่อนทันที จากไปอย่างเร่งด่วน

ด้านหลัง อาหยวนขี่ม้าขนาบข้างนางกำนัลผู้นั้น พอเห็นภาพนี้ นัยน์ตางามก็นิ่งไปเล็กน้อย

สายตานางตกอยู่บนตัวหลี่จุ่น มุมปากเผยรอยยิ้มหวาน