องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 512

เทือกเขาชิงเฟิง

ค่ายทหารแคว้นเยียน

ซือหม่าชิงอวิ๋นสองอาหลานกำลังศึกษาแผนที่เดินทัพอยู่ในกระโจม

ครั้นได้ยินหน่วยสอดแนมมารายงานว่าแคว้นเฟิงเฉวี่ยนตกอยู่ในมือศัตรูแล้ว เฟิงเฉวี่ยนอ๋องพาขุนนางใหญ่หลบหนีอย่างเร่งด่วน สองอาหลานก็ตะลึงงันทันที

“เร็วอย่างนี้เลยหรือ” ซือหม่าเหย่ที่นอนอยู่บนเตียงกระดุกกระดิกตัวไม่ได้ทำหน้าตกใจ

ซือหม่าชิงอวิ๋นก็อึ้งเหมือนกัน จากนั้นก็ถามขึ้นว่า

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นก็ถอนทัพสนับสนุนกลับมาเดี๋ยวนี้!”

“ขอรับ!” หน่วยสอดแนมผู้นั้นรีบไปโดยด่วน

“ท่านอา ฉวยโอกาสนี้สั่งสอนไอ้แก่เจ้าเล่ห์จี้จงชิงนั่นให้สาสมไปเลย! พวกมันตีเมืองหลวงแคว้นเฟิงเฉวี่ยนแตกแล้ว ต้องเจ็บหนักแน่” ซือหม่าเหย่พูดด้วยความแค้น

พอนึกถึงว่าตัวเองบาดเจ็บสาหัส แค้นนี้ไม่ว่าอย่างไรก็กลืนไม่ลง

ซือหม่าชิงอวิ๋นพยักหน้าเอ่ย “ด้วยความเร็วในการเดินทัพของพวกเรา ประมาณยามเซินก็ถึงเทือกเขาเฮยสงแล้ว ทัพใหญ่ของจี้จงชิงเพิ่งจะทำศึกใหญ่ไป เวลานี้คงอ่อนล้า แล้วยังอาจจะตายไปมาก หากเจอกับทัพของเขาจะได้ล้างแค้นครั้งนี้ได้พอดี!”

“ครั้งนี้จะให้จี้จงชิงได้เห็นสักหน่อย ทัพเยียนของเราไม่ใช่ว่าจะแหยมได้ง่าย ๆ นะ!” ซือหม่าเหย่กล่าว

..........................................

จี้จงชิงขึ้นเหนือไปสมทบด้วยตัวเอง เขานำทหารสามหมื่นนายขึ้นเหนือแต่แรกแล้ว มุ่งหน้าไปยังเทือกเขาเฮยสง

สมทบอยู่ตรงนี้ก็พอ

แต่เขาจงใจวางกำลังสามพันคนตรงที่แจ้ง ที่เหลือให้ซ่อนตัวอยู่ตามเทือกเขา

“รายงาน!”

จี้จงชิงกำลังอยู่ในกระโจมชั่วคราว จู่ ๆ ได้ยินเสียงรายงานจากด้านนอกกระโจม “รายงาน แม่ทัพใหญ่จงขอเข้าพบท่านอัครมหาเสนาบดีขอรับ!”

“จื่อหนิงหรือ”

จี้จงชิงอึ้ง ลุกขึ้นเดินออกกระโจมทันที จากนั้นก็เห็นจงจื่อหนิงขี่ม้าห้อตะบึงมาจากที่ไกล ๆ

ไม่กี่ครู่หายใจก็ถึงตรงหน้า

จงจื่อหนิงพลิกตัวลงจากม้า กำหมัดคำนับ “ท่านอัครมหาเสนาบดี จอมทัพสั่งให้ข้านำหน่วยหน้าไม้กลมารวมตัวกับท่าน ให้ท่านนำพวกเราไปสังหารกองทัพศัตรูที่ลงมาจากทางเหนือขอรับ!”

“อะไรนะ เจ้าหมายความว่าทัพใหญ่ของซือหม่าชิงอวิ๋นลงใต้หรือ!” จี้จงชิงพลันตกใจ

หน่วยสอดแนมที่เขาสั่งให้กระจายตัวอยู่ทางเหนือถูกหลี่จุ่นเอาตัวไปหมด ดังนั้นจึงไม่รู้ข่าวทางเหนือ และไม่รู้เลยว่าซือหม่าชิงอวิ๋นยกทัพลงใต้อีกแล้ว

จงจื่อหนิงอธิบายทันที “ท่านอัครมหาเสนาบดี คราวนี้ซือหม่าชิงอวิ๋นนำพลลงใต้มาแค่หนึ่งหมื่นขอรับ คิดจะซุ่มโจมตีทัพเราที่เทือกเขาเฮยสง!”

จี้จงชิงพลันตอบ “ดี ในเมื่อมาแล้ว เช่นนั้นข้าก็จะให้ทัพศัตรูหนึ่งหมื่นนายนี้ฝังอยู่ที่นี่ชั่วนิรันดร์ไปเลย!”

“จอมทัพกำชับ เขาจะตีกระหนาบหลังสองทางขอรับ!” จงจื่อหนิงเอ่ย

จู่ ๆ ผู้นำก็ยกมือขึ้น สั่งให้ทัพเบื้องหลังหยุด!

“รายงาน!”

ด้านหน้ามีหน่วยสอดแนมรีบมารายงาน “รายงานท่านแม่ทัพ ห่างจากเทือกเขาเฮยสงสิบลี้มีกองกำลังหนึ่งปักหลักอยู่ขอรับ คล้ายจะเป็นกองทัพพิทักษ์อุดร มีประมาณสามพันคน!”

“หือ!”

แม่ทัพที่เป็นผู้นำคือชายร่างกำยำคิ้วเข้มตาโต พอได้ยินเช่นนั้นก็หน้าเครียดทันใด

“คงมาสมทบแน่ ๆ แต่แค่สามพันคนเอง ไม่ต้องกังวลไปหรอก! เวลานี้ทัพศัตรูที่กลับจากแคว้นเฟิงเฉวี่ยนแล้วหรือ!”

“เรียนท่านแม่ทัพ อีกครึ่งชั่วยามจะถึงด่านเฮยเฟิงขอรับ!” หน่วยสอดแนมตอบทันที

“ด่านเฮยเฟิงหรือ”

ครั้นแม่ทัพผู้นั้นได้ยินก็ผงกศีรษะน้อย ๆ พิจารณาและเอ่ยว่า

“แยกทหารพวกเราออกเป็นสองทาง กองทัพหน้าซ้ายขวาไปซุ่มอยู่ที่ด่านเฮยเฟิงก่อน ที่เหลือตามข้าไปเจอกับทับหนุนสามพันคนนั้นสักหน่อย!”

“ขอรับ!” หัวหน้าที่อยู่ด้านหลังรับคำสั่งทันที

แม่ทัพผู้คิ้วเข้มตาโตเผยฟันขาวเต็มปาก แค่นฮึเสียงเย็นทีหนึ่งก่อนจะกล่าวกลั้วหัวเราะร้าย

“ฮึ! ท่านแม่ทัพใหญ่เคยสั่งเอาไว้ ครั้งนี้จะต้องให้ไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์จี้จงชิงเลือดออกให้ได้ เช่นนั้นข้าก็จะบดขยี้กองกำลังสามพันนั่นก่อน แล้วค่อยไปดักซุ่มโจมตีทัพศัตรูที่ด่านเฮยเฟิง!”