องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 522

หลังเสิ่นเลี่ยออกไป อาหยวนก็เข้ามา หลี่จุ่นก็ให้นางไปติดต่อคนของลัทธิเทียนซานผู้นั้น อาหยวนถือเหล้าไปสองไห

ตลอดค่ำคืนที่ไร้เสียงพูดคุย

เช้าตรู่วันต่อมา หลังจากหลี่จุ่นลุกขึ้นล้างหน้าล้างตาเสร็จ เสิ่นเลี่ยก็มาบอกลา หลี่จุ่นกำชับสองสามประโยคแล้วให้เขาไป

หลังจากนั้น หลี่จุ่นก็ไปยังที่ที่คุมขังทัวทัวเพียงลำพัง กล่าวว่าอันที่จริงไม่นับว่าเป็นการคุมขัง เป็นเพียงแค่การจำกัดการเคลื่อนไหวของนางก็เท่านั้น

เมื่อเห็นหลี่จุ่นมา ทัวทัวที่กำลังสางผมอยู่ ก็เผยรอยยิ้มอันแสนดีใจขึ้นมาในทันใด จากนั้นก็รีบลุกขึ้นด้วยความตกตะลึงเล็กน้อยพลางเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านจอมทัพมาได้อย่างไร?”

หลี่จุ่นมองผมยาวสีดำขลับที่ยังไม่ทันได้รวบขึ้นมานั่นของนางทีหนึ่ง ผมยาวของทัวทัวบำรุงและถนอมได้ดีมาก ๆ เมื่อเทียบกับผู้หญิงมากมายแล้วดูสุขภาพดีแข็งแรงกว่ามากโข

หลี่จุ่นยิ้มพลางเอ่ยขึ้นว่า “ไทเฮาเป็นอย่างไรบ้าง? หากไม่ชิน ข้าจะส่งไทเฮากลับไปเดี๋ยวนี้”

ใบหน้าของทัวทัวเต็มไปด้วยความปลื้มปีติ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านจอมทัพพูดจริงหรือ?”

“แน่นอนว่าไม่จริง” หลี่จุ่นยิ้มพลางเอ่ยขึ้นอย่างประสงค์ร้ายอยู่เล็กน้อย

ทัวทัวเบ้ปากด้วยความไม่สบอารมณ์เล็กน้อยขึ้นมาในทันใด นางขมวดคิ้ว ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงคับแค้นใจ

“เหตุใดท่านจอมทัพต้องแกล้งข้าเล่นด้วย?”

“ไทเฮาเป็นคนแกล้งข้าเล่นก่อนเองนะ”

หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นชืด ๆ

ทัวทัวบุ้ยปาก หัวเราะฮ่า ๆ เสียงหนึ่ง ก่อนจะมองหลี่จุ่นแล้วเอ่ยถามขึ้นว่า

“เหตุใดท่านจอมทัพถึงได้มองฐานะของข้าออกได้เร็วขนาดนี้ล่ะ? ข้ายังคิดว่าอย่างน้อยก็ต้องหลายวันหน่อย”

หลี่จุ่นอึ้ง ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นว่า “ก่อนท่านมาก็เตรียมพร้อมที่จะถูกจับได้เอาไว้แล้ว?”

ทัวทัวพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แล้วเอ่ยขึ้นว่า “บารมีและชื่อเสียงของจี้จงชิงดังกระฉ่อนไปไกล ข้ารับประกันไม่ได้ว่าข้าจะปิดบังเขาได้ เพียงแต่ไม่นึกว่าท่านจะเป็นผู้ที่มองฐานะของข้าออก และยังมองออกได้เร็วขนาดนี้ ช่างทำให้ข้าน้อยตกตะลึงจริง ๆ”

ทัวทัวตกตะลึงมากจริง ๆ

เนื่องจากผู้คุมชายแดนทางตอนเหนือที่แท้จริงก็คือหลี่จุ่น และไม่ใช่จี้จงชิงที่พวกเขาคิด

นี่เป็นภัยพิบัติหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย

หลี่จุ่นอึ้ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นชืด ๆ ว่า “อันที่จริงตอนที่ไทเฮาตอบตกลงว่าจะตามข้ามา ข้าก็รู้ฐานะของท่านแล้ว”

น้องสาวที่นั่นล้วนใจกล้าแบบนี้หรือเปล่า?

หลี่จุ่นอึ้งไปเล็กน้อย

จากนั้น ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความจริงจัง แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ท่านคิดจะใช้ความงามมายั่วยวนข้าอย่างนั้นหรือ? ไม่มีทาง? ปัดความคิดนี้ทิ้งไปให้เร็ว ๆ เลย เพื่อนสนิทของข้าหลายคนงดงามกว่าท่านเยอะ”

ทัวทัวเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจในฉับพลัน “เมื่อครู่ท่านจอมทัพยังบอกว่าข้าน้อยเป็นประเภทที่ท่านจอมทัพชอบที่สุดดอยู่เลย...”

หลี่จุ่นเงียบไม่พูดไม่จา

ในใจแอบพูดว่าผู้หญิงคนนี้เก่งกาจอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ

“ครั้งหน้าข้าค่อยมาเยี่ยมท่านก็แล้วกัน”

หลี่จุ่นรู้ว่าตัวเขาถามอะไรที่เป็นประโยชน์ออกมาไม่ได้ จึงรีบหมุนตัวแล้วเดินออกไป

“เจ้าค่ะ ข้าน้อยจะรอการมาของท่านจอมทัพนะเจ้าคะ”

ทัวทัวเห็นหลี่จุ่นเดินจากไป มุมปากก็เผยเส้นโค้งที่ยิ่งกว้างขึ้นออกมา เผยรอยยิ้มออกมาในทันใด กระทั่งสิ่งนับได้ว่าเป็นที่งดงามสุดยอดไม่มีใครเปรียบได้

นางเอ่ยขึ้นอย่างเลอะเลือนอยู่เล็กน้อย “ช่างเป็นพ่อหนุ่มที่รูปงามน่าเล่นด้วยจริง ๆ ให้ตายเถอะ อยากแต่งงานกับเขาจริง ๆ! อืม ทัวทัวต้องแต่งงานกับเขาให้ได้!”