องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 526

“สุราหลงไถอย่างไรเล่า”

เจ้าอ้วนหลิวรีบเอ่ยขึ้นมา

“สุราหลงไถคือสุราอะไรหรือ?” ทัวทัวยังคงงงงวยต่อไป

“ก็สุราหลงไถนั่นแหละ” เจ้าอ้วนหลิวตอบกลับ

บทสนทนาของทั้งสองคนเป็นแบบแผนเป็นอย่างมาก หลี่จุ่นเทออกมาถ้วยหนึ่ง แล้วส่งไปตรงหน้าทัวทัว ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ลองชิมดูก็รู้แล้วไม่ใช่หรือว่าเป็นสุราอะไร?”

เขาเองก็เทให้อาหยวนกับเจ้าอ้วนหลิวด้วยเช่นกัน ทั้งสองคนรีบดื่มอย่างอดรนทนไม่ไหว

ทัวทัวยกถ้วยเหล้าขึ้นมาดม ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าความหอมของเหล้าแผ่ซ่านเข้าไปในหัวของนาง ทั้งตัวคนรู้สึกวิงเวียนศีรษะเล็กน้อยไปตรงนั้นเลย

นัยน์ตาอันงดงามของนางเบิกตาโพลงในทันใด ตกตะลึงเป็นอย่างมาก!

เหล้าชนิดนี้...นางไม่เคยเห็นมาก่อน!

ทัวทัวมองหลี่จุ่นทีหนึ่ง ก่อนจะรีบชิมอย่างระมัดระวัง

เมื่อน้ำเหล้าเข้าปาก รสชาติของความขมก็กระจายออกมาในทันใด ทัวทัวพูดออกมาในทันใดว่า

“แรงมาก!”

ในใจนางตกตะลึงอย่างไร้ที่เปรียบ!

ทำไมบนโลกใบนี้ถึงมีเหล้าที่แรงขนาดนี้ด้วย?

เป็นไปไม่ได้!

สลักดอกไม้นับว่าเป็นเหล้าที่แรงที่สุดที่นางเคยดื่มมา นี่แรงกว่าสลักดอกไม้อยู่มากโข!

หากนี่ต่างหากที่เป็นเหล้า เช่นนั้นสลักดอกไม้ก็คงเป็นน้ำเปล่ากระมัง!

ทัวทัวชิมต่อ พลันรู้สึกว่ารสชาติมีความเข้มข้นสุด ๆ ด้วยเช่นกัน!

ในใจของนางตกตะลึงไปโดยสมบูรณ์!

นี่คือสุราชั้นดี!

สุราดีชั้นหนึ่ง!

ไม่!

น่าจะเรียกได้ว่าเป็นสุราชั้นดีที่หนึ่งในใต้หล้า!

น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!

ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้นางก็ไม่เคยดื่มเหล้าชั้นดีเช่นนี้มาก่อน!

นี่ทำออกมาได้อย่างไร?

น่าเหลื่อเชื่อเกินไปแล้ว!

ทัวทัวชิมไม่หยุด รสชาติอร่อยยังติดลิ้นอย่างต่อเนื่อง นางยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมา ก็พบว่าถ้วยเล็กนั้นถูกนางดื่มจนเกลี้ยงไปโดยไม่รู้ตัว

ในขณะนี้เองนางถึงเงยหน้าขึ้นมามองทั้งสามด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างอิหลักอิเหลื่อเล็กน้อย

“เหล้านี่...ยอดเยี่ยมมากจริง ๆ ช่างยากจะเชื่อจริง ๆ ว่าบนโลกใบนี้จะมีเหล้าดีเช่นดีด้วย”

เจ้าอ้วนหลิวรีบเอ่ยขึ้นว่า “ฮ่า ๆ ๆ บอกท่านแล้วอย่างไร นี่คือสุราหลงไถอย่างไรล่ะ! นี่คือสุราที่ดีที่สุดในเมืองหลวง!”

“เหล้าที่ดีที่สุดในเมืองหลวง?” ทัวทัวสงสัยอยู่เล็กน้อย “ไม่ใช่สลักดอกไม้หรอกหรือ?”

เจ้าอ้วนหลิวรีบเอ่ยขึ้นว่า “สลักดอกไม้?! สู้สุราหลงไถได้เสียที่ไหน? สลักดอกไม้ไม่มีแล้ว ตอนนี้ที่เมืองหลวงไม่ขายสลักดอกไม้แล้ว ต่อไปน่ะ ราชวงศ์อู่ของเราจะไม่เห็นสลักดอกไม้อีกแล้ว!”

ใบหน้าของทัวทัวเต็มไปด้วยความตกตะลึง

ในขณะนี้เอง หลี่จุ่นก็เทให้นางอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “อร่อยใช่หรือไม่? อร่อยก็ดื่มเยอะ ๆ ล่ะ เหล้านี้น่ะ เป็นเหล้าชั้นดีเชียวนะ!”

หลี่จุ่นยิ้มอย่างแพรวพราวเป็นอย่างมาก ราวกับดีใจที่นางชอบดื่ม

ทัวทัวพยักหน้า เห็นในถ้วยมีเหล้าแล้ว ก็เลียมุมปากในฉับพลัน ก่อนจะรีบยกขึ้นมาดื่ม

“มา ๆ ๆ มาอีกถ้วย! คอแข็งจริง ๆ!”

“...ให้ตายเถอะ ข้าจะบอกท่านให้นะ ต่อไปหากท่านกลับเมืองหลวงไปกับข้า อยากจะดื่มเท่าไรก็ดื่มได้เท่านั้น!”

“คอแข็งดีจริง ๆ! ยอมแล้ว ๆ!”

“...”

หลี่จุ่นรินเหล้าให้ทัวทัวไม่หยุด ปากบอกให้นางกินอาหาร แต่เมื่อตัวนางกำลังจะกินอาหาร เขาก็เริ่มชวนดื่มทันที

ท้ายที่สุด!

ทัวทัวก็เมาหัวราน้ำอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว!

นั่งยังนั่งไม่อยู่ ประคองโต๊ะเอาไว้ก็ยังเซไปเซมา

ทัวทัวหน้าแดงก่ำ ตาปรือ นางเอ่ยขึ้นว่า “นี่ นี่ นี่ข้าดื่มจนเมาแล้วหรือ?”

นางเมาได้อย่างไร?

ก่อนหน้านี้ดื่มสลักดอกไม้ไหใหญ่อยู่เป็นประจำยังไม่เคยเมาเลย!

แย่แล้ว!

หลี่จุ่นเอ่ย “ใช่เสียที่ไหน? ท่านดูสิ เพิ่งจะกี่ถ้วยเอง มา ๆ ๆ นี่ยังมีอีกถ้วย ดื่มอีก!”

หลี่จุ่นรินเหล้าที่อยู่ในไหจนหมดเกลี้ยง เขาส่งถ้วยสุดท้ายไปตรงหน้าทัวทัว ทัวทัวอึ้ง จู่ ๆ ก็ราวกับหรี่ตาทั้งสอง หัวเราะอย่างอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก เอ่ยขึ้นทั้งเมาแอ๋ว่า

“ข้ารู้แล้ว...ท่าน ท่านคิด ท่านคิดจะมอมเหล้าข้า จากนั้น จากนั้น...ก็คิดจะถามความลับจากข้า หึ ๆ ท่านมอมเหล้าข้าไม่ได้หรอก...”

เพิ่งจะรู้ตัวสินะ!

สายเกินไปแล้ว!

ใบหน้าของหลี่จุ่นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ทว่าเขากลับเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง “จะได้อย่างไรกัน? ข้าไม่ใช่คนประเภทนั้น!”