องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 525

สองสามวันนี้ค่อนข้างจะว่าง หลี่จุ่นจึงเรียกเจ้าอ้วนหลิวมา พร้อมทั้งอาหยวน เตรียมตัวไปกินมื้อดี ๆ ที่โรงเตี๊ยมหมิงเยว่อีกครั้ง

จู่ ๆ ก็นึกถึงทัวทัวขึ้นมา จึงให้องครักษ์ข้างกายไปพานางมาด้วยกัน

ไม่รู้ว่าด้วยเหตุใดผู้หญิงคนนี้จึงจะมาที่นี่ให้ได้ แต่ก็คงต้องมีแผนบางอย่างเป็นแน่ หลี่จุ่นให้โอกาสนางได้ทำแผนของนางให้เป็นจริง

ถึงอย่างไรมีคนตามอยู่ ผู้หญิงคนนี้ก็ก่อเรื่องใด ๆ ไม่ได้

เมื่อเห็นว่าทัวทัวเองก็ถูกพาตัวมาเช่นกัน อาหยวนก็บุ้ยปากเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจอยู่นิดหน่อย แต่อารมณ์ส่วนนี้ถูกนางซ่อนเอาไว้เป็นอย่างดี

แต่เมื่อเจ้าอ้วนหลิวเห็นทัวทัว ทั้งตัวคนต่างอึ้งไปเลย ก่อนจะรีบเอ่ยถามเสียงด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“พี่จุ่น คนนี้คือใครหรือ?”

หลี่จุ่นหัวเราะพลางเอ่ยขึ้นว่า “อยากรู้จักหรือ? เจ้าก็ถามเอาเองสิ”

เจ้าอ้วนหลิวทำทีท่าไม่สบอารมณ์ขึ้นมาในทันใด

ได้เสียที่ไหนกัน?!

ในใจของเขามีเพียงเมี่ยวอวี้เพียงผู้เดียวเท่านั้น

ผู้หญิงคนอื่นเขาคร้านจะชายตามอง

แต่ว่าผู้หญิงคนนี้หน้าตางดงามยิ่งนัก เกือบจะเทียบเมี่ยวอวี้ของตนได้แล้ว

แต่ว่า!

รูปร่างสูงยิ่งนัก!

ต้องมีเจ็ดฉื่อ¹ กว่า ๆ เป็นแน่!

“ขอบคุณท่านจอมทัพที่พาข้าน้อยออกมาเปิดหูเปิดตา”

บนใบหน้าของทัวทัวแฝงไปด้วยรอยยิ้มอันหวานเยิ้ม ในแววตาเต็มไปด้วยความปลื้มปีติ

หลี่จุ่นเอ่ยว่า “นี่เป็นเกียรติของข้ายิ่งนัก ไม่ต้องเกรงใจหรอก”

ทัวทัวยิ้มเริงร่าขึ้นมาในทันใด ยิ้มดีใจสุด ๆ

ภายใต้การคุ้มครองของเหล่าองครักษ์ พวกเขาเข้าไปในเมืองและขึ้นไปยังโรงเตี๊ยมหมิงเยว่

ผู้ดูแลของโรงเตี๊ยมหมิงเยว่แห่งนั้นเห็นพวกหลี่จุ่นสามคน ก็รีบมาทักทายด้วยตนเอง

“ท่านจอมทัพมาร้านเล็ก ๆ ได้ ช่างเป็นเกียรติของร้านเล็ก ๆ ยิ่งนัก มื้อในคืนนี้ข้าน้อยขอเลี้ยงเอง ท่านจอมทัพกับท่านอื่น ๆ อยากกินอะไรหรือ เชิญเอ่ยมาเถิด!” ผู้ดูแลคนนั้นรู้งานเป็นอย่างมาก เอ่ยปากพลางยิ้มร่า

“เยี่ยม!”

หลี่จุ่นเองก็ไม่เกรงใจ แต่เขาเองจะไปเอาผลประโยชน์จากคนอื่นมาฟรี ๆ ไม่ได้ จึงเอ่ยว่า “ขอบคุณผู้ดูแลมาก ๆ แต่ว่าข้าในฐานะผู้บัญชาการ จะกินเปล่า ๆ ไม่ได้ ข้าจะมอบเหล้าให้ผู้ดูแลไหหนึ่งก็แล้วกัน”

“ไม่กล้า ๆ!”

ผู้ดูแลรีบปฏิเสธทันควัน จะเอาของของท่านจอมทัพได้อย่างไร?

ท่านจอมทัพนำกองทัพพิทักษ์ชายแดนทางตอนเหนือ ได้รับการสนับสนุนของผู้คน ยิ่งเป็นผู้ที่สวรรค์บัญชา หากแพร่ออกไปว่าท่านจอมทัพเคยมากินข้าวที่นี่ ไม่รู้ว่าจะมีคนมากน้อยเพียงใดมาชิงกันเปื้อนกลิ่นอายบัญชาสวรรค์ของท่านจอมทัพ

ทว่าเมื่อได้ยินเจ้าอ้วนหลิวก็เอ่ยขึ้นอย่างหยอกล้อ “ผู้ดูแล ถามก่อนว่าเหล้านี้คือเหล้าอะไรแล้วค่อยปฏิเสธก็ยังไม่สายนะ”

ใบหน้าของอาหยวนเองก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

มีเพียงทัวทัวที่ไม่เข้าใจเหตุและผลอยู่เล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นว่า “เหล้าอะไรหรือ?”

เจ้าอ้วนหลิวมองหลี่จุ่นทีหนึ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความพอใจ ก่อนจะยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นว่า “แน่นอนว่าเป็นสุราหลงไถน่ะสิ ไม่อย่างนั้นพี่จุ่นของข้าจะเอาออกมาหรือ?”

นางเองก็ดื่มอยู่บ่อยครั้ง

ยอดเยี่ยมมากจริง ๆ

ขณะที่ผู้ดูแลยกอาหารที่ปรุงเสร็จเรียบร้อยแล้วมาตั้งบนโต๊ะ องครักษ์ที่ไปเอาเหล้าผู้นั้นก็กลับมาพอดี เขาส่งไหเหล้าสองไหไปในมือของหลี่จุ่น

หลี่จุ่นรีบเรียกผู้ดูแลมา ก่อนจะส่งหนึ่งไหในนั้นมอบให้เขา แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ผู้ดูแล ไหนี้เจ้าต้องนำกลับไปคืนข้าด้วยล่ะ”

“ขอบคุณขอรับท่านจอมทัพ!” ผู้ดูแลท่านนั้นน้ำตาเอ่อล้นที่ดวงตา ก่อนจะเอ่ยขอบคุณอย่างเสียงดังครั้งแล้วครั้งเล่า ได้เหล้าไหนั้นที่อยู่ในมือ ในใจก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

นี่คือสุราหลงไถล่ะ!

ช่างยอดเยี่ยมไปเลยจริง ๆ!

ในที่สุดก็ได้ดื่มสุราหลงไถแล้ว!

หลี่จุ่นหัวเราะ แล้วให้อีกฝ่ายออกไปได้ จากนั้นก็เปิดไหที่เหลืออยู่ไหนั้น

กลิ่นหอมของเหล้าฟุ้งกระจายออกไปในทันใด ฟุ้งกระจายออกไปในอากาศ

เดิมทีทัวทัวยังงงงวย แต่เมื่อได้กลิ่นหอมของสุรา ทั้งตัวนางก็เต็มไปด้วยสีหน้าอึ้งทึ่ง นัยน์ตาอันงดงามแข็งทื่อ เกือบจะลุกขึ้นยืนแล้ว

“นี่ นี่มันเหล้าอะไรกัน? เหตุใด เหตุใด...ถึงได้หอมถึงเพียงนี้?”

ทัวทัวเอ่ยถามอย่างเสียงหาย

¹ ฉื่อ ในที่นี้เท่ากับฟุต