องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 535

ในกระโจม

เมื่อจี้จงชิงได้ยินว่าให้เขาเป็นคนจัดการเรื่องแลกเปลี่ยนตัวประกันก็หรี่ตาลงทันที ช่างตรงกับความต้องการของเขาเสียจริง

จี้จงชิงค่อยๆ ขยำจดหมายลับที่ส่งมาจากเมืองหลวงก่อนจะเริ่มดูแผนที่ หลังจากที่เขาศึกษาแผนที่อยู่พักหนึ่งก็พยักหน้าช้าๆ

จากนั้นครุ่นคิดชั่วขณะก่อนจะพูดว่า “ไปเรียนแจ้งท่านจอมทัพว่าคืนนี้ให้ไปภัตตาคารในเมือง ข้าอยากจะดื่มสุราและหารือบางอย่างกับเขาสักหน่อย อืม เอาเป็นที่ภัตตาคารหลินเยว่ก็แล้วกัน”

“ขอรับ”

ทหารที่คอยฟังคำสั่งอยู่นอกกระโจมรีบจากไปทันที

ในกระโจมจอมทัพ เมื่อหลี่จุ่นได้รับแจ้งก็นิ่งงันทันที

ไอ้แก่นี่ต้องการเลี้ยงเหล้า?

แล้วยังอยากหารือบางอย่างกับตน?

จะหารือเรื่องอะไรได้ล่ะ

เขาเกิดความสงสัยขึ้นในใจ กังวลว่าจะมีกลอุบายอะไรซ่อนอยู่

เพราะไอ้แก่นี่ไม่เหมือนคนที่จะเลี้ยงแขกเลยสักนิด แต่ตอนนี้จู่ๆ ก็อยากจะเชิญตนไปกินข้าวและดื่มเหล้าซะงั้น

มันดูไม่ชอบมาพากล

ทว่า เมื่อคิดดูอีกที ไอ้แก่นี่ก็คงไม่ทำร้ายตนจนถึงแก่ชีวิต ดังนั้นไปกินข้าวฟรีสักมื้อก็ดีเหมือนกัน

บังเอิญช่วงนี้ตนก็ไม่มีเงินและอยากกินอาหารดีๆ สักมื้อพอดี งั้นยอมให้ไอ้แก่นี่ควักกระเป๋าสักครั้งก็ได้ และทำให้เขาจ่ายหนักๆ ไปเลย

เมื่อคิดดีแล้ว หลี่จุ่นก็ตัดสินใจไป

ความมืดค่อยๆ ปกคลุม

หลี่จุ่นมุ่งหน้าไปภัตตาคารหลินเยว่พร้อมกับอาหยวน

ภัตตาคารหลินเยว่ก็คือสถานที่ที่หลินชิงเลี้ยงข้าวพวกเขาตอนเพิ่งมาถึงชายแดนทางตอนเหนือ ได้ยินมาว่าเป็นโรงเตี๊ยมที่ดีที่สุดของที่นี่

ดูท่าแล้วไอ้แก่จี้จงชิงน่าจะต้องการอะไรบางอย่างจากตน ไม่เช่นนั้นคงไม่ยอมจ่ายหนักขนาดนี้

“อัครมหาเสนาบดีจี้จัดเลี้ยงที่นี่ เห็นทีคงจะหมดไม่น้อยเลยทีเดียว” หลี่จุ่นเงยหน้ามองป้ายที่แขวนไว้เหนือประตูภัตตาคารหลินเยว่พลางพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ

ใบหน้าของอาหยวนก็เต็มไปด้วยความสงสัย

จากนั้นลูกจ้างของโรงเตี๊ยมก็นำทางทั้งสองคนขึ้นไปบนหอ แต่อาหยวนกลับถูกองครักษ์ของจี้จงชิงขวางไว้

“ขออภัยแม่นางอาหยวน ท่านอัครเสนาบดีต้องการหารือเรื่องสำคัญกับท่านจอมทัพ เชิญแม่นางอาหยวนทางนี้ เราได้เตรียมอาหารและสุราไว้สำหรับแม่นางแล้ว” องครักษ์คนนั้นพูดอย่างสุภาพ

ทันใดนั้น อาหยวนพลันหน้าเปลี่ยนสีทันที

หลี่จุ่นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนเรื่องที่ไอ้แก่นี่ต้องการหารือกับตน... คงจะสำคัญมากสินะ

“มาสิ คืนนี้ดื่มกับข้าให้หนำใจ ไม่เมาไม่กลับ”

จี้จงชิงชี้ไปที่เหล้าที่รินไว้แล้วที่อยู่ตรงหน้าหลี่จุ่น

ไอ้แก่นี่อุตส่าห์เลี้ยงทั้งที หลี่จุ่นจึงไม่ถือสา เขาเริ่มหยิบตะเกียบขึ้นมา กินไปดื่มไปพลางถามว่า

“ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ต้องการหารือกับข้าด้วยเรื่องอันใดหรือ”

จี้จงชิงเหลือบมององครักษ์ที่อยู่ไม่ไกลแวบหนึ่งเพื่อให้เขาคอยระวังคนนอก จากนั้นพูดช้าๆ ว่า

“ท่านอยากรู้มาตลอดไม่ใช่หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจิ้นเป่ยอ๋อง”

หลี่จุ่นใจเต้นแรงและดวงตาเป็นประกายทันที

จี้จงชิงถอนหายใจ แล้วเริ่มเล่าว่า

“เจิ้นเป่ยอ๋องยังคงฝั่งใจกับการสิ้นพระชนม์ของท่านอ๋องสามในเวลานั้นมาตลอด ฉะนั้นจึงเกิดความบาดหมางใจกันกับฝ่าบาทมานานหลายปี หลายปีมานี้ แม้ว่าเจิ้นเป่ยอ๋องจะคอยพิทักษ์ปกป้องชายแดนทางตอนเหนือด้วยความจงรักภักดี แต่คนที่เขาจัดเตรียมไว้ในเมืองหลวงก็มากขึ้นเรื่อยๆ ทุกปี”

หลี่จุ่นตกตะลึง

ไม่คิดเลยว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับพ่อแท้ๆ ของเจ้าของร่างเดิมด้วย เขารีบดื่มสุราเพื่อสงบสติอารมณ์ทันที แล้วถามด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า

“เมื่อคราวที่หลี่ตังเทียนก่อกบฏ ไม่ใช่ว่าเจิ้นเป่ยอ๋องนำทัพไปจับตัวเขาด้วยตนเองในตอนท้ายหรือ หรือว่าเรื่องนี้มีความลับอันใดซ่อนอยู่”