องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 543

ผ่านไปสักพัก

หวังเซิ่ง จงจื่อหนิง และหลินชิงก็ถูกเรียกตัวเข้ามา เมื่อทั้งสามคนได้ฟังแผนการจบก็มีสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที

พรุ่งนี้อาจจะต้องเปิดศึก พวกเขาจึงรู้สึกวิตกเล็กน้อย

เมื่อสั่งการเสร็จแล้ว หลี่จุ่นก็พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “เข้าใจกันแล้วหรือยัง”

“ขอรับท่านจอมทัพ” ทั้งสามคนพยักหน้า

หลี่จุ่นพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า

“วันพรุ่งห้ามทำผิดแผนเด็ดขาด จะต้องไปถึงตำแหน่งที่กำหนดภายในเวลาที่กำหนด ไม่เช่นนั้นหากผิดพลาดแม้แต่ก้าวเดียวก็จะผิดพลาดไปทั้งหมด... หากวันพรุ่งผู้ใดทำพลาดหรือไม่สามารถบรรลุภารกิจได้ ข้าจะลงโทษคนผู้นั้นด้วยวิธีทางการทหารในภายหลัง”

“เข้าใจแล้วขอรับ” ทั้งสามคนรีบพูดทันที

“ดี เช่นนั้นก็รีบไปแจ้งให้เหล่าทหารทั้งหลายทราบ คืนนี้ให้พักผ่อนออมแรงให้เต็มที่เพื่อเตรียมออกรบในวันพรุ่งนี้” หลี่จุ่นพูด

“ขอรับ”

ทั้งสามคนรีบจากไปทันที

ทว่า จี้จงชิงยังอยู่ ชำเลืองมองหลี่จุ่นและพูดว่า “ข้ารู้สึกว่าดูเหมือนท่านจะยังมีแผนสำรองที่ยังไม่ได้พูดออกมา”

หลี่จุ่นมองไอ้แก่นี่แวบหนึ่ง แล้วพูดว่า “แผนสำรองอันใด”

จี้จงชิงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “ท่านยังไม่ได้ใช้ของที่สั่งให้เสิ่นคั่วเตรียมไว้ให้ท่านเลย เหตุการณ์ในวันพรุ่งสำคัญและยิ่งใหญ่ปานนั้น ท่านจะไม่ใช้มันได้อย่างไร”

หลี่จุ่นแสดงสีหน้าหมดคำพูด

ไอ้แก่นี่ช่างมีตาทิพย์จริงๆ แม้แต่เรื่องนี้ก็ยังดูออก

อย่างไรก็ตาม หลี่จุ่นไม่มีทางบอกเขาแน่นอนจึงรีบพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“ถูกต้องแล้ว ถือว่าท่านเดาถูก แต่ท่านจงวางใจเถอะ... ข้าไม่มีทางบอกท่านแน่นอน”

จี้จงชิง “...”

จากนั้นจี้จงชิงก็คิดว่าถามไปก็เปล่าประโยชน์จึงเดินจากไปโดยไม่ถามอะไรต่ออีก

ไม่ต้องพูดถึงหลี่จุ่นว่ามีความสุขเพียงใด

รู้สึกเหมือนจะกู้สถานการณ์กลับมาได้แล้ว

อย่างไรก็ตาม จี้จงชิงพูดถูก พรุ่งนี้งานใหญ่ขนาดนั้น ไม่แน่อาจมีโอกาสจับซือหม่าชิงอวิ๋นและฮูเถี่ยถูได้ในคราวเดียว จะไม่มี "ระเบิดมือ" ได้อย่างไร

นี่เป็นงานใหญ่ที่สำคัญ หลังกลับจากมอมเหล้าทัวทัวในคืนนั้น เขาก็ได้เริ่มจัดแจงให้เจ้าหลิวอ้วนจัดเตรียมและประดิษฐ์

หลังจากที่เจ้าหลิวอ้วนเรียนรู้วิธีการทำแล้วก็พาเหล่าทหารที่มีความชำนาญและว่องไวเริ่มประดิษฐ์ คาดว่าตอนนี้น่าจะเตรียมไว้เป็นจำนวนมากแล้ว

หากไม่มีอะไรผิดพลาด ทุกอย่างก็จะเรียบร้อยดี

แต่ยังไงก็ต้องไปทดลองดูหน่อย

และคืนนี้ก็เป็นโอกาสที่ดี

แต่ต้องไปจัดการเรื่องหนึ่งก่อนจะไปทำการทดลอง

ความมืดค่อยๆ ปกคลุม

พร้อมกับตะโกนว่า “ผู้ใดกันบังอาจก่อจลาจลที่นี่”

“ข้า... ข้าเอง...”

ร่างที่ถูกอาหยวนถีบกระเด็นออกมานั้นสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วส่งเสียงออกมาอย่างลำบาก

“นี่ นี่ นี่เสียงของท่านจอมทัพมิใช่หรือ”

ทหารรักษาการณ์ยืนอึ้งทันที

ท่านจอมทัพอยู่ในกระโจมไม่ใช่หรือ

เหตุใดจึงวิ่งแจ้นออกมา

เมื่ออาหยวนได้ยินเสียงของหลี่จุ่นก็ร้องออกมาด้วยความตกใจเช่นกัน จากนั้นรีบวิ่งเข้าไปประคองเขาลุกขึ้น แล้วพูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า

“ขออภัย ข้าน้อยไม่รู้ว่าเป็นท่าน... ท่าน ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่”

“เจ้า เจ้าลงมือรุนแรงชะมัด...”

หลี่จุ่นเอ่ยพูดอย่างยากลำบาก

ถูกอาหยวนถีบเข้าที่หน้าท้องอย่างจัง เขารู้สึกเหมือนท้องตนเองถูกมีดจ้วงแทง ถึงกับจุกแน่นขึ้นมาทันที

“ขออภัย ขออภัยเจ้าค่ะ...”

อาหยวนผู้น่าสางสารตกใจจนร้องไห้ออกมาทันที

จากนั้นรีบตรวจร่างกายเขาด้วยมือไม้สั่นเทา ใบหน้าเต็มไปด้วยความกลัวและไม่รู้จะทำอย่างไรดี อีกทั้งน้ำตาเม็ดโตก็ไหลรินลงมาอย่างรวดเร็ว