องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 542

“ถูกต้องแล้ว ข้าต่างหากที่เป็นจอมทัพ”

หลี่จุ่นพยักหน้าช้าๆ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “แต่ช่างน่าเสียดายจริงๆ ใครใช้ให้ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วใต้หล้า ทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นในชายแดนทางตอนเหนือ ไม่ว่าจะเป็นแคว้นเฟิงเฉวี่ยนหรือซือหม่าชิงอวิ๋นล้วนเป็นความผิดท่านทั้งสิ้น”

“เป็นไปไม่ได้”

จี้จงชิงลุกลี้ลุกลนขึ้นมาทันที ใบหน้าแก่มีสีหน้าไม่สู้ดีเล็กน้อย

เป็นไปได้อย่างไรกัน

มันเกี่ยวอะไรกับตน

ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นฝีมือของไอ้เด็กนี่

หลี่จุ่นหัวเราะเยาะ แล้วพูดว่า “ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ไม่แปลกใจหรือว่าผู้ใดบอกข้ามา”

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยย่นของจี้จงชิงตกตะลึงในทันใด

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทัวทัวเป็นคนบอกแน่ๆ

อีกอย่าง เมื่อพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ

ไม่ว่าหลี่จุ่นจะกระทำการอันยิ่งใหญ่เพียงใด แต่ในสายตาคนอื่น เขาจี้จงชิงคือคนที่คอยวางแผนอยู่เบื้องหลัง

กระนั้น ไม่ว่าจะโจมตีเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนหรือทำให้ซือหม่าชิงอวิ๋นเสียเปรียบอย่างหนัก ทั้งหมดทั้งมวลล้วนเป็นฝีมือของเขาจี้จงชิง ไม่ใช่หลี่จุ่นผู้เป็นนาย

เขาคือแพะรับบาปแทนหลี่จุ่น

ช่างน่ารังเกียจสิ้นดี

สีหน้าของจี้จงชิงดูแย่ลงมาก

เมื่อหลี่จุ่นเห็นภาพตรงหน้าก็หัวเราะออกมาดังๆ ทันทีโดยไม่กลบเกลือนความดีใจของตนแม้แต่น้อย แล้วพูดเยาะเย้ยว่า

“ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ ข้าจะพูดว่าอย่างไรนะ หมองูตายเพราะงู ฮ่าๆ”

เมื่อเห็นหลี่จุ่นหัวเราะเสียงดังอย่างได้ใจต่อหน้าตน จี้จงชิงก็หน้าดำเป็นก้นหม้อและพูดเสียงขรึมว่า

“ท่านอ๋อง คุยเรื่องจริงจังกันเถอะ”

“โอ้ๆ คุยเรื่องจริงจังๆ ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้พูดถูก”

หลี่จุ่นหัวเราะพลางพยักหน้า

จากนั้นกลับไปดูแผนที่ต่อ แล้วพูดว่า

“ถึงตอนนั้น หากซือหม่าชิงอวิ๋นและฮูเถี่ยถูปรากฏตัวพร้อมกัน คาดว่าคงต้องการฆ่าท่านจริงๆ ท่านไม่ต้องสงสัยเรื่องนี้เลย พวกเขาวางกำลังคนไว้ล่วงหน้าอย่างลับๆ จากนั้นใช้ตนเองเป็นเหยื่อล่อให้ท่านออกมา เมื่อเห็นท่านปรากฏตัวก็จะลงมือฆ่าท่านทันที”

จี้จงชิงได้ฟังแล้วสีหน้ายิ่งไม่สู้ดีนัก แล้วพูดว่า “ท่านก็ระวังตัวเช่นกัน หากอีกฝ่ายสามารถฆ่าข้าได้จริงๆ เช่นนั้นก็คงไม่ปล่อยท่านไปเช่นกัน”

หลี่จุ่นยิ้ม พยักหน้าอย่างเห็นด้วยก่อนจะพูดว่า

“แน่นอนว่าท่านต้องคอยปกป้องเมืองน่ะสิ ยังจะต้องทำอันใดเล่า” หลี่จุ่นพูด

“ท่านไม่คิดให้ข้าไปด้วยหรือ” จี้จงชิงแสดงสีหน้าตกใจ

หลี่จุ่นพยักหน้า แล้วพูดว่า “ข้าเดาว่าพวกเขาต้องการตัดหัวท่านจริงๆ เรื่องเช่นนี้อันตรายเกินไปจึงไม่พาท่านไปด้วย ท่านจงรักษาปกป้องเมืองเฟิงหั่วให้ดี รอพวกข้ากลับมาพร้อมชัยชนะ ในเวลาเดียวกันก็คอยเตรียมรับมือกองทัพใหญ่ถอยทัพกลับมา”

จี้จงชิงนิ่งเงียบอยู่นานพลางมองหลี่จุ่นอย่างตกตะลึง

เขาไม่รู้ว่าควรซาบซึ้งหรือควรพูดว่าหลี่จุ่นเป็นคนเจ้าเล่ห์

เห็นชัดๆ ว่าอีกฝ่ายมุ่งเป้ามาที่ตนและอาจรอตนปรากฏตัวแล้วลงมือทันที แต่เขากลับไม่ยอมพาตนไปด้วย ทำให้อีกฝ่ายหาจังหวะลงมือไม่ได้และคอยถ่วงเวลาในการโจมตีของอีกฝ่าย...

หากตนไม่ปรากฏตัว อีกฝ่ายก็อาจจะไม่ลงมือเลย และในขณะนั้นไอ้เด็กนี่อาจจะลงมือก่อน...

นี่ ช่างมันร้ายกาจเสียจริง

“ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ยังมีปัญหาใดอีกหรือไม่” หลี่จุ่นถาม

“ไม่มีแล้วขอรับ”

จากนั้นหลี่จุ่นก็พูดว่า

“เช่นนั้นก็เรียกหวังเซิ่งและคนอื่นๆ เข้ามาเถอะ ถึงเวลาเริ่มวางแผนสำหรับวันพรุ่งนี้แล้ว”