องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 541

ในภัตตาคารหลินเยว่

ทัวทัวนอนทับบนร่างของหลี่จุ่นพลางหายใจหอบเบาๆ หลังร่วมทำกิจกรรมเข้าจังหวะอันดุเดือดเสร็จ จากนั้นใช้มือเรียวขาวราวกับหิมะวาดวงกลมบนแผงออกของเขา

ดูท่าจะเพลิดเพลินกับการเล่นสนุกนี้มาก

หลี่จุ่นไม่พูดอะไร เพียงแต่ปล่อยให้นางวาดตามอำเภอใจและปล่อยให้นางกัดริมฝีปากตนอย่างไม่อาจหักห้ามใจได้ ทั้งสองคนแสดงออกถึงความสนิทสนมและคุ้นเคย

ผ่านไปเนินนาน

เสียงของหลี่จุ่นถึงดังขึ้นในความมืด “วันมะรืนเจ้าไม่ต้องไปแล้วนะ”

ทว่า

ทัวทัวกลับส่ายหน้าท่ามกลางความมืด จากนั้นพูดว่า

“ไม่ได้ ข้าจำต้องไป ท่านเป็นคนพูดเองนะว่าจะแลกเปลี่ยนตัวข้ากลับไป ท่านจะกลับคำไม่ได้นะ”

หลี่จุ่น “...”

หลี่จุ่นถึงกับอึ้งในทันที แบบนี้ก็ได้เหรอ

เห็นชัดๆ ว่านางพรวดพราดเข้ามาเองแท้ๆ และเขาเพียงพลั้งปากไปเท่านั้น

มีแต่ผีเท่านั้นถึงรู้ว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นในภายหลัง หากเขารู้ว่านางจะกลายเป็นผู้หญิงของเขาตั้งแต่แรก ถึงฆ่าให้ตายเขาก็ไม่มีทางพูดเช่นนั้นออกมา แต่ตอนนี้ถึงพูดอะไรก็สายไปเสียแล้ว

จะให้หลี่จุ่นมองดูทัวทัวตกอยู่ในเงื้อมมือของฮูเถี่ยถูได้อย่างไร

เขาไม่มีทางตอบตกลงเป็นอันขาด

หลี่จุ่นกัดฟันพูดว่า “หากเจ้าต้องการกลับไปก็ย่อมได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ รอให้ข้าฆ่าฮูเถี่ยถูเสียก่อน จากนั้นข้าจะปล่อยให้เจ้ากลับไปเป็นไทเฮาเช่นดั้งเดิม เจ้าคิดเห็นอย่างไร”

“คิกๆ”

ทัวทัวหัวเราะอย่างมีความสุขทันทีพลางพยักหน้าเชิงตกลง จากนั้นเขยื้อนตัวไปกัดริมฝีปากของเขาอย่างไม่อาจหักห้ามใจได้และจุมพิตอย่างสนิทสนม

ผ่านไปสักพัก ทัวทัวถึงถอนปากออกอย่างพึงพอใจ แล้วพูดว่า

“แต่มีเรื่องหนึ่งที่ข้าต้องบอกท่านให้รู้ เจ้าเด็กนั่นของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนคิดไม่ซื่อกับข้า ท่านวางใจให้ข้ากลับไปจริงหรือ”

“ก็แค่เด็กเหลือขอตัวเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้น ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้าจะฆ่าเขาไปพร้อมด้วยเลย” หลี่จุ่นพูดเยาะเย้ยทันที

เจ้าเด็กนั่นของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนก็หมายถึงเฟิ้งเฉวี่ยนอ๋องนั่นแหละ

เด็กเหลือขอคิดอยากจะแย่งผู้หญิงกับตน ช่างเป็นเรื่องตลกสิ้นดี

ทัวทัวตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นหัวเราะคิกคัก แล้วพูดว่า “ว่าให้คนอื่นเป็นเด็กเหลือขอ แต่ดูเหมือนคนบางคนก็ไม่ได้โตเท่าไหร่หรอกนะ”

“... อย่าไปสนใจ... ผู้ชายน่ะ เพียงแค่เจ้าโลกแข็งพอก็พอแล้ว” หลี่จุ่นพูด

“จริงหรือ งั้นข้าขอลองหน่อย...”

“อย่าๆ พักก่อน พักสักหน่อยเถิด...”

“ไม่ได้ ข้ายังต้องการ...”

หลี่จุ่นแสยะยิ้ม แล้วพูดว่า “หากจับตัวพวกเขาไว้ได้ เกรงว่าสงครามทางเหนือจะต้องสิ้นสุดลงโดยสมบูรณ์เสียแล้ว”

จี้จงชิง “... ถูกต้องแล้ว”

“โธ่เอ้ย ไอ้แก่บางคนคิดอะไรง่ายๆ เสียจริง”

หลี่จุ่นแสยะยิ้มด้วยสีหน้าเยาะเย้ยถากถาง

จี้จงชิงดูอึ้งเล็กน้อยทันที เมื่อเห็นสีหน้าของหลี่จุ่นเปลี่ยนไปจึงถามตรงๆ ว่า

“ก็ได้ แล้วท่านคิดแผนการอันใดไว้บ้างล่ะ ข้าไม่เชื่อว่าโอกาสดีๆ เช่นนี้ ท่านจะไม่ทำอันใดเลย”

หลี่จุ่นมองจี้จงชิงแวบหนึ่ง จากนั้นเก็บความแค้นส่วนตัวเอาไว้ก่อน แล้วเริ่มพูดเข้าเรื่อง

“จากที่ข้าเข้าใจซือหม่าชิงอวิ๋น ซือหม่าชิงอวิ๋นไม่น่ามาด้วยตนเองแน่ แต่ฮูเถี่ยถูจะต้องมาด้วยตนเองแน่นอน ฉะนั้นสิ่งที่เราต้องทำคือทำอย่างไรให้ฮูเถี่ยถูกลับไปไม่ได้”

จี้จงชิงพยักหน้า แล้วถามว่า “ถ้าเกิดซือหม่าชิงอวิ๋นก็ตามมาด้วยเล่า”

หลี่จุ่นครุ่นคิดชั่วขณะก่อนจะพูดอย่างเย็นชาว่า “คาดว่าคงต้องการหัวของท่านอัครเสนาบดี”

หา?!

“เหตุ เหตุใดจึงต้องการหัวข้า ท่านต่างหากที่เป็นจอมทัพ”

จี้จงชิงแสดงสีหน้าตกใจ