องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 540

ที่เทือกเขาชิงเฟิง

มีทหารส่งสารปรากฏตัวด้านนอกกระโจมของซือหม่าชิงอวิ๋น

“ท่านแม่ทัพ มีสาส์นมาจากเมืองเฟิงหั่วแห่งราชวงศ์อู่ขอรับ”

ซือหม่าชิงอวิ๋นที่อยู่ในกระโจมและซือหม่าเหย่ที่สามารถลงจากเตียงได้แล้วรีบเดินออกมาทันที เมื่อซือหม่าชิงอวิ๋นมองเห็นทหารส่งสารก็รีบพูดว่า

“ว่ามา”

“เรียนท่านแม่ทัพ ราชวงศ์อู่ได้กำหนดสถานที่แลกเปลี่ยนตัวประกันที่หุบเขาหัวเสือในวันมะรืนขอรับ”

“หุบเขาหัวเสือ?” ซือหม่าเหย่ขมวดคิ้วทันที

ซือหม่าชิงอวิ๋นรีบหยิบแผนที่ขนาดย่อที่พกติดตัวออกมา แล้วกางออกดูเพื่อหาตำแหน่งของหุบเขาหัวเสือ

ซือหม่าเหย่เห็นแล้วก็รีบพูดทันทีว่า “อยู่ใกล้กับเมืองเฟิงหั่วเช่นนี้ หากอีกฝ่ายเล่นตุกติกจะทำอย่างไร ทำเช่นนี้ไม่ได้”

ซือหม่าชิงอวิ๋นก็ขมวดคิ้วแน่นเช่นกัน

ในเวลานี้ ทหารส่งสารคนนั้นกัดฟันพูดว่า “เรียนท่านแม่ทัพ อีกฝ่ายบอกว่าหากคนของกองทัพเราไม่ปรากฏตัวในวันมะรืน... พวกเขาจะตัดหัวแม่ทัพพันและพวกพ้องเราที่หุบเขาหัวเสือขอรับ...”

“ไอ้สารเลว” ซือหม่าชิงอวิ๋นโกรธจัดทันที

ซือหม่าเหย่ก็พูดอย่างดุดันเช่นกันว่า “ไอ้แก่ชั่วจี้จงชิง ข้ากับเจ้าอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้”

นี่เป็นการบีบบังคับให้พวกเขาต้องเดินหน้า

ซือหม่าชิงอวิ๋นเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ได้ หากไอ้ชั่วจี้ต้องการใช้กลอุบายสกปรก เช่นนั้นวันมะรืนข้าก็จะทำให้เขาไม่มีโอกาสได้กลับ”

“ท่านลุง ท่านคิดจะทำเช่นไร” ซือหม่าเหย่รีบถามทันที

ซือหม่าชิงอวิ๋นหัวเราะเยาะ แล้วพูดว่า “สั่งให้กองฉินหลงเตรียมตัว วันพรุ่งออกเดินทางทันที มุ่งหน้าไปยังหุบเขาหัวเสือ เราจะคอยซุ่มอยู่ใกล้ๆ แถวนั้นก่อน รอเมื่อไอ้ชั่วจี้ปรากฏตัวก็ฆ่าไอ้ชั่วจี้ตามคำสั่งทันที”

เมื่อซือหม่าเหย่ได้ยินเช่นนั้น ดวงตาก็เป็นประกายทันที

ในที่สุดก็ได้ล้างแค้นที่ตนได้รับบาดเจ็บสาหัสเสียที

กองฉินหลงเป็นหน่วยนักฆ่าที่เตรียมไว้เพื่อฆ่าแม่ทัพของฝ่ายตรงข้ามโดยเฉพาะ

อีกด้าน

ที่เมืองหลวงแคว้นเฟิงเฉวี่ยน

เมื่อทหารส่งสารพูดจบ ทุกคนในท้องพระโรงต่างโมโหโกรธทันที

ทว่า สาส์นต้นฉบับที่ให้แคว้นเฟิงเฉวี่ยนไม่ได้ระบุว่าจะตัดหัวทัวทัว แต่จะขายทัวทัวให้หอนางโลมในเมืองหลวงของราชวงศ์อู่

หากส่งตัวไทเฮาของพวกเขาไปยังสถานที่สกปรกเช่นนั้นก็เสมือนตบหน้าพวกเขาแรงๆ

ในเวลานี้ แม้แต่ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่เคยคัดค้านการแลกเปลี่ยนตัวทัวทัวด้วยม้าศึกหนึ่งพันตัวก็โมโหอย่างมากเช่นกัน และตะโกนต่อหน้าทุกคนว่า

“ต้องแลก ไม่ว่าจะแลกเปลี่ยนที่ใดก็ต้องแลก”

“ถูกต้องแล้ว หากไทเฮาผู้สูงส่งของเราแคว้นเฟิงเฉวี่ยนถูกคนชั่วช้าพวกนั้นขายให้ซ่องโสเภณีเช่นนั้นจริงๆ จะเหลือศักดิ์ศรีต่อไปได้อย่างไรเล่า”

“ราชวงศ์อู่ ไอ้พวกชาติชั่ว สมควรตาย”

“ข้ากับราชวงศ์อู่อยู่ร่วมโลกกันไม่ได้”

ฮูเถี่ยถูเป็นแม่ทัพใหญ่ มีอำนาจควบคุมกองทัพ ใครจะกล้าต่อต้านเขา

หากจะพูดว่าตอนนี้ฮูเถี่ยถูเป็นกษัตริย์แคว้นเฟิงเฉวี่ยนก็ไม่ผิดแปลกเลยสักนิด

เหล่าขุนนางต่างทอดถอนใจ ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

ยามค่ำคืน

ที่เมืองเมืองเฟิงหั่ว

ในกระโจมลับแห่งหนึ่ง เมื่อจี้จงชิงรับรู้ว่าได้ส่งข่าวไปให้ทั้งสองแคว้นแล้วก็ยิ้มอย่างพอใจทันที มองดูแผนที่ตรงหน้าและลอบวางแผนอย่างลับๆ

“ไม่ได้ อย่างไรก็ต้องไปพบเจ้าเด็กนั่น...”

จี้จงชิงขมวดคิ้วหลังผ่านไปสักพัก

เจ้าเด็กนั่นจะปล่อยโอกาสดีๆ เช่นนี้ไปง่ายๆ ได้อย่างไร

จะต้องเตรียมแผนร้ายบางอย่างเอาไว้แน่ๆ หากแผนการของสองคนเกิดขัดแย้งกัน ถึงตอนนั้นอาจทำให้แผนการล้มเหลว เช่นนั้นจะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่

กระนั้น อย่างไรก็ต้องไปหาเขาเพื่อปรึกษาหารือกัน

แต่หากตนไปตอนนี้จะไม่เท่ากับโยนตนเองเข้าไปในกับดักหรือ

ได้ยินมาว่าวันนี้เจ้าเด็กนั่นตามหาตนทั่วค่ายเลย

จี้จงชิงกุมขมับและรู้สึกหนักใจ