องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 539

หลี่จุ่นแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย และเตรียมจะออกจากห้อง

ทว่า ทัวทัวอ่อนโยนและสุภาพเรียบร้อยอย่างไม่น่าเชื่อ ช่างเป็นภรรยาและแม่ที่ดีอย่างแท้จริง คอยช่วยเขาใส่เสื้อผ้าและจัดแต่งทรงผม ดูแลเอาใจใส่อย่างดียิ่ง

ในสายตาของทัวทัว นางได้เห็นโลกที่เต็มไปด้วยตัวเขา

ในสายตาของทัวทัวทุกอย่างคือหลี่จุ่นราวกับว่าหลี่จุ่นคือโลกทั้งใบของนาง

หลี่จุ่นเห็นแล้วก็แอบถอนหายใจ

“ไม่ต้องกลับไปที่ค่ายทหารแล้ว ต่อไปเจ้าก็อยู่ที่นี่เถอะ”

ทัวทัวรีบพยักหน้าอย่างว่าง่ายทันที แต่ก็ไม่อยากให้หลี่จุ่นจากไป จึงรีบโผเข้ากอดเขาจากด้านหลังอย่างรวดเร็วและแนบชิดแผ่นหลังของเขา

หลี่จุ่นหน้าเจื่อนๆ หันกลับมาจูบหน้าผากนาง แล้วพูดว่า

“ข้าจะไปสะสางเรื่องบางอย่างในกองทัพก่อน ตกเย็นข้าจะมาหาใหม่”

“เจ้าค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทัวทัวก็เปลี่ยนจากกังวลเป็นดีใจและยอมปล่อยเขาไปแต่โดยดี

หลี่จุ่นสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินออกจากห้องด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย

“ท่านจอมทัพ”

เมื่อองครักษ์ที่เฝ้าอยู่นอกห้องทั้งคือเห็นหลี่จุ่นออกมาก็รีบเข้าไปทำความเคารพทันที

หลี่จุ่นพยักหน้า แล้วถามว่า “ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ล่ะ”

“คือ ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้...”

องครักษ์หลายคนมองหน้ากัน ส่งสายตาโต้ตอบกันและเกี่ยงกันไปมาเพราะไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

จี้จงชิงทำเรื่องพรรค์นี้กับหลี่จุ่น แล้วยังจะกล้าอยู่ที่นี่ต่อได้อย่างไร เขากลัวว่าหลี่จุ่นจะทำเรื่องที่ไม่เป็นผลดีกับเขาจึงหนีไปตั้งนานแล้ว

คาดว่าหลี่จุ่นคงจับเขาไม่ได้ในเร็วๆ นี้แน่

หลี่จุ่นถอนหายใจ แล้วถามว่า “แล้วอาหยวนล่ะ”

“เอ่อ แม่นางอาหยวนจากไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วขอรับ” องครักษ์คนหนึ่งรีบตอบทันที

เมื่อได้ยินว่าอาหยวนจากไปแล้ว สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ทันใดนั้น หลี่จุ่นถึงกับมีความคิดอยากจะฆ่าจี้จงชิง

ตอนนี้เขาจะต้องสานสัมพันธ์กับอาหยวนอย่างไร

แล้วอาหยวนจะคิดเช่นไร

ที่สำคัญก็คือบางที.. อาหยวนอาจจะเสียใจมาก

อยู่กับนางมานานขนาดนี้ หลี่จุ่นจะไม่รู้ได้อย่างไรว่านางคิดเช่นไร

เพราะรู้มากเกินไปต่างหาก

จึงยากเกินไปที่จะพูดอะไรและไม่รู้จะทำอย่างไรดี

ทั้งหมดเป็นเพราะไอ้แก่ตายยากจี้จงชิงแท้ๆ

ถึงแม้ว่าเขาจะชอบทัวทัวมาก แต่ความรักจำเป็นต้องค่อยๆ บ่มเพราะ จะร่วมหลับนอนอีกฝ่ายเพียงแค่ชอบไม่ได้

“ขอรับ”

จากนั้นก็มีคนสะกดรอยตามเขาไป

หลี่จุ่นต้องการตามหาจี้จงชิงให้เจอเป็นธรรมดา จากนั้นตีเขาให้น่วมเพื่อระบายอารมณ์แค้น

ทว่า

คนที่ถูกส่งไปนั้นไปไวมาไว

“เรียนท่านจอมทัพ... ข้าน้อยไร้ความสามารถ ไม่สามารถติดตามได้ทัน...” ทหารคนนั้นดูจนใจเล็กน้อย

หลี่จุ่นแอบถอนหายใจทันที โบกมือและพูดว่า “ไม่เป็นไร ไม่ใช่ความผิดเจ้า เจ้าออกไปเถอะ”

ทหารคนนั้นรีบถอยออกไปอย่างรวดเร็วและเฝ้าอยู่นอกกระโจมต่อ

ไอ้แก่ชั่วจี้จงชิงระแวดระวังตัวมาก

หลี่จุ่นส่ายหน้า แล้วพักเรื่องนี้ไว้ก่อน

จากนั้นดูแผนที่ต่อ

การแลกเปลี่ยนตัวประกันในครั้งนี้ถือเป็นโอกาสที่ดีมาก จะปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ ได้อย่างไร

ไม่แน่อาจสามารถใช้โอกาสนี้ตัดหัวสุนัขของซือหม่าชิงอวิ๋นและฮูเถี่ยถูได้

เช่นนั้นทุกอย่างก็จะเรียบร้อยดี

สงครามทางตอนเหนือก็จะได้สิ้นสุดลงเสียที