องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 548

นั่นสิ นี่มันคืออะไรกันแน่ ?

เหตุใดจึงส่งเสียงดังได้มากขนาดนี้

ราวกับสายฟ้าฟาดก็มิปาน !

ของสิ่งนี้ช่างน่ากลัวจนจับใจ ในเมื่อเห็นอยู่ว่าเป็นเพียงไหสุรา แต่เหตุใดมันจึงระเบิดเสียงดังขนาดนี้หลังจากจุดไฟแล้วโยนออกไปกันเล่า

ทุกคนนึกสงสัยไปถึงว่า หลี่จุ่นอาจนำเอาอัสนีสวรรค์ใส่ลงไปก็เป็นได้

หลี่จุ่นยิ้มแต่ไม่เอ่ยอันใด ก่อนจะพูดขึ้น "สำเร็จแล้ว ! ไป เราไปดูกันก่อนซิว่ามันทรงพลังมากแค่ไหนกัน"

ทุกคนในที่นั้นยังคงหวาดกลัวอยู่ เมื่อได้ยินที่หลี่จุ่นกล่าวแล้วก็นึกหวาดกลัวขึ้นมาไม่หาย

หลี่จุ่นยิ้มแล้วพูดขึ้น "วางใจเถอะ ข้าบอกว่าไม่เป็นไรนั่นก็แปลว่าไม่เป็นไรแล้ว"

เมื่อพูดจบ ชายหนุ่มก็วิ่งนำออกไปก่อน

หลี่จุ่นเดินนำไปแล้ว ทำให้อาหยวนเดินตามไปเช่นกัน เจ้าอ้วนหลิวและทหารอีกสองสามนายที่อยู่ด้านหลังเขาพากันมองหน้าก่อนจะรีบเดินตามไป

ไม่ว่านั่นจะเป็นของสิ่งใดก็ตาม ให้ไปดูก่อนเพื่อตอบสนองความอยากรู้อยากเห็น นี่ย่อมเป็นสิ่งจำเป็น

หลี่จุ่นพาเจ้าอ้วนหลิวและคนอื่น ๆ ไปยังจุดที่มีการขว้างระเบิด ภายใต้แสงเจิดจ้าของตะบันไฟ ก็เห็นได้ว่ามีหลุมขนาดใหญ่ที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางราวสองจั้งได้ปรากฏขึ้นที่พื้น

อาหยวนถึงกับสูดลมหายใจเข้าไปอย่างตื่นตะลึง ส่วนเจ้าอ้วนหลิวและทหารอีกห้านายก็ตกตะลึงจนมองตาค้างเช่นเดียวกัน พวกเขาพากันมองไปยังหลุมขนาดใหญ่ตรงหน้าพวกเขาด้วยไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

นี่คือสิ่งที่ไหสุราระเบิดออกมาเมื่อครู่นี้ใช่หรือไม่ !

ช่างเป็นไหสุราที่น่ากลัวยิ่งนัก !

นับเป็นความน่ากลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เพราะมันสามารถระเบิดหลุมขนาดใหญ่ขึ้นบนพื้นได้เช่นนี้ หากว่ามันตกลงไปในท่ามกลางกองทัพขนาดใหญ่ คงมีคนสังเวยชีวิตนับไม่ถ้วนเป็นแน่ !

ในตอนนั้นเอง ทุกคนต่างก็มีท่าทีตื่นตกใจ ใบหน้าซีดขาว แม้อยู่ท่ามกลางคืนที่มืดมิด แต่สีหน้าของพวกเขาภายใต้แสงสว่างของตะบันไฟนั้น ดูขาวซีดไปไม่น้อย

พวกเขาเกิดความกลัวขึ้นเป็นอย่างมาก !

“นี่ก็คือสิ่งที่ท่านจอมทัพใช้ไหสุราระเบิดออกมาน่ะหรือ”

“น่ากลัวเกินไปแล้ว...”

“นี่มันคืออะไรกันแน่”

“นั่นสิ พอคิดดูแล้วก็ขนหัวลุกไปหมดเลย...”

เจ้าอ้วนหลิวมองดูไหสุราที่เหลืออยู่ในมือของเขา ร่างกายของเขาแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง ฉับพลันก็รู้สึกราวกับว่าตนเองกำลังถือมันเผาร้อน ๆ อยู่ในมือ

ของสิ่งนี้ทรงอำนาจมากเหลือเกิน มันน่ากลัวมากเกินไป ถ้าเกิดว่ามันระเบิดขึ้นมาคามือของตัวเขาเองล่ะ !

หลี่จุ่นส่ายหัวแล้วพูดว่า "ไม่เป็นไร คราวหน้าอย่าใส่เยอะขนาดนี้ก็พอ ครั้งนี้ก็ใช้ตามนี้ไปก่อน จะสิ้นเปลืองก็สิ้นเปลืองเถอะ ตราบใดที่มันสามารถฆ่าคนได้ก็พอแล้วละ"

หลังจากได้ยินคำพูดของหลี่จุ่น ทุกคนก็แสดงสีหน้าท่าทางที่หวาดกลัวขึ้นทันที !

อาจเรียกได้ว่ากลัวจนเนื้อตัวสั่นเทาไปหมด หากใช้ของสิ่งนี้มาระเบิดใส่คน เช่นนั้นทั้งกองทัพคงได้ตายเป็นเบือ

ไม่เห็นหรือว่ามีหลุมขนาดใหญ่เกิดขึ้นที่พื้นน่ะ หากของสิ่งนี้ตกไปอยู่ในกองทัพของศัตรู คนก็คงตายกันหมดเป็นแน่

ในใจของพวกเขาต่างก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่ก็อดตั้งความหวังไว้ไม่ได้เช่นเดียวกัน

ในเมื่ออาวุธที่มีพลังทำลายล้างอันน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ตกเป็นของพวกเขาแล้ว วันพรุ่งนี้พวกเขาจะต้องกังวลเรื่องอันใดอีกเล่า

ก็ระเบิดกองทัพศัตรูให้เต็มที่ไปเลยสิ !

"ไป กลับกันเถอะ"

หลี่จุ่นสำรวจอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อมั่นใจได้ถึงอานุภาพของระเบิดทำเองนี้แล้ว ก็แอบพยักหน้าให้กับตัวเอง

ทว่า

อาวุธร้ายแรงเช่นนี้จะยังปล่อยให้ฝ่ายศัตรูรู้เข้ามิได้ ต้องทำทีให้เหมือนว่าเป็นเหตุการรืทางธรรมชาติถึงจะถูก แต่จะดัดแปลงระเบิดให้เป็นสิ่งใดดีเล่า ?

นี่ก็นับเป็นปัญหาหนึ่งเช่นกัน