องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 549

เมื่อพวกเขากลับมาสู่ข้างรถม้า เหล่าทหารที่ยืนรออยู่ที่เดิมก็กำลังระแวดระวังรอบทิศอยู่พอดี เมื่อเห็นว่าพวกหลี่จุ่นเดินกลับมาแล้ว ก็รีบรายงานโดยพลัน

“ท่านจอมทัพ เมื่อครู่พวกข้าได้ยินเสียงดังสนั่น ท่านจอมทัพไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่”

“ไม่เป็นไร”

หลี่จุ่นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

เหล่าผู้คนที่ยืนอยู่เบื้องหลังก็พากันยิ้มเช่นกัน

หลี่จุ่นแจ้งให้ทุกคนมารวมตัวกันและเริ่มมอบหมายงานให้พวกเขาในทันที

ไม่ว่าจะใช้ระเบิดทำเองพวกนี้อย่างไร ก็ยังต้องขนขึ้นไปบนภูเขาให้เรียบร้อยเสียก่อน และยังต้องฝังห่อระเบิดไว้ให้ดี ถึงตอนนั้น หากกองทัพศัตรูไล่ตามมา ก็จะได้ระเบิดยอดเขาทั้งสองฝั่งเพื่อปิดทางออก เช่นนี้ก็จะสามารถปิดประตูตีแมวได้

เมื่อกำชับและแจ้งสิ่งที่ต้องระวังไว้จนหมดแล้ว หลี่จุ่นก็ขึ้นไปบนยอดเขาด้านข้างด้วยตนเองเพื่อตรวจสอบสถานที่ ในที่สุด เขาก็พบสถานที่ที่เหมาะสมในการติดตั้งระเบิดและให้คนมาช่วยฝังวัตถุระเบิดลงไป

“เจ้าอ้วน พรุ่งนี้เจ้าก็มาดูแลที่นี่ด้วยตัวเอง ถ้าถึงเวลาที่ต้องลงมือ ข้าจะส่งสัญญาณขึ้นไปบนท้องฟ้า เจ้าก็จุดไฟที่เชือกเช่นนี้เหมือนที่ข้าทำ อย่าลืมตรวจสอบให้แน่ใจว่ามันถูกจุดติดแล้ว จากนั้นก็รีบถอยกลับขึ้นไปบนเนินเขาด้านหลังทันที...”

หลี่จุ่นสางเจ้าอ้วนหลิวไว้เป็นที่เรียบร้อย ชายหนุ่มก็พยักหน้ารับด้วยท่าทีกังวล

อาวุธนี้เป็นอาวุธสังหารร้ายแรง หากว่ามันระเบิดต่อหน้าตนเองก็คงไม่รอดเป็นแน่ !

เมื่อทุกคนเสร็จธุระแล้ว จึงค่อยเห็นว่ามีแสงไฟพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าในที่ไกล ๆ

หลี่จุ่นจึงเอ่ยขึ้น “ดูท่าแล้วพวกผู้บังคับกองพันคงจัดการเรื่องเรียบร้อยแล้ว”

หากว่าในป่านั้นมีกองทัพศัตรูซ่อนอยู่จริง ก็คงต้องรับมืออย่างสาหัสเอาการ

ทุกคนรออยู่ที่เดิมราว ๆ ครึ่งชั่วยาม ก่อนที่กองทัพของหยางเฟิงจะเดินทางมาถึง

“ภารกิจสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีแล้ว !” หยางเฟิงก้าวไปข้างหน้าทันทีเพื่อแสดงความเคารพ

“ดีมาก ลำบากสหายทุกท่านแล้ว” หลี่จุ่นเองก็ทำมือเคารพกลับเช่นกัน

หลี่จุ่นวางแผนที่จะฝึกหน่วยรบของหยางเฟิงให้เป็นหน่วยโยนระเบิด ให้พวกเขาทำหน้าที่ขว้างระเบิดมือและทำระเบิดโดยเฉพาะ

อืม... คืนนี้ฝึกซ้อมอย่างง่ายๆ ก่อนเสียหน่อย เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ในวันพรุ่งนี้ !

......

ณ เทือกเขาเฮยสง

มีทัพใหญ่ตั้งหลักอยู่ ณ ที่แห่งนี้

ด้านหน้าค่ายทหาร มีธงขนาดใหญ่ปลิวไสวไปตามสายลม พร้อมด้วยตัวอักษรจีนขนาดใหญ่ราวกับหงส์เพลิงเริงระบำ

อักษร “เยียน” !

ซือหม่าชิงอวิ๋นไม่กล้าเชื่อหูของตัวเอง “หรือว่า เส้นทางเดินทัพของข้าถูกเปิดเผยอย่างนั้นหรือ“

ซือหม่าเหย่เองก็ตกตะลึงเช่นกัน พลางร้องตวาดขึ้น

“เป็นไปไม่ได้ พวกเขาเดินทางข้ามเขา มิได้มาทางหลัก ต่อให้ทหารสอดแนมของอีกฝ่ายอยู่ไปทั่วก็ตามที แต่จะรู้เส้นทางทัพของเราได้อย่างไรกัน มันเป็นไปไม่ได้หรอก !”

“บัดซบจริง ๆ !”

ซือหม่าชิงอวิ๋นโกรธจนตัวสั่น และพูดขึ้นทันที "ถ่ายทอดคำสั่งลงไปให้ถอยทัพทันที ! ไม่ว่าที่อยู่ของพวกเขาจะถูกเปิดเผยหรือไม่ก็ตาม พวกเขาไม่อาจซ่อนได้อีกต่อไป"

“ขอรับ !” หน่วยสอดแนมรับคำสั่งอย่างรวดเร็วและรีบวิ่งออกไป

ซือหม่าเหย่จึงรีบเอ่ยขึ้น “ท่านลุง ตอนนี้เราควรทำอย่างไรกันดี”

ซือหม่าชิงอวิ๋นมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก เขาพูดขึ้นด้วยเสียงเข้ม "ดูเหมือนว่าเราจะทำได้เพียงรอให้ทัพฮูเถี่ยถูมาถึงเสียก่อน แล้วค่อยคิดหาวิธีรับมือ ! บางทีจี้จงชิงอาจจะไม่ได้รู้อยู่ของกองทัพเรา เกรงว่าคงทำไปเพื่อป้องกันไว้ก่อน เลยเผาป่าพวกนั้นเสีย ช่างสารเลวจริง ๆ!”

ซือหม่าเหย่ตะโกนด้วยความโกรธทันที "คนสารเลวแซ่จี้สมควรตาย คราวนี้ข้าต้องฆ่ามันให้ได้ !"

ซือหม่าชิงอวิ๋นได้ยินดังนั้นจึงกล่าวว่า "หลานชาย เจ้าวางใจเถิด ครั้งนี้ลุงต้องล้างแค้นให้เจ้าได้แน่นอน กองทัพเยียนของเราบุกลงใต้หนึ่งแสนนาย บวกกับทัพของฮูเถี่ยถูอีกหนึ่งแสนนาย มีกองกำลังนับสองแสนนายเข้าประชิดชายแดนเพื่อกดดัน เราแค่รอให้คนสารเลวแซ่จี้นั้นปรากฏตัว แล้วค่อยฟาดฟันดาบใส่มันทันที !”

"ต่อให้คนสารเลวแซ่จี้นั่นจะมีปีก แต่คราวนี้มันต้องบินหนีไปไม่ได้แน่นอน !"

ซือหม่าเหย่พยักหน้าอย่างเต็มแรงทันทีก่อนจะแสยะยิ้มออกมา !