องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 552

ซือหม่าชิงอวิ๋นเอ่ยขึ้นว่า “ท่านส่งคนไปนับด้วยตัวเองสิ”

เดิมทีซือหม่าชิงอวิ๋นคิดจะใช้ม้าเพียงแค่หนึ่งพันสองร้อยตัวมาแลกกับตัวพันเซิ่งและเชลยศึก แต่เปลี่ยนความคิดแล้ววางแผนใหม่ ต่อให้แลกแล้วอย่างไร?

ถึงอย่างไรก็จะเปิดศึก ไม่ว่าจะแลกเท่าไร ก็ช่วงชิงกลับมาได้ทั้งนั้น!

เช่นนั้นก็เอาม้ามาหนึ่งพันห้าร้อยตัวเลยก็แล้วกัน!

ยิ่งไปกว่านั้นม้าเหล่านี้ล้วนเป็นม้าศึก ผ่านการฝึกมาก่อน เมื่อถึงเวลานั้นเพียงแค่ผิวปาก ก็กลับมาอย่างรวดเร็วแล้ว มิหนำซ้ำยังให้พลทหารม้าขี่ไปไล่โจมตีทัพศัตรูได้อีกด้วย แบบนี้มันยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวมิใช่หรือ?

ฮูเถี่ยถูเองก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เชิญตามสบาย!”

แต่ทว่า!

หลี่จุ่นกลับหัวเราะและพูดขึ้นชืด ๆ ว่า “ไม่จำเป็น ข้าเชื่อทั้งสองท่าน”

เมื่อเห็นสองจอมทัพฝ่ายศัตรูปรากฏตัวขึ้นพร้อมกัน หลี่จุ่นก็รู้ในทันทีว่าการแลกเปลี่ยนในครั้งนี้ไม่ใช่การแลกเปลี่ยนธรรมดา ๆ ด้วยเหตุนี้อีกฝ่ายคงไม่จบการแลกเปลี่ยนนี้ไปง่าย ๆ ขนาดนั้น

ฉะนั้นนับหรือไม่นับจะมีความหมายอะไร?

ฮูเถี่ยถูกับซือหม่าชิงอวิ๋นพลันประหลาดใจเล็กน้อย

ไม่นึกเลยว่าพ่อหนุ่มคนนี้จะตรงไปตรงมาขนาดนี้ ไม่กลัวว่าพวกเขาจะเล่นตุกติกเลยสักนิด คนแบบนี้ไม่ใช่คนโง่แต่เป็นคนที่มีแผนมากมาย

แต่ว่าก็แค่มารหัวขนคนหนึ่งจะมีแผนอะไรได้?

เดาว่าตาแก่จี้จงชิงนั่นคงสอนมา

จนถึงตอนนี้ทั้งสองคนก็ยังไม่แน่ใจว่าจี้จงชิงจะมาหรือเปล่า ดังนั้นจึงไม่ได้กระทำการบุ่มบ่ามอันใด

ครั้งนี้ที่ระดมผู้คนมาเป็นจำนวนมากมายเช่นนี้ก็เพื่อฆ่าจี้จงชิง ไม่อย่างนั้นก็คงฟันเจ้าหมอนี่ที่อยู่ตรงหน้าไปแล้ว ทว่าให้จี้จงชิงหนีกลับเมืองเฟิงหั่ว เช่นนั้นการมาครานี้ก็เสียเที่ยวแล้ว

จี้จงชิงต่างหากถึงจะน่าหวั่นเกรง ส่วนผู้บัญชาการหุ่นเชิด พวกเขาไม่เห็นอยู่ในสายตาอยู่แล้ว

ก็แค่เจ้าเด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้น!

“ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นก็ขอให้ท่านสั่งให้ปล่อยคนสิ!” ซือหม่าชิงอวิ๋นรีบเอ่ยขึ้น

ฮูเถี่ยถูเองก็มองหลี่จุ่นด้วยแววตาที่เย็นชา ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ปล่อยคน!”

ขอแค่เปิดศึก เขาก็จะฆ่าเจ้าหมอนี่ทันที!

ไม่นึกเลยว่าเจ้าเด็กนี่จะชักสีหน้าใส่ตน ช่างแกว่งเท้าหาเสี้ยนจริง ๆ!

แน่นอนว่าอาหยวนย่อมรับรู้ได้ถึงเจตนาฆ่าของฮูเถี่ยถู จึงรีบเตือนขึ้นมา กระบี่ที่หลี่จุ่นยึดมาจากเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนในตอนแรกเล่มนั้น ถูกนางกำเอาไว้ในมือแน่น พร้อมชักออกจากฝักมาห้ำหั่นศัตรูทุกเมื่อ!

“ส่งม้ามาก่อน!” หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นชืด ๆ

“ไม่ได้ ปล่อยคนก่อน!”

ฮูเถี่ยถูเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ!

ไม่นึกเลยว่ายังจะกล้าต่อรองกับตนอีก รนหาที่ตายชัด ๆ!

ซือหม่าชิงอวิ๋นเองก็มองหลี่จุ่นอย่างเย็นชา ไม่พูดก็เป็นที่เข้าใจ

“หึ ๆ”

แม่ทัพสามฝ่ายคุมเชิงกันอยู่ตลอด ไม่มีใครถอย เมื่อคนของฝ่ายหลี่จุ่นรับม้าเหล่านี้ไปสำเร็จ หลี่จุ่นถึงยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ขอบคุณท่านแม่ทัพทั้งสามเป็นอย่างมาก!”

ฮูเถี่ยถูจ้องหลี่จุ่นเขม็ง เอ่ยเรียกพลางกัดฟันว่า

“ปล่อยคนซะ!”

ซือหม่าชิงอวิ๋นเองก็เอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “ขอท่านโปรดทำตามสัญญาด้วย!”

เขามองม้าที่ถูกไล่ออกไปจากหุบเขาหัวเสือแล้วเหล่านั้นทีหนึ่ง นัยน์ตาประกายการหยอกล้อและดูถูกอยู่เล็กน้อย

ไล่ม้าศึกของตัวเองกลับไปแล้วจะทำอะไรได้?

เดี๋ยวก็ไม่ใช่เรื่องที่แค่ผิวปากก็จบแล้ว!

รีบไล่ให้เร็วที่สุด!

ฮูเถี่ยถูเองก็ย่อมคิดเช่นเดียวกัน

“ได้!”

หลี่จุ่นยิ้ม รีบโบกไม้โบกมือ ให้คนปล่อยตัวพันเซิ่งและเชลยศึกจากทัพเยียนเหล่านั้นออกมา

จากนั้นหลี่จุ่นก็ส่งสัญญาณให้อาหยวนหันหัวม้า เตรียมกลับไป

ฮูเถี่ยถูรีบเอ่ยเรียกว่า “พ่อหนุ่ม หากเจ้ากล้าเล่นตุกติก ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!”

เมื่อเห็นหลี่จุ่นกำลังจะหนี ฮูเถี่ยถูก็รีบตะโกนด้วยน้ำเสียงเดือดดาล