องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 553

แต่ทว่า!

หลี่จุ่นไม่หวาดหวั่นเลยสักนิด เขาพูดขึ้นว่า “ไม่อยากให้ไทเฮาของพวกท่านตาย ก็ลองดูสิ! เอาไว้ข้าไปแล้ว จะปล่อยตัวไทเฮาของพวกท่านกลับมา! ไป อาหยวน!”

พูดไปหลี่จุ่นก็พลางรีบควบม้ากลับไป

อาหยวนจัดการอยู่ข้างหลัง!

ทั้งสองคนจะหนีไปแล้วจริง ๆ!

เมื่อฮูเถี่ยถูเห็น ก็ร้อนใจขึ้นมาโดยพลัน คิดจะลงมือ แต่ทัวทัวยังไม่ถูกปล่อยตัว ซือหม่าชิงอวิ๋นเองก็รีบเอ่ยห้ามทันที

“ท่านแม่ทัพไม่ต้องร้อนใจ จี้จงชิงนั่นยังไม่ปรากฏตัว! อย่าหุนหันพลันแล่นไป!”

หากลงมือฆ่าอีกฝ่ายในตอนนี้ เช่นนั้นก็จะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น คิดจะฆ่าอีกฝ่ายก็จะยากแล้ว!

เพียงแต่โอกาสที่ดีขนาดนี้ จี้จงชิงนั่นไม่มีทางที่จะไม่มา แต่เหตุใดตอนนี้ยังไม่ปรากฏตัวอีก?

นี่ไม่มีเหตุผลเลยจริง ๆ!

ซือหม่าชิงอวิ๋นขมวดคิ้วเป็นปมแน่น

หากจี้จงชิงไม่มา ท้ายที่สุดจะลงมือหรือไม่?

ไหน ๆ ทัพใหญ่ก็มาแล้ว ต้องลงมือ!

ซือหม่าชิงอวิ๋นแอบคิด

พันเซิ่งกับเชลยศึกที่ถูกปล่อยตัวกลับไปเหล่านั้นรีบวิ่งไปทางทัพเยียน มีบางคนเดินสวนกับหลี่จุ่น หลี่จุ่นเพียงแค่แสยะยิ้มทีหนึ่ง

เชลยศึกเหล่านี้ล้วนถูกตัวเขาสั่งให้ตัดเส้นเอ็นของมือข้างที่ใช้ถืออาวุธ ปล่อยตัวกลับไปก็เป็นเพียงแค่คนไร้ประโยชน์พวกหนึ่ง อยากจะดูสิว่าซือหม่าชิงอวิ๋นจะเอาพวกเขาไปทำอะไรได้?

ไม่นาน หลี่จุ่นกับอาหยวนก็กลับไปฝั่งตรงข้ามได้สำเร็จ!

ฮูเถี่ยถูรีบเอ่ยตะโกนเสียงดัง “ปล่อยคนเดี๋ยวนี้!”

แต่ว่า!

จู่ ๆ หลี่จุ่นกลับหัวเราะ ขี่ม้าไปข้าง ๆ ทัวทัว ก่อนจะดึงนางขึ้นมาบนหลังม้า จากนั้นก็จูบนางอย่างลึกซึ้งต่อหน้าทุกคนทีหนึ่ง หัวเราะร่าแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ฮูเถี่ยถู นางคือผู้หญิงของข้า!”

“ท่านจอมทัพ ท่านช่างน่าเกลียดจริง ๆ...”

ทัวทัวรีบตีหน้าอกของหลี่จุ่นด้วยความอับอายอยู่เล็กน้อย จากนั้นก็เริ่มจูบหลี่จุ่นก่อนทีหนึ่ง

เมื่อทัพใหญ่แห่งราชวงศ์อู่เห็นภาพนี้ต่างก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออก รู้สึกเพียงว่าท่านจอมทัพของตนช่างเท่ระเบิดไปเลย!

กอดจูบไทเฮาของเขาต่อหน้าทุกคน!

สวรรค์!

อาหยวนเห็นแล้วในใจก็เกิดความอึดอัดอยู่เล็กน้อย ทว่าไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่หันหน้าหนีไป

“ชายหญิงสำส่อน!”

ฮูเถี่ยถูที่อยู่ตรงข้ามเห็นแล้วก็เดือดดาลจนถึงขีดสุด ตะคอกด้วยความโมโหขึ้นมาในฉับพลัน ก่อนจะถือดาบควบม้ามา!

ทว่าเหล่าทหารแคว้นเฟิงเฉวี่ยนเองก็มองจนเขลาไปแล้ว…

นั่นคือไทเฮาของเราหรือ?

ทว่าเหตุใดไทเฮาถึงได้ไปมีอะไรกับศัตรู...มิหนำซ้ำ ยังเป็นคนจูบอีกฝ่ายก่อนด้วย...

นี่!

นี่...

น่ารังเกียจชะมัด!

เมื่อซือหม่าชิงอวิ๋นเห็นภาพนี้ บนใบหน้าก็เต็มไปด้วยความตกตะลึงไปตั้งนานแล้ว!

เกิดอะไรขึ้น?

นั่นมันไทเฮาแห่งแคว้นเฟิงเฉวี่ยนมิใช่หรือ?

ทัพใหญ่ของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนเห็นแม่ทัพของตนก็ออกไปเช่นกัน จึงรีบตามไปโจมตีในทันใด!

“ฆ่า!”

“ฆ่าพวกมัน!”

“คืนไทเฮาของเรามา!”

“ฆ่ามัน!”

“...”

ทัพใหญ่หนึ่งหมื่นนายแสนยิ่งใหญ่เกรียงไกร เริ่มพุ่งเข้าไปในหุบเขาหัวเสือ ไล่ฆ่าทัพใหญ่ของหลี่จุ่น!

“ท่านจอมทัพ ตามมาแล้ว!”

เหล่าทหารและแม่ทัพกองทัพพิทักษ์อุดรเห็นฮูเถี่ยถูอยู่แนวหน้า นำทัพไล่ฆ่า ทัพใหญ่ด้านหลังยิ่งใหญ่เกรียงไกร พุ่งตัวเข้ามาในหุบเขาหัวเสือแล้ว!

หลี่จุ่นถูกทัวทัวกอดเอวไว้แน่น เขาหันหน้ากลับไปมองฮูเถี่ยถูที่อยู่เบื้องหลังทีหนึ่ง อีกฝ่ายใกล้จะตามทันหางแถวของทัพใหญ่แล้ว!

ในทัพมีผู้ฝีมือดีขี่ม้าเข้ามาใกล้แล้ว ต้องจัดการฮูเถี่ยถู!

ไม่กี่อึดใจ ฮูเถี่ยถูก็ปะทะกับยอดฝีมือของทางกองทัพพิทักษ์อุดร การเผชิญหน้าอันดุเดือดเริ่มต้นขึ้น ณ บัดนี้!

ทว่าซือหม่าชิงอวิ๋นกับทัพใหญ่ของทางศัตรูไล่บี้เข้ามาในหุบเขาหัวเสือแล้ว!

หลี่จุ่นแสยะยิ้มโดยพลัน ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ส่งสัญญาณ!”

“เจ้าค่ะ!”

อาหยวนพยักหน้า ล้วงพลุสัญญาณออกมาจากในอก แล้วจุดไฟมันด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะโยนขึ้นไปบนท้องฟ้า

ปัง!

ดอกไม้ไฟสีเขียวอันงดงามลูกหนึ่งพลันแตกกระจายอยู่ในอากาศ