องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 559

ที่หลี่จุ่นพูดออกมาเช่นนี้เป็นเพียงแค่การขู่คนเท่านั้น

คิดไม่อยากให้รั่วไหลก็คงเป็นไปไม่ได้ ถึงอย่างไรวันนี้ก็มีทหารอยู่มากมายขนาดนั้น มิหนำซ้ำยิ่งไปกว่านั้นยังเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจอีก

ในสายตาของซือหม่าชิงอวิ๋นและฮูเถี่ยถู ไม่ใช่ความลับทางหทารอะไรอีกต่อไปแล้ว ด้วยเหตุนี้จึงคิดจะใช้ระเบิดมือมาโจมตีอย่างไม่คาดคิดอีกครั้ง เกรงว่าก็คงไม่ได้ยากขนาดนั้น

ทว่า!

ระเบิดเพิ่งปรากฏตัวเป็นครั้งแรกในโลกนี้ ใครได้ไปครอบครอง คนนั้นก็เท่ากับมีอาวุธสงครามที่ไร้เทียมทาน

ด้วยเหตุนี้เทคนิคสำคัญของการผลิตดินปืนดำจะให้รั่วไหลออกไปภายนอกไม่ได้

ที่โชคดีก็คือ จนถึงตอนนี้มีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่รู้อัตราส่วนผสมของดินปืนดำ เจ้าสิ่งนี้หากมากไปส่วนหนึ่งหรือน้อยไปส่วนหนึ่งก็เป็นอันตรายทั้งนั้น

ต่อให้คนอื่นจะรู้ถึงการมีอยู่ของดินปืนดำ คิดจะผสมออกมามันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

“ขอรับ!”

พวกหลินชิงทั้งสามคนรีบเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขึงขัง

อาวุธที่น่ากลัวเช่นนี้ย่อมสำคัญเป็นอย่างมาก ในใจของทั้งสามคนหวาดระแวงกันเป็นอย่างมาก

ขณะเดียวกันในใจของพวกเขาเองก็เปลี่ยนเป็นตื่นเต้นขึ้นมา

จงจื่อหนิงรีบเอ่ยขึ้นว่า “มีสิ่งนี้ แคว้นเยียนกับแคว้นเฟิงเฉวี่ยนนั่น จะสู้กับชายแดนทางตอนเหนือของเราได้อย่างไร? ท่านจอมทัพ ต้องโจมตีให้ฮูเถี่ยถูยอมแพ้อย่างราบคาบให้ได้ แล้วโจมตีซือหม่าชิงอวิ๋นให้กลับแคว้นเยียนไป!”

“ใช่ ข้ายอมนำทัพไปฆ่าศัตรู!” หวังเซิ่งเองก็เลือดร้อนขึ้นสมองในทันใด

หลินชิงเองก็เอ่ยขึ้นว่า “คิดว่าซือหม่าชิงอวิ๋นกับฮูเถี่ยถูนั่นคงกลัวจนเขลาไปแล้ว!”

...

ยามค่ำคืน

หมู่ดาวบนท้องฟ้าสว่างไสว

แสงจันทร์ราวกับเส้นด้าย สาดส่องไปบนดินแดนอันกว้างใหญ่

ทิวทัศน์ยามค่ำคืนบนทุ่งหญ้าช่างงดงามสุด ๆ

ทัพใหญ่ของฮูเถี่ยถูกลับถึงแคว้นเฟิงเฉวี่ยนแล้ว

วังหลวงยามค่ำคืน แสงไฟระยิบระยับ

ฮูเถี่ยถูถือกระบี่เล่มยาว กลับมายังวังหลวงอย่างตะลีตะลาน สีหน้าปั้นยากอย่างไม่เคยมีมาก่อน ราวกับเจอภัยพิบัติมหึมาอะไรอย่างนั้น

มองดูแล้วกลุ่มขุนนางในวังหลวงตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

พวกเขาไม่เคยเห็นฮูเถี่ยถูมีสีหน้าเช่นนี้มาก่อน นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าต้องแพ้มาแน่ ๆ!

นี่น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้วจริง ๆ

เฟิงเฉวี่ยนอ๋องแสดงอำนาจครั้งแรก!

แต่ทว่า!

ทันใดนั้นฮูเถี่ยถูก็ยกกระบี่ยาวในมือขึ้นมา แล้วชี้ไปที่เฟิงเฉวี่ยนอ๋อง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขึงขังว่า

“ข้าลบหลู่นางหรือ? ช่างพูดจาไร้สาระยิ่งนัก! ซ่าเหรินทัวทัวไร้ซึ่งใจที่ซื่อสัตย์ ไม่นึกเลยว่าจะกระทำเรื่องที่ไร้ยางอายกับผู้บัญชาการของแคว้นศัตรูอย่างเปิดเผย การกระทำนี้เหล่าทหารต่างเห็นกันกับตา หรือว่าข้าจะใส่ร้ายนางหรือ?”

“ไม่ ไม่มีทาง เหตุใดท่านแม่ถึงได้...”

เฟิงเฉวี่ยนอ๋องถูกฮูเถี่ยถูใช้กระบี่เล่มยาวชี้หน้า เขากลัวจนสีหน้าขาวซีดไปในทันใด และเมื่อได้ฟังการกระทำของทัวทัว ทั้งคนก็เบิกตาโพลง ไม่กล้าเชื่อเลย

ภาพนี้ก็ทำให้เหล่าขุนนางกลัวจนหน้าถอดสี สูญสิ้นความสามารถในการครุ่นคิดไปอย่างกะทันหัน

ฮูเถี่ยถู แม้จะคุมทหารสำคัญ เย่อหยิ่งและไม่เห็นหัวใครมาตลอด แต่ก็ไม่เคยไม่เคารพเฟิงเฉวี่ยนอ๋องเช่นนี้มาก่อน แต่ตอนนี้กลับชักกระบี่ใส่เขาอย่างเปิดเผย นี่จึงทำให้เหล่าขุนนางตกใจจะแย่อยู่แล้ว!

“หึ!”

ฮูเถี่ยถูเค้นเสียงฮึทีหนึ่ง จ้องเฟิงเฉวี่ยนอ๋องที่อายุสิบห้าสิบหกปีอย่างเย็นชา ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ข้าจะบอกเจ้าให้นะ เป็นเพราะข้าเห็นด้วย เจ้าถึงได้ขึ้นนั่งตำแหน่งนี้ หากข้าไม่ยินยอม...เจ้าจะนับว่าเป็นอะไรได้?”