องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 558

หลี่จุ่นส่ายหน้า แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ใครจะพูดได้แน่ชัดล่ะ บางคนอยากจะช่วงชิงอำนาจในใต้หล้า บางคนอยากจะรุกล้ำแคว้นอื่น เรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นหมากรุกระหว่างผู้ที่ยิ่งใหญ่ ต่างเป็นเหตุจากความทะเยอะทะยาน พวกเราจะตัดสินใจอะไรได้? ถ้าอยากจะพูดเรื่องที่ตัดสินใจได้ นั่นก็คือจบสงครามของชายแดนทางตอนเหนือนี้โดยเร็วที่สุด!”

จบสงครามของชายแดนทางตอนเหนือนี้โดยเร็วที่สุดอย่างนั้นหรือ?

ใบหน้าของทั้งสองคนเต็มไปด้วยความฉงน

จุดจบแบบใดอย่างนั้นหรือ?

ทว่าเมื่อได้ยินหลี่จุ่นกลับแสยะยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ในมือของข้าถืออาวุธเช่นนี้ ข้าอยากจะดูซือหม่าชิงอวิ๋นกับฮูเถี่ยถู ว่าจะดื้อดึงไปถึงขั้นไหนกันแน่ กล้าพอที่จะประลองฝีมือกับข้าอีกครั้งหรือไม่?!”

ถูกต้อง!

เมื่อทั้งสองคนได้ยิน ก็พลันเข้าใจอย่างชัดเจน!

เจ้าสิ่งที่หลี่จุ่นคิดค้นพัฒนาและผลิตนี้ช่างน่ากลัวเกินไปแล้วจริง ๆ ราวกับสายฟ้ายักษ์บทลงโทษแห่งสวรรค์ อานุภาพไร้ขีดจำกัด ทั้ง ๆ ที่เป็นเพียงแค่ไหเหล้าขนาดเล็กใบหนึ่ง ทว่ากลับสร้างพลังทำลายล้างที่น่ากลัวได้ถึงขนาดนี้

นี่ถ้าไม่ใช่อาวุธแห่งทัพสวรรค์แล้วจะคืออะไรเล่า?

ต่อหน้าอาวุธแห่งทัพสวรรค์ระดับนี้ ร่างกายของมนุษย์จะต้านทานได้อย่างไร?

ซือหม่าชิงอวิ๋นกับฮูเถี่ยถูนั่น นอกจากจะไม่กลัวตายจริง ๆ ไม่อย่างนั้นหากต้องเผชิญหน้ากับอาวุธที่น่ากลัวเช่นนี้ จะกล้ากลับมาอีกครั้งง่าย ๆ ได้อย่างไร?

ไม่แน่ว่า เรื่องศึกของชายแดนทางตอนเหนืออาจจะปิดฉากก่อนเวลาจริง ๆ ก็ได้

ทำความสะอาดสนามรบเสร็จไม่นาน ทัพใหญ่ห้าหมื่นนายของหวังเซิ่งก็มาถึงแล้ว

หลี่จุ่นรีบให้หวังเซิ่งนำทัพขึ้นเหนือ ไปสนับสนุนทัพใหญ่ของหลินชิงและจงจื่อหนิง

หวังเซิ่งรับคำสั่งเดินหน้าไป!

จนถึงตอนค่ำ

ทัพใหญ่ของหลินชิงและจงจื่อหนิงมารวมตัวกันที่หุบเขาหัวเสือ ทัพใหญ่ของหวังเซิ่งเองก็กลับมาอย่างปลอดภัย!

ทั้งสามคนมารายงานข่าวอยู่หน้ากระโจม

บอกว่าท้ายที่สุดการต่อสู้ของพวกเขากับศัตรู ท่ามกลางกำลังพลเกือบสองแสนนาย ฆ่าศัตรูสามหมื่นนายที่เหลืออยู่ได้สำเร็จ แต่ตัวเขาเองก็สูญเสียทหารไปสี่พันกว่านายเช่นกัน!

สุดท้ายทัพศัตรูก็ถอยทัพกลับไปทางเหนือ!

เพียงแต่น่าเสียดาย!

ปล่อยให้ซือหม่าชิงอวิ๋นและฮูเถี่ยถูหนีไปได้ เอาหัวของแม่ทัพศัตรูสองคนนี้มาไม่ได้

หลี่จุ่นได้ฟังก็พลันรู้สึกเสียดายอยู่เล็กน้อย

ที่อีกฝ่ายระดมกำลังพลในครานี้ จุดประสงค์ก็เพื่อตัดหัวของจี้จงชิง แต่ชายชรานั่นไม่ได้มา อีกฝ่ายย่อมไม่มีทางทำสำเร็จอยู่แล้ว

แต่ที่เขาระดมกำลังพลเช่นนี้ ก็เพื่อเด็ดหัวสองโจรชั่วนี้เช่นกัน กระทั่งยังไม่เสียดายที่จะเปิดเผยการมีอยู่ของดินระเบิดอีกด้วย

ระหว่างทางกลับมาทัพใหญ่นี้เดินผ่านหุบเขาหัวเสือ เมื่อเงยหน้าไปมองด้านบนก็พบว่าถูกระเบิดจนถล่มลงมาอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ บนพื้นเองก็เป็นหลุมเป็นบ่อ น่าเวทนาเกินกว่าที่จะทนดูได้จริง ๆ

ทั้งสามคนพลันอึ้งเป็นอย่างมาก

สร้างความเสียหายได้ขนาดนี้ ตกลงคือสิ่งใดกันแน่?

นี่จะน่ากลัวเกินไปแล้ว!

หลินชิงครุ่นคิด กัดฟันถามแทนทั้งสามคน

“ท่านจอมทัพ ได้ยินว่าท่านคิดค้นพัฒนาและผลิตสิ่งที่น่ากลัวแล้วใส่ไว้ในไหเหล้าเอาไว้อย่างหนึ่ง ไม่ทราบว่าคือสิ่งใดหรือ?”

ความอยากรู้อยากเห็นในใจถูกกระตุ้นจนกดเอาไว้ไม่อยู่จริง ๆ

ไหเหล้าเขารู้ สุราหลงไถที่หลี่จุ่นนำมาเหล่านั้น สิ่งที่บรรจุอยู่ในไหเหล้านั้นน่าประหลาดยิ่งนัก ฉะนั้นน่าจะหมายถึงสิ่งเหล่านั้น

เพียงแต่ข้างในใส่อะไรเอาไว้กันแน่ ไม่นึกเลยว่าจะน่ากลัวขนาดนี้!

เมื่อได้ฟัง

หลี่จุ่นก็มองทั้งสามคนทีหนึ่ง พลันหัวเราะแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“บอกพวกท่านไปก็คงไม่เป็นไร สิ่งนั้นเรียกว่าดินระเบิด และข้าคิดค้นพัฒนาและผลิตมันจนกลายเป็นสิ่งที่เรียกว่าระเบิดมือ เพียงแค่จุดไฟแล้วโยนออกไป ที่ที่โยนไปถึงก็จะระเบิดออกดังตู้ม”

“คิดว่าเมื่อครู่ตอนที่พวกท่านทั้งสามคนกลับมาก็คงจะเห็นแล้ว ต่อไปสิ่งนี้จะเป็นดั่งกระบองนักฆ่าแห่งชายแดนทางตอนเหนือของเรา ฉะนั้นนี่เป็นความลับทางทหาร ต้องปกป้องอย่างสุดชีวิต ใครกล้าเปิดเผย...ฆ่าไม่เว้น!”