องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 557

สุดท้ายก็ปล่อยให้ซือหม่าชิงอวิ๋นและฮูเถี่ยถูหนีไปได้สำเร็จ

ถึงอย่างไรหลังจากที่ครั้งนี้พวกเขาก็พากำลังพลสองแสนนาย ถอยออกไปจากหุบเขาหัวเสือสำเร็จ ก็ไปรวมกับทัพใหญ่ของทางเหนือมุ่งลงใต้ สุดท้ายแม้ทัพใหญ่ของหลินชิงจะปะทะกับจงจื่อหนิง แต่ถึงอย่างไรก็รั้งแม่ทัพศัตรูสองคนนี้เอาไว้ไม่ได้!

แต่ก็เป็นชัยชนะอันยิ่งใหญ่ฉากหนึ่ง

อีกฝ่ายแต่ละคนกุมกำลังพลห้าพันนายเอาไว้ในมือ มารวมตัวกันที่หุบเขาหัวเสือ สิ่งที่นึกไม่ถึงคือจู่ ๆ หลี่จุ่นก็ใช้ของประหลาด ระเบิดพวกเขาจนคนและม้าล้มลงไปนอนกับพื้น

ทัพใหญ่หนึ่งหมื่นนายถูกกำจัดจนเหลือกำลังพลเพียงห้าพันกว่านาย กำลังพลห้าพันนายนี้ก็โยนชุดเกราะทิ้ง ไร้กะจิตกะใจจะทำสงคราม เอาแต่หนีลูกเดียว

สุดท้ายหาดไม่ใช่เพราะว่ากำลังพลห้าพันนายนี้รวมกับทัพใหญ่ของอีกฝ่ายได้สำเร็จ เกรงว่าก็คงหนีไม่พ้นการไล่ฆ่านี้ แต่ในเมื่อเป็นเช่นนี้ สุดท้ายระหว่างทางก็มีกำลังพลตายไปหนึ่งพันกว่านาย

ท้ายที่สุดแล้วที่สามารถหนีกลับออกไปจากหุบเขาหัวเสือได้สำเร็จ ก็มีไม่เกินสามสี่พันนาย

ท่าทางที่ดูดุดันตอนมาในทีแรก ตอนกลับไปไม่นึกเลยว่าสถานการณ์จะน่าอเนจอนาถใจแบบนี้

ช่างเป็นอย่างที่ว่าทหารพ่ายแพ้ราวกับภูผาถล่มจริง ๆ!

ไม่เพียงแค่เท่านี้ ยังถูกโจมตีจนไร้ซึ่งกะจิตใจที่จะทำสงคราม มิหนำซ้ำซือหม่าชิงอวิ๋นผู้บัญชาการแห่งทัพแคว้นเยียน ยังถูกระเบิดจนเจ็บหนัก เรียกได้ว่าเป็นตายยังไม่รู้

“เรียนท่านจอมทัพ ทัพของเราไม่มีผู้ผู้เสียชีวิต ฆ่าศัตรูไปหกพันแปดร้อยคน!”

หน้าหุบเขาหัวเสือ เหล่าทหารทำความสะอาดสนามรบเสร็จ ก็มีแม่ทัพไปรายงานต่อหลี่จุ่นทันที

ทหารเชลยศึกบางส่วนในนั้นไม่มีอาวุธ กระทั่งเอ็นข้อมือถูกตัด แต่ว่าส่วนใหญ่ก็หนีตามพันเซิ่งไปได้สำเร็จ

หลี่จุ่นนั่งอยู่บนม้า ท่าทางดูองอาจทำผู้คนหวาดหวั่น

เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็พยักหน้าในทันใด ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “เยี่ยม สหายทุกท่านลำบากแล้ว! แต่ว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลากลับเมือง สหายทุกท่านต้องอยู่รักษาการณ์ที่นี่ จนกว่าจะค่ำถึงจะกลับเมืองได้!”

เพื่อป้องกันเผื่อทัพศัตรูกลับมาโจมตีตนแล้วจะรับมือไม่ทัน แม้ความน่าจะเป็นของเหตุการณ์เช่นนี้จะเป็นศูนย์ก็ตาม

“ขอรับ ท่านจอมทัพ!”

แม่ทัพผู้นั้นรับคำสั่ง ก่อนจะรีบแพร่คำสั่งลงไป ทหารที่เหลือที่ไม่ได้ไปไล่ตามศัตรูอยู่รักษาการณ์ที่นี่

หยางเฟิงพาทหารหนึ่งพันนายและเจ้าอ้วนหลิวกลับมา

หยางเฟิงขึ้นหน้ามาคารวะก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “เรียนท่านจอมทัพ พวกข้าปฏิบัติภารกิจลุล่วง!”

หลี่จุ่นพยักหน้า แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ผู้บังคับกองพันหยาง พวกท่านทำได้ไม่เลวทีเดียว ตอนนี้ข้าเปลี่ยนชื่อหน่วยของพวกท่านเป็นหน่วยมือระเบิดอย่างเป็นทางการ! ต่อไปมีหน้าที่รับผิดชอบใช้ระเบิด ขว้างระเบิด และเรื่องที่เกี่ยวกับดินระเบิด!”

“กลัวน่ะไม่กลัวหรอก เพียงแต่พอข้าคิดว่าข้าเป็นคนทำของสิ่งนี้ขึ้นมาเองกับมือ ในใจมันก็รู้สึกละอายอยู่เล็กน้อย...” เจ้าอ้วนหลิวบอกไปตามจริง

ก่อนหน้านี้เขาเป็นเพียงผู้คุมของคุกหลวงคนหนึ่ง ไม่เคยผ่านสนามรบมาก่อน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องฆ่าคน

ครั้งแรกที่ลงสนามรบ ของที่เขาทำขึ้นก็ฆ่าคนไปมากมายขนาดนี้แล้ว โดยเฉพาะยิ่งเนื้อแท้ในใจของเขายิ่งดีแค่ไหน ก็ยิ่งไม่ชินมากเท่านั้น

เมื่อหลี่จุ่นได้ฟัง เขาก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“เจ้าอ้วนข้าจะบอกเจ้าให้นะ นี่คือสงคราม และที่นี่คือสนามรบ หากวันนี้พวกเรามีเมตตา เช่นนั้นสำหรับเหล่าประชาแห่งราชวงศ์อู่ที่อยู่เบื้องหลังเราล่ะ เราถึงต้องไร้ความปรานี เพราะถ้าเราปล่อยให้ศัตรูเข้ามา ศัตรูจะทำต่อพวกเขายิ่งไร้ความปรานีเข้าไปอีก”

“เหตุใดในใต้หล้าต้องต่อสู้กันด้วยเล่า?”

ไม่รู้ว่าอาหยวนมาอยู่ข้างกายหลี่จุ่นตั้งแต่เมื่อไร ก่อนหน้านี้ทัวทัวเป็นลมล้มพับไปเพราะในใจได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก อาหยวนจึงไปดูแลนาง

ในวินาทีนี้สีหน้าของนางดูเศร้ารันทด

เจ้าอ้วนหลิวกับหลี่จุ่นหันหน้าไปมองอาหยวนพร้อมกัน ในใจของเจ้าอ้วนหลิวเองก็ย่อมมีข้อสงสัยเช่นเดียวกัน

ไม่ต่อสู้กันไม่ได้หรือ?