องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 556

คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนในชาติพันธุ์ของนางทั้งนั้นนะ!

แม้จะกรีธาทัพออกศึกตามฮูเถี่ยถู แต่ก็ยังเป็นคนในชาติพันธุ์ของนางอยู่ดี ตอนนี้ต้องมาเห็นพวกเขาตายไปต่อหน้าต่อตาตัวเองอย่างนับไม่ถ้วน!

ในใจของทัวทัวเสียใจอย่างไร้ที่เปรียบ จะมองดูเฉย ๆ ได้อย่างไร?

ในตอนนี้หลี่จุ่นเองก็เงียบไม่พูดไม่จา

อานุภาพของระเบิดมือที่ทำขึ้นเองนี้ไม่มีขีดจำกัดจริง ๆ น่ากลัวกว่าที่ตนจินตนาการเอาไว้อยู่มาก ปรากฏครั้งแรกบนโลกใบนี้ นี่ราวกับมัจจุราชอย่างนั้น!

พลังทำลายล้างแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก นี่คือการสังหารหมู่เพียงฝ่ายเดียวโดยสมบูรณ์แบบเหตุการณ์หนึ่ง!

แม้คนเหล่านั้นจะเป็นศัตรู แต่ก็เป็นคน คนเป็น ๆ!

“อาหยวน ให้พวกเขาหยุด!” หลี่จุ่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

ในวินาทีนี้อาหยวนเองก็ดูจนหน้าขาวซีดไปหมดแล้ว ของที่หลี่จุ่นประดิษฐ์ขึ้นมานี้ช่างน่ากลัวเกินไปแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่จุ่น นางก็พลันล้วงพลุสัญญาณในตัวออกมาจุด!

ฟิ้ว!

ปัง!

พลุสัญญาณสีแดงสายหนึ่งแตกกระตายบนท้องฟ้าสูง หยางเฟิงที่อยู่บนยอดเขาออกคำสั่งให้หยุดโยน

หลังเหล่าทหารโยนที่จุดไฟเอาไว้ในมือลงไปแล้ว ก็กลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ เมื่อเห็นฉากที่เลือดสาดกระเด็นไปทั่วเบื้องล่าง ก็สั่นหงึกไปทั้งตัว

คนเหล่านี้ถูกระเบิดมืออะไรนั่นของพวกเขาระเบิดจนตาย...

น่ากลัวเกินไปแล้ว!

ตกลงในไหเล็ก ๆ นี่ใส่อะไรเอาไว้กันแน่ เหตุใดเพียงแค่จุดไฟแล้วโยนออกไปก็ทำให้ระเบิดอย่างรุนแรงแสนน่ากลัวขนาดนี้ได้?

ทำให้คนเหลือเชื่อเกินไปแล้ว ช่างน่ากลัวมากจริง ๆ...

หยางเฟิงเองก็มองสองมือของตัวเองด้วยความอึ้ง ไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าจะมีวันหนึ่ง ที่ตัวเองเพียงแค่เหวี่ยงมือออกไปมั่วซั่วก็สามารถฆ่าทัพศัตรูได้มากมายเช่นนี้!

ข้างล่างล้วนเป็นทุ่งแห่งซากร่างไปแล้ว

ทัพใหญ่ประสานกองกำลังกันหนึ่งหมื่นนายของอีกฝ่าย เกรงว่าตอนนี้จะเหลือไม่เท่าไร...

นี่แค่แพล็บเดียวเองนะ!

เจ้าอ้วนหลิวเองก็กลับไปยังยอดเขา เมื่อเห็นระเบิดมือที่ตนเป็นคนทำขึ้นเองระเบิดทัพศัตรูแหลกเป็นจุณ ระเบิดทำเอาเลือดสาดกระเซ็น ก็เอ่ยร้องเสียงดังด้วยความตื่นเต้นขึ้นมาในทันใด

แต่ทว่า

เมื่อเห็นว่าของสิ่งนี้ดูน่ากลัวเกินไปแล้ว คร่าชีวิตของทัพศัตรูตามอำเภอใจราวกับเกี่ยวหญ้า เจ้าอ้วนหลิวเองก็รู้สึกระส่ำระส่ายสุดขีด เสียวสันหลังวาบ

“เจ้านี่ของพี่จุ่น...ใส่สิ่งใดเอาไว้กันแน่ เหตุใดจึงน่ากลัวเช่นนี้...”

เจ้าอ้วนหลิวกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง ในใจเต้นระรัวราวกับตีกลอง

รู้สึกว่าในใจของตัวเองเต็มไปด้วยความบาปหนาชั่วร้าย

“แพร่คำสั่งลงไปที่ทัพใหญ่ ไล่โจมตีเดี๋ยวนี้!”

หลี่จุ่นนั่งตรงบนหลังม้า สวมชุดเกราะ รามกับเทพแห่งสงครามผู้หนึ่ง!

เขามองเนินเขาข้าง ๆ ที่ทัพใหญ่ที่เหลือของของฮูเถี่ยถูและซือหม่าชิงอวิ๋นหนีไป จากนั้นก็รีบสั่งให้ไล่ตามไปโจมตี!

หากปล่อยให้พวกเขาหนีไปแบบนี้ ที่ทำมาทั้งคืนก็เสียเปล่าสิ

“รีบแจ้งท่านแม่ทัพหวังเซิ่ง ให้เขานำทหารมาสนับสนุนล่วงหน้า!”

หลี่จุ่นสั่งลงไปอีกครั้ง!

“ขอรับ!”

มีทหารส่งสารรีบขี่ม้ามุ่งหน้าไปแจ้ง

ครั้งนี้เนื่องจากระเบิดมือเรียกได้ว่าระเบิดจนทำเอาอีกฝ่ายไร้ซึ่งกะจิตกะใจจะต่อต้าน ถูกความกลัวคลืบคลานเข้ามาเติมเต็มหัวใจ!

ด้วยเหตุนี้จึงไม่ทำสงครามและล่าถอยไป ได้ทีย่อมต้องขี่แพะไล่อยู่แล้ว!

ขณะนี้เองหลี่จุ่นเพิ่งรู้สึกว่าทัวทัวที่อยู่เบื้องหลังตนกอดตนเอาไว้แน่น ราวกับทั้งตัวนางสั่นหงึกไปหมด ก็พลันถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ข้าไม่รู้ว่าการร่วมมือกำจัดราชวงศ์อู่ของสี่แคว้นในครั้งนี้ ท่านรู้เห็นหรือไม่ แต่ข้าขอบอกท่านเอาไว้ก่อน ว่านี่คือสงคราม!”

“มีคนกระตุ้นสงคราม ก็ต้องมีคนรับกรรม! ครั้งนี้ผู้ที่แข็งแกร่งคือกองทัพพิทักษ์อุดรของข้า ด้วยเหตุนี้เหล่าทหารของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนของพวกท่านและแคว้นเยียนจึงต้องรับกรรม!”

ทัวทัวกัดริมฝีปากแน่น เกาะแนบแน่นอยู่บนหลังของหลี่จุ่น ฟังเขาพูดไปพลางมองรอบ ๆ ที่เป็นทุ่งซากร่างไปพลาง ทั้งตัวนางกำลังสั่นหงึก

นางเก็บตัวอยู่ในวังหลวง ไม่เคยเห็นสนามรบมาก่อน และไม่เคยเห็นฉากที่น่าสยดสยองเช่นนี้ วันนี้เมื่อได้เห็น ก็กลัวจนอกสั่นขวัญแขวน พอได้มาเห็นคนในชาติพันธุ์ของนางต้องตายอย่างน่าอนาถอยู่ตรงนี้ ยิ่งทำอะไรไม่ถูกเข้าไปใหญ่

หลี่จุ่นพูดต่อว่า

“ท่านอย่าโทษว่าข้าไร้ความปรานีเลย หากข้าเมตตา คนชนเผ่าท่านก็จะไร้ความปรานีต่อเพื่อนร่วมชาติของข้าเช่นกัน...สงครามนี่นา สุดท้ายสงครามนี้ก็ไม่มีผู้ชนะ!”

เมื่อทัวทัวได้ยินในใจก็สั่นระรัว ส่วนลึกในใจปรากฏความเย็นยะเยือกไปถึงกระดูกออกมา นางยิ่งออกแรงกอดหลี่จุ่นเอาไว้ ราวกับกำลังพยายามเฟ้นหาความอบอุ่น