องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 561

“ไม่ใช่ว่าข้าไร้ความสามารถ แต่อีกฝ่ายควบคุมอาวุธที่น่ากลัวไว้ อาวุธนี้ทำให้พี่น้องของเรา...ไม่มีกำลังพอที่จะต่อต้านได้เลย!”

หลังจากได้ยินคำพูดของพันเซิ่ง ซือหม่าเหย่ก็หรี่ตาลงและถามเสียงเข้ม

“อาวุธอะไรกันที่สามารถต้านทานกองทัพทหารจำนวนสองแสนนายได้”

พันเซิ่งรีบอธิบายทันที “ข้าไม่รู้แน่ชัด แต่อีกฝ่ายนำอาวุธใส่ไว้ในไหเหล้า จุดไฟแล้วโยนมาที่ทัพของเรา มันก็ระเบิดทันทีได้ทุกที่ พลังอันน่าสะพรึงกลัวสามารถสร้างหลุมขนาดใหญ่บนพื้นดินได้...ท่านแม่ทัพใหญ่ได้รับบาดเจ็บจากอาวุธน่ากลัวที่ถูกบรรจุไว้ในไหเหล้านี้!”

ในขณะนี้พันเซิ่งยังมีความกลัวหลงเหลืออยู่

เขาหนีจากความตายมาได้และได้เห็นสิ่งที่น่ากลัวนั่นกับตาตัวเอง เมื่อคิดถึงไหเหล้าเล็ก ๆ นั่นที่ระเบิดจนคนกระจายออกเป็นชิ้น ๆ นองไปด้วยเลือด เขาก็รู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง

โชคดีที่ตอนนั้นเขาวิ่งเร็ว ไม่เช่นนั้นตอนนี้ก็อาจจะต้องไปอยู่ที่หุบเขาหัวเสือแทน

“อะไรนะ ที่เจ้าพูดเรื่องจริงงั้นรึ มีอาวุธแบบนี้ได้อย่างไรกัน!” ซือหม่าเหย่แทบไม่เชื่อหูของตัวเอง

ของที่บรรจุไว้ในไหเหล้าระเบิด และสามารถระเบิดเหล่าทหารจนกระจายเป็นชิ้น ๆ ได้จริง ๆ น่ะหรือ

ทำไมถึงฟังดูอุกอาจขนาดนี้

“พี่น้องของเราก็เห็นกันหมด ข้าไม่กล้าโกหกหรอก และท่านแม่ทัพก็ได้รับบาดเจ็บจากอาวุธนี้...”

พันเซิ่งร้องออกมาทันที

“เอาล่ะ เจ้าช่วยเล่าเหตุการณ์ในตอนนั้นให้ข้าฟังอย่างละเอียดเลย!” ซือหม่าเหย่พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกทันที

หากราชวงศ์อู่มีอาวุธที่น่ากลัวนั่นจริง ๆ สงครามครั้งนี้ก็คงยากที่จะคาดเดาได้...

…

กองทัพได้รับชัยชนะกลับมา

จี้จงชิงยืนต้อนรับอยู่ที่ประตูเมืองด้วยตัวเอง และประชาชนในเมืองจำนวนไม่น้อยก็ออกมาต้อนรับตีกลองร้องป่าวเช่นกัน

ข่าวชัยชนะอันยิ่งใหญ่แพร่สะพัดไปทั่วเมือง ซึ่งประชาชนในเมืองเองก็รู้สึกพอใจกับมัน ยิ่งกองทัพพิทักษ์อุดรแข็งแกร่งเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกสบายใจมากขึ้นเท่านั้น

นอกจากนี้ยังหมายความว่าทั้งเมืองเฟิงหั่วนั้นมีความมั่นคงขึ้น ชายแดนทางตอนเหนือก็จะปลอดภัยยิ่งขึ้น และพวกเขาก็จะทำมาค้าขายดี

“ท่านจอมทัพ ท่านแม่ทัพทั้งหลายคงเหน็ดเหนื่อยกันมามาก!”

จี้จงชิงกำมือแสดงความเคารพกับคนกลุ่มหนึ่งที่ขี่ม้าเข้ามาในเมืองและกองทัพที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา

หลี่จุ่นพยักหน้าและกล่าว “อัครมหาเสนาบดีจี้ ท่านช่วยเฝ้าระวังด้านนอกเมืองและคอยสอดแนมสืบข่าวด้วย ข้ารู้สึกเหนื่อยล้ามากหลังจากเดินทัพมาทั้งคืน อยากจะกลับไปพักผ่อน”

“ถือเป็นเรื่องปกติ ข้าจะสั่งให้ทางห้องครัวเตรียมอาหารให้ ท่านจอมทัพและพี่น้องทุกคนทานอาหารและพักผ่อนกันให้เต็มที่ ที่เหลือเป็นหน้าที่ของข้าเอง” จี้จงชิงรีบพูดอย่างรวดเร็ว

ในตอนนี้

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ล้างเท้าด้วยน้ำอุ่นและเตรียมเอนตัวลงนอน จู่ ๆ เสิ่นเลี่ยก็ขอเข้าพบที่ด้านนอกกระโจม!

เสิ่นเลี่ยกลับมาแล้ว? !

หลี่จุ่นตกใจและขอให้เสิ่นเลี่ยเข้ามาทันที ทันทีที่เสิ่นเลี่ยเข้ามา เขาก็รีบถาม

“พี่เขยเป็นอย่างไรบ้าง เจอจิงหงหรือยัง”

เสิ่นเลี่ยกลับมาตั้งแต่เมื่อไร แล้วทำไมเขาถึงไม่พบอะไรระหว่างทางเลย

เสิ่นเลี่ยมีสีหน้าไม่สู้ดี เขาคุกเข่าลงกับพื้นทันทีที่มาถึงและขอร้องอย่างหนัก

“ท่านจอมทัพ ข้าและพี่หม่ารู้ที่อยู่ของน้องสาวข้าขณะกำลังเดินทางขึ้นเหนือแล้ว...แต่สถานการณ์ของน้องข้าย่ำแย่มากและข้าไม่มีกำลังพอจะทำอะไรได้เลย ข้าจึงมาขอร้องท่านจอมทัพให้ส่งทหารไปช่วยน้องสาวข้าด้วย!”

ส่งทหาร? !

จู่ ๆ ท่าทีของหลี่จุ่นก็เปลี่ยนไป เขารีบพยุงตัวเสิ่นเลี่ยขึ้นมาและถามอย่างเร่งรีบ

“พี่เขย เกิดอะไรขึ้น จิงหงอยู่ที่ไหน!”

เสิ่นเลี่ยกัดฟันทันทีและพูดว่า