องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 562

“เราสืบมาว่าคาราวานพ่อค้าที่น้องสาวข้าติดตามไปด้วยถูกโจรขี่ม้าโจมตี น้องสาวข้าและคนในคาราวานพ่อค้าถูกโจรขี่ม้าลักพาตัวไปหมดเลย...”

โจรขี่ม้า? !

ทันใดนั้นดวงตาของหลี่จุ่นก็เปลี่ยนไป และพูดเสียงเข้ม “ตอนนี้มีสงครามปะทุขึ้นที่ชายแดนทางตอนเหนือ พวกโจรขี่ม้าที่ไหนที่กล้ามาก่อความวุ่นวายอีก”

อาหยวนก็ประหลาดใจเช่นกัน พวกโจรที่กล้าออกมาในเวลานี้ช่างใจกล้ามาก พวกเขาไม่กลัวการปะทะกับกองทัพจากแคว้นต่าง ๆ และถูกกวาดล้างงั้นหรือ

เสิ่นเลี่ยรีบอธิบายทันที “น่าจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้าที่ชายแดนทางตอนเหนือยังไม่ได้ทำสงครามกับแคว้นเฟิงเฉวี่ยน”

หลี่จุ่นถามเสียงเข้ม “พี่เขย ถ้าอย่างนั้นพวกท่านรู้หรือไม่ว่าตอนนี้โจรขี่ม้าอยู่ที่ใด”

เสิ่นเลี่ยกล่าว “รู้ พี่หม่าและข้าไม่ได้รับอะไรเลยหลังจากไปที่แคว้นเฟิงเฉวี่ยน หลังจากนั้นเราก็ไปที่มุมซีเป่ยและในที่สุดก็ได้รับข่าวจากน้องสาวข้า เรารู้มาจากชาวบ้านในหมู่บ้านละแวกใกล้เคียงว่าที่นั่นมีกลุ่มโจรขี่ม้ายึดภูเขาเป็นราชา น้องสาวของข้าถูกกลุ่มโจรขี่ม้าลักพาตัวไป เดิมทีข้ากับพี่หม่าวางแผนจะช่วยเหลือพวกเขาเอง แต่ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะมีจำนวนมากขนาดนั้น เราจึงต้องล่าถอยแล้วมาหาท่านจอมทัพเพื่อยืมกองกำลัง”

“มุมซีเป่ย?”

หลี่จุ่นรีบหันกลับไปมองดูแผนที่แล้วพูดว่า “พี่เขย ท่านยังจำได้หรือไม่ว่าอยู่ตรงช่วงใด”

ไม่แปลกใจว่าทำไมเสิ่นเลี่ยและลัทธิเทียนซานนั่นจะไม่ได้เจอพวกเขาตอนกลับมา ที่แท้พวกเขาก็ไปที่มุมซีเป่ย ซึ่งถ้าเป็นมุมซีเป่ยก็แน่นอนว่าจะต้องไม่เจอกองทัพของเขา

เสิ่นเลี่ยลุกขึ้นยืนทันที ดูแผนที่ สักพักก็ชี้ไปที่ภูเขาแล้วพูดว่า

“มันน่าจะอยู่ที่นี่ ชาวบ้านเคยบอกว่าภูเขาลูกนี้เรียกว่าเขาเฟิงโหยว เราไปสำรวจมาแล้ว ในรัศมีร้อยลี้นี้มีภูเขาลูกนี้เพียงลูกเดียวเท่านั้น”

ทางตอนเหนือส่วนใหญ่จะถูกปกคลุมด้วยทุ่งหญ้า และเห็นภูเขาน้อยมาก ดังนั้นจึงเป็นไปได้น้อยมากที่เสิ่นเลี่ยจะพลาด

เมื่อเห็นที่ตั้งของภูเขา ดวงตาของหลี่จุ่นก็หรี่ลงและขมวดคิ้วเล็กน้อย

เขาเฟิงโหยวนั่นอยู่ไม่ไกลจากแคว้นเฟิงเฉวี่ยน ห่างออกไปประมาณห้าสิบถึงหกสิบลี้ ในช่วงฤดูใบไม้ร่วงของสงคราม ฮูเถี่ยถูจะมีหน่วยสอดแนมประจำการอยู่ในรัศมีร้อยลี้โดยเฉพาะทางตอนใต้

ดังนั้น หากกองทัพเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นใกล้เขาเฟิงโหยวที่ชายแดนทางตอนเหนือ มันจะต้องดึงดูดความสนใจให้ฮูเถี่ยถูนำกองทัพเข้าโจมตีอย่างแน่นอน!

ดังนั้น หากมีเพียงกองทัพกลุ่มเล็ก ๆ ไปช่วยเหลือเสิ่นจิงหง ก็มีโอกาสถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์ที่พวกเขาจะไม่ได้กลับมา

เมื่อเสิ่นเลี่ยสังเกตเห็นการขมวดคิ้วของหลี่จุ่นก็เข้าใจทันทีว่าคงเป็นเรื่องยากแล้ว เขาคิดว่าหลี่จุ่นอาจจะกำลังชั่งน้ำหนักข้อดีและข้อเสีย ซึ่งหากความเสียหายมีมากกว่าผลประโยชน์ก็อาจจะปฏิเสธที่จะส่งทหารไป เขาถามขึ้นเสียงเข้มทันที

“ท่านจอมทัพ โปรดส่งกองกำลังทหารให้ข้าสามพันนายเถิด...ข้าผู้แซ่เสิ่นไม่ได้ต้องการสิ่งใดไปมากกว่านั้น แค่เพียงสามพันก็เพียงพอแล้ว!”

เสิ่นเลี่ยเป็นผู้บัญชาการทหาร แม้ว่าเขาจะไม่เคยอยู่ในสนามรบอย่างจริงจัง แต่เมื่อก่อนเขาก็เคยเป็นองครักษ์ของจวนรัชทายาทและยังเป็นผู้บัญชาการของเขาอีกด้วย

นำขบวนคนห้าร้อยคนยังเหลือเฟือ ดังนั้นเขาจึงเป็นสามารถนำคนสามพันคนได้อย่างแน่นอน!

ยิ่งไปกว่านั้น หากหลี่จุ่นเห็นด้วยจริง ๆ เขาจะต้องส่งแม่ทัพที่มีความสามารถมาช่วยเขาอย่างแน่นอน!

โจรที่จะอยู่ได้ต้องไม่ธรรมดา นับประสาอะไรกับโจรขี่ม้าที่สามารถยึดภูเขาเป็นราชาได้

“ท่านจอมทัพ ในฐานะที่ท่านเคยแต่งงานกับน้องสาวของข้า...ไม่ว่าอย่างไรก็ช่วยส่งกองกำลังทหารให้ข้าเถิด เพื่อที่ข้าผู้แซ่เสิ่นจะได้ช่วยเหลือน้องสาวของข้าออกมาได้!” เสิ่นเลี่ยก้มหน้าลงทันที!

หลี่จุ่นรู้ทันทีว่าเสิ่นเลี่ยเข้าใจเขาผิดไป จึงรีบไปพยุงเขาลุกขึ้นและพูดว่า

“พี่เขย ท่านเข้าใจข้าผิดแล้ว ไม่ใช่ว่าข้าจะไม่ส่งทหารไป แต่ข้ากำลังพิจารณาอยู่ว่าจะต้องส่งทหารไปกี่คน...”

“ท่านจอมพล ท่าน...”

เสิ่นเลี่ยตกตะลึง และรู้ตัวเองว่าใช้ความคิดที่ไม่ดีไปคาดเดาคนที่มีคุณธรรมสูงส่ง จึงรู้สึกละอายใจทันที

เขารีบถามทันที “ท่านจอมทัพ ถ้าอย่างนั้นท่าน...จะส่งทหารไปกี่คน”

“กล้าแตะต้องภรรยาของข้า...โจรพวกนี้ช่างกล้ามาก! ข้า จะไม่ทำให้พวกเขาผิดหวังแน่นอน!”

หลี่จุ่นดูแผนที่

ดวงตาของเขาล้ำลึกและพูดอย่างเย็นชา