องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 564

“ทะ ท่านจอมทัพ...ไม่ อย่า...”

ใบหน้าของอาหยวนแดงก่ำด้วยความเขินอาย

ใบหน้าที่ชุ่มฉ่ำและบอบบางนั้นดูเหมือนจะสามารถบีบน้ำออกมาได้เพียงแค่หยิบมือเดียว

ตอนนี้นางเขินอายมาก!

หากเป็นเวลาอื่นหรือสถานที่อื่น นางจะไม่ปฏิเสธสิ่งที่หลี่จุ่นต้องการจะทำกับนางอย่างแน่นอน แต่ในตอนนี้ยังมีคนที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านนอก

ถ้านางอดทำเสียงน่าอายออกมาไม่ได้ แล้วนางจะกล้าออกไปพบปะผู้คนได้อย่างไร...

“ไม่ต้องกลัว”

หลี่จุ่นเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

เขาจับใบหน้าของนางและจับริมฝีปากของนางให้นิ่ง ทำให้ร่างกายอันบอบบางของอาหยวนสั่นสะท้าน อ่อนแรงไปครึ่งหนึ่งเลยทันที และปล่อยให้หลี่จุ่นทำทุกอย่างที่เขาต้องการ

“ทะ ท่านจอมทัพ...”

ร่างกายของอาหยวนอ่อนแรงและปวกเปียกราวกับน้ำ นางหอบหายใจถี่ ๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงความร้อนแรงของหลี่จุ่น นางจึงตอบรับหลี่จุ่นไปอย่างงุ่มง่าม

จากนั้นทั้งสองก็จูบกันจนลืมทุกอย่างไปหมดสิ้น

อาหยวนปรารถนาให้ร่างกายของนางรวมเข้ากับร่างกายของหลี่จุ่นต่อหน้าผู้คน และรวมเข้ากับเขาอย่างแน่นหนา เพื่อที่นางจะได้ตอบสนองความตื่นเต้นในใจของนางในขณะนี้

แต่ทว่า

เมื่ออาหยวนกัดฟันและตัดสินใจว่าจะทุ่มสุดตัว ก็กลับไม่เห็นการกระทำใด ๆ นอกเหนือจากนี้ของหลี่จุ่น เขาเพียงแค่จูบนางอย่างเสน่หา ดึงนางให้นอนบนเตียงด้วยกันและหลับตาลง

อาหยวนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง รู้สึกเร่าร้อนไปทั้งตัว นางคิดไม่ถึงว่าหลี่จุ่นจะไม่ทำอะไรเกินเลยกับนางไปมากกว่านี้ นางตกใจเล็กน้อยอยู่ครู่หนึ่ง ในขณะเดียวกันก็เกิดความรู้สึกผิดหวังขึ้นในใจ

แต่อย่างไรก็ตาม

เมื่อเห็นใบหน้าที่งดงามของหลี่จุ่นใกล้ ๆ นางก็อดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากของเขาแล้วพยายามจูบเขาอย่างดีที่สุด หลังจากนั้นไม่นานก็ค่อย ๆ ลืมตาที่สวยงามอย่างพึงพอใจ

ทั้งสองมองหน้ากัน ดวงตาเต็มไปด้วยความรักและรอยยิ้ม

รู้สึกว่าโลกใบนี้ช่างงดงามมาก

“นอน”

หลี่จุ่นให้อาหยวนนอนลงบนแขนของเขา จากนั้นก็ค่อย ๆ กอดนางไว้ในอ้อมแขน

“อื้ม ๆ”

อาหยวนพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างพึงพอใจทันที ในตอนนี้ภายในใจของนางรู้สึกสงบมาก

“วันนี้ไม่เหมือนกับวันที่ผ่านมา ก่อนหน้านี้กองทัพของฮูเถี่ยถูยังไม่ได้ยกทัพขึ้นเหนือ และซือหม่าชิงอวิ๋นก็ต่อสู้เพียงลำพัง ดังนั้นจึงสามารถส่งกองกำลังทหารไปโจมตีเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนได้ และยังพอมีทางหนีทีไล่ แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนกัน การส่งทหารหนึ่งแสนนายอย่างบุ่มบ่ามมีแต่จะทำให้ชายแดนทางตอนเหนือของเราเสียหาย หากซือหม่าชิงอวิ๋นหาโอกาสได้...สถานการณ์ก็จะเลวร้ายจนไม่อยากคิด!”

จี้จงชิงดูจริงจังมากและพูดต่อ

“ข้าเคยพูดไปแล้วว่าท่านเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุด ในเวลานี้ท่านไม่สามารถทำเรื่องที่เสี่ยงภัยอันใดได้ และเช่นเดียวกัน ท่านก็ไม่สามารถออกคำสั่งผิดพลาดได้ ถ้าหากก้าวพลาด ท่านจะเข้าใจความจริงข้อนี้! ท่านต้องคิดให้รอบคอบเกี่ยวกับเรื่องนี้ และไม่สามารถทำให้ชายแดนทางตอนเหนือทั้งหมดของข้าตกอยู่ในภัยอันตรายเพียงเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง!”

หลี่จุ่นถอนหายใจทันที

สิ่งที่ชายชราคนนี้พูดนั้นสมเหตุสมผล และเขาเองก็ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของศีลธรรม ในเมื่อเตือนเขามาแบบนี้ก็คงไม่มีเหตุผลใด ๆ ที่จะปฏิเสธได้

แบบนี้มันก็ไม่สบายใจน่ะสิ

เมื่ออาหยวนเห็นว่าทั้งสองไม่สามารถบรรลุข้อตกลงได้จึงเกิดความกังวลขึ้นมาทันที อย่างไรก็ตามนางก็ไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการเดินทัพสู้รบเลย ดังนั้นจึงไม่สามารถพูดอะไรได้

จึงทำได้แค่กังวลอยู่ข้างใน

หลี่จุ่นมองไปที่จี้จงชิง และพูดสบาย ๆ

“ในเมื่อท่านคัดค้านขนาดนี้ ท่านก็ช่วยบอกข้าทีว่าข้าควรช่วยหรือไม่ควรช่วย ถ้าช่วยข้าต้องช่วยนางอย่างไร ถ้าไม่ช่วย...ไม่ว่าจะนางจะเป็นภรรยาของข้า หรือลูกสาวของไท่ฟู่เสิ่นจิงหง ท่านอัครมหาเสนาบดีจะสามารถให้คำอธิบายที่น่าพอใจแก่เสิ่นไท่ฟู่ได้หรือไม่”

สีหน้าของจี้จงชิงนิ่งสงบ มองไปที่หลี่จุ่นแล้วพูดอย่างใจเย็น