องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 568

วันต่อมา

มีการฆ่ากวางจัดงานเลี้ยงทั้งกองทัพ งานเลี้ยงไม่เพียงรวมถึงเนื้อกวางเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเหล้าหลงไถด้วย และกองทัพพิทักษ์อุดรทั้งหมดต่างก็กำลังสนุกสนานคึกคัก

หลี่จุ่นตามด้วยองครักษ์สองคนมาที่ภัตตาคารหลินเยว่

เมื่อทัวทัวเห็นหลี่จุ่นมา นางก็ยิ้มร่าทันทีและรีบเข้าไปหาอย่างดีใจ โดยปราศจากสีหน้าที่ซีดเซียวและอ่อนแอในก่อนหน้า

“เจ้ารู้สึกดีขึ้นแล้วใช่หรือไม่” หลี่จุ่นสัมผัสใบหน้าที่สวยงามของนางด้วยสีหน้าอ่อนโยน

“อื้ม ๆ”

ทัวทัวพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

นางเห็นกับตาตัวเองว่าเหล่าทหารของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนนั้นถูกระเบิดเป็นชิ้น ๆ นางจึงรู้สึกรับไม่ได้อยู่สักพัก มันกระทบจิตใจนางอย่างหนักจนทำให้หลับไปทั้งวันทั้งคืน

หลังจากตื่นนอน สภาพจิตใจของนางก็ค่อย ๆ ดีขึ้น

ทัวทัวดึงหลี่จุ่นให้นั่งลงบนเตียง กัดฟันแล้วพูดว่า

“ท่านจอมทัพ...ท่านไม่ใช้ของสิ่งนั้นกับเหล่าทหารของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนแล้วได้หรือไม่”

ของสิ่งนั้นมันน่ากลัวมาก

ซึ่งไม่มีใครที่หยุดยั้งได้!

เมื่อได้ยินดังนั้น หลี่จุ่นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่เมื่อเขาเห็นสีหน้าอ้อนวอนบนใบหน้าของทัวทัว เขาก็ทนไม่ไหวทันที จึงทำได้เพียงพยักหน้าช้า ๆ แล้วพูดว่า

“ท่านไม่ต้องห่วง สิ่งนี้มีพลังในการทำลายล้างรุนแรง ซึ่งไกลเกินกว่าที่ข้าจินตนาการ ดังนั้นข้าจะไม่ใช้มันเว้นแต่จะจำเป็นจริง”

เมื่อทัวทัวได้ยินดังนั้น นางก็ยิ้มทันทีและจุ๊บหลี่จุ่นอย่างร่าเริงแสดงให้เห็นถึงความดีใจ

หลี่จุ่นหัวเราะ

ทัวทัวผู้สูงส่งและสง่างามทำตัวราวกับเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าเขา กลับเต็มไปด้วยความน่ารักไปอีกแบบ

ดูเหมือนว่านี่จะค่อนข้างดี

หลี่จุ่นกล่าว “ข้ามาที่นี่เพื่อบอกท่านว่า ข้าจะนำกองทัพออกเดินทางในวันพรุ่งนี้ มีสถานการณ์บางอย่างที่ท่านอาจจะเข้าใจ ข้าก็เลยมาถามท่าน”

ทันใดนั้นใบหน้าของทัวทัวก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย นางกัดฟันแล้วถามว่า “ใช่เรื่องที่...จะจัดการกับฮูเถี่ยถูหรือไม่”

หลี่จุ่นส่ายหัวแล้วกล่าวว่า “ไม่ใช่ คือภรรยา...ของข้าถูกกลุ่มโจรขี่ม้าจับตัวไปที่เขาเฟิงโหยว ข้าจึงต้องส่งทหารไปช่วยนางวันพรุ่งนี้ ท่านรู้อะไรเกี่ยวกับเขาเฟิงโหยวบ้างหรือไม่”

“ภรรยาของท่าน?”

ทัวทัวตกใจทันที “ท่าน ท่านแต่งงานแล้วหรือ”

หลี่จุ่นเห็นปฏิกิริยาตอบกลับอย่างรุนแรงของทัวทัว และรับรู้ถึงอาการหึงหวงได้ทันที เขารีบแตะจมูกแล้วพูดว่า

“เรื่องนี้ค่อนข้างซับซ้อน และข้าไม่สามารถอธิบายได้ด้วยคำพูดไม่กี่คำได้ ข้าจะอธิบายให้ท่านฟังในภายหลัง...”

“อืม ๆ”

จากนั้นทัวทัวก็กลับมายิ้มอย่างสวยงามอีกครั้งและพูดว่า “ข้ารู้จักกลุ่มโจรขี่ม้าที่เขาเฟิงโหยว เถี่ยกู่เคยพยายามปราบพวกเขามาก่อน แต่ก็ล้มเหลว...อีกฝ่ายมีกองกำลังทหารอยู่ประมาณห้าถึงหกพันคน พวกเขานับว่าเป็นทหารที่แข็งแกร่งมาก ถ้าท่านต้องการยึดเขาเฟิงโหยว มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย จริงสิ ท่านมีแผนจะส่งทหารไปกี่คน”

หลี่จุ่นนิ่งไปสักพักแล้วกล่าวว่า “ก็ไม่มาก แค่หนึ่งแสนเท่านั้น”

“หนึ่งแสน?!”

ทัวทัวตกตะลึง ปากเล็ก ๆ ของนางเปิดออกเล็กน้อย มองไปที่หลี่จุ่นด้วยความไม่เชื่อ “ท่านจอมทัพ ท่านกำลังล้อเล่นกับข้าน้อยอยู่หรือไม่”

หลี่จุ่นยิ้ม ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่ ข้าพูดจริง ส่งทหารน้อยเกินไป เราคงไม่อาจหนีรอดจากสายตาของฮูเถี่ยถูได้”

ทัวทัวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เข้าใจได้ทันทีและพูดว่า “ใช่ ถ้าฮูเถี่ยถูได้โอกาสนี้ เขาคงไม่ปล่อยท่านไปง่าย ๆ แน่นอน...ข้ารู้จักคนคนนี้ดี”

หลี่จุ่นพยักหน้า “นอกจากกลุ่มโจรขี่ม้านั่นแล้ว ท่านรู้อะไรเกี่ยวกับพวกเขาอีกบ้าง”

ทัวทัวส่ายหัว แต่กลับมองไปที่หลี่จุ่นแล้วพูดอย่างจริงจัง

“ที่เหลือข้าไม่รู้มากนัก แต่มีสิ่งหนึ่งที่ท่านต้องรู้ ตอนนี้กำลังทหารของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนได้รับความเสียหายอย่างหนัก เพื่อที่จะขยายกองทัพ ฮูเถี่ยถูจะทำอะไรก็ได้ นอกจากการบังคับจับกุมคนที่แข็งแกร่งในแคว้นและส่งพวกเขาเข้ากองทัพแล้ว ก็คงไม่ปล่อยโจรขี่ม้าที่แข็งแกร่งอย่างเขาเฟิงโหยวไปอย่างแน่นอน เขาจะต้องนำกองทัพไปปราบพวกเขาแน่! ดังนั้นหากท่านต้องการช่วยคน..ข้าเกรงว่าจะต้องแน่ใจก่อนว่าเขาเฟิงโหยวถูกฮูเถี่ยถูปราบแล้วหรือไม่”

จบคำพูด สีหน้าของหลี่จุ่นก็เปลี่ยนไปทันที สีหน้าท่าทางของเขาเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย และพูดว่า

“เราส่งหน่วยสอดแนมไปตรวจสอบสถานการณ์เมื่อคืนนี้แล้ว...วันนี้น่าจะได้ข่าว”