องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 569

ถ้าฮูเถี่ยถูโจมตีเขาเฟิงโหยวก่อน เช่นนั้นสถานการณ์จะน่าเป็นห่วง!

“ทัวทัว ขอบใจเจ้ามากนะ” หลี่จุ่นมองทัวทัว กล่าวขอบคุณจากใจ

ทัวทัวหัวเราะคิก ๆ หอมหลี่จุ่นฟอดหนึ่งก่อนจะเอ่ย “นี่เป็นเรื่องที่ข้าควรทำอยู่แล้ว ขอแค่ท่านจอมทัพชอบก็พอ”

หลี่จุ่นใบหน้าอ่อนโยนทันที

ไม่ว่ายังไงทัวทัวก็เป็นชาวเฟิงเฉวี่ยน ตอนนี้หันมาเข้าข้างเขา ในใจชาวเฟิงเฉวี่ยนคงมีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ไม่ดีแน่

“วางใจเถอะ ข้าจะช่วยเจ้ากำจัดฮูเถี่ยถู” หลี่จุ่นทำหน้าจริงจัง

ผู้หญิงคนนี้เสียสละเพื่อเขามากมาย

ใบหน้าของทัวทัวอ่อนโยนมากกว่าเดิม ซบอยู่ในอ้อมอกของหลี่จุ่นทันทีและพูดเสียงแผ่วเบาว่า

“ท่านจอมทัพ ศึกนี้มิใช่ความต้องการของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนเรา เป็นเพราะฮูเถี่ยถูทะเยอทะยาน ถึงได้อยากลงไปทำศึกทางใต้...ถ้าท่านช่วยประชาชนแคว้นเฟิงเฉวี่ยนเราหลุดพ้นจากเคราะห์กรรมได้ ทัวทัวยินดีอยู่เคียงข้างท่านทุกชาติไป รักท่านดังแรกเริ่ม”

ทัวทัวสารภาพรักด้วยใจเหิมกล้า หลี่จุ่นประทับใจมาก

เขากอบใบหน้าทัวทัวขึ้นมาทันที จุมพิตตรงริมฝีปากทรงเสน่ห์น่าเย้ายวนนั้นของนางอย่างดูดดื่ม

ผ่านไปนานริมฝีปากจึงแยกออกจากกัน

ทัวทัวใบหน้าแดงก่ำ เกิดอารมณ์เคลิบเคลิ้ม สายตาที่มองหลี่จุ่นล่องลอยเล็กน้อย ตัวอ่อนยวบอยู่ในอ้อมแขนของหลี่จุ่น

ดวงตาของนางเต็มไปด้วยคลื่นความอ่อนโยน มองหลี่จุ่นพลางเอื้อนเอ่ย “แต่...ข้าต้องการเป็นหลวง...”

หลี่จุ่น “...”

หนึ่งชั่วยามให้หลัง

หลี่จุ่นสดชื่นสบายตัว ออกจากภัตตาคารหลินเยว่อย่างเบิกบานใจ ส่วนทัวทัวก็อิ่มเอมเหมือนกัน นอนหมดเรี่ยวแรงอยู่บนเตียง ผล็อยหลับไปแล้ว

ทั้งสองปรารถนาอีกฝ่ายอย่างบ้าคลั่งนานสองนานอย่างนี้ ทัวทัวถูกพลิกไปพลิกมาก็ต้องหมดเรี่ยวแรงอยู่แล้ว ส่วนหลี่จุ่นกลับยิ่งรบยิ่งหาญกล้า!

เขารู้สึกว่าถึงจะเพิ่มอาหยวนอีกคน เขาก็มีแรงทำศึกได้ถึงฟ้ามืด!

ทำให้พวกนางจะเป็นจะตาย

แต่อาหยวนไปงานเลี้ยงแล้ว

ครั้นกลับถึงค่ายทหาร จี้จงชิงรออยู่นานแล้ว

“ถ้าขึ้นไปกับเชือกจะอันตรายมาก แค่กองกำลังศัตรูตัดเชือกจากด้านบน ทหารที่กำลังไต่เชือกก็มีแต่ต้องตายสถานเดียว”

“นอกจากนั้นถ้าใช้บันไดไม้ ก็เหมือนกับการไต่โจมตีเมือง...เกรงว่าต้องบาดเจ็บล้มตายไม่น้อยเหมือนกัน ภูเขาลูกนี้รักษาง่ายบุกยากจริง ๆ เหมือนเมืองกลางเวหาลอยอยู่กลางฟ้า บุกยากจริง ๆ”

หลี่จุ่นนิ่งงันครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ย “ในเมื่อเป็นเช่นนั้นก็ใช้วิธีการอื่นแล้วกัน”

จี้จงชิงพลันถาม “ท่านมีวิธีการอะไรดี ๆ หรือไม่”

เจ้าเด็กนี่ลูกไม้เยอะ ความคิดพลิกแพลง หาวิธีพิลึกพิลั่นที่ได้ผลดีเก่งนัก

หลี่จุ่นพยักหน้าน้อย ๆ และตอบ “อีกประเดี๋ยวข้าจะเขียนแถบกระดาษให้ท่านแผ่นหนึ่ง คืนนี้ต้องเตรียมของพวกนี้ให้ครบ พรุ่งนี้ออกเดินทัพอย่างเป็นทางการ ส่วนจะโจมตีเขาลูกนี้ยังไงนั้น ข้ายังต้องรอให้ถึงก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ”

จี้จงชิงอึ้ง จากนั้นจึงพยักหน้าน้อย ๆ และตอบ “ได้”

หนึ่งเค่อให้หลัง จี้จงชิงอ่านสิ่งที่อยู่ในแถบกระดาษเหล่านั้น ผ้าป่านเอย น้ำมันอะไรเอย ในใจเต็มไปด้วยความสับสน ออกไปด้วยความครุ่นคิดเล็กน้อย

วันต่อมา

ตะวันเพิ่งจะไขแสง

กองทัพแสนนายเคลื่อนทัพไปยังมุมซีเป่ย!