องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 571

“ดูท่าเถี่ยกู่ของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนของพวกเจ้าจะเป็นคนสำคัญเหมือนกันนะ”

หลี่จุ่นมองเขาทีหนึ่ง พยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะถาม “จากตรงนี้ไปถึงเขาเฟิงโหยวยังอีกไกลแค่ไหน”

หนีกู่ตอบทันที “เรียนท่านจอมทัพ ประมาณห้าสิบลี้ขอรับ ตามความเร็วในการเดินทัพ อีกหนึ่งหรือสองชั่วยามก็น่าจะถึงเขาเฟิงโหยวแล้ว...”

“ดี!”

หลี่จุ่นพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ยิ้มพูดกับหนีกู่ว่า “นำทางดี ๆ ข้าเคยบอกแล้วว่ารอให้สงครามนี้ยุติ ข้าจะให้เจ้ากลับบ้าน ข้าพูดได้ทำได้”

ที่ครั้งนี้เขาจงใจพาหนีกู่มาด้วย เพราะตอนเด็ก ๆ หนีกู่เป็นคนเลี้ยงแกะ

เขาท่องไปแทบจะทั่วดินแดนทางเหนือแล้ว เหตุนี้จึงคุ้นเคยกับภูมิศาสตร์ของที่นี่ดี

นี่เป็นผู้นำทางที่ยอดเยี่ยมคนหนึ่ง หลี่จุ่นย่อมไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆ

“ขอรับ ท่านจอมทัพ...” หนีกู่ลอบถอนหายใจ

เวลานี้เขาถือว่าเป็นคนทรยศเต็มตัวคนหนึ่งแล้ว...

หลังจากทัพใหญ่พักครู่หนึ่งแล้ว หลี่จุ่นก็เปล่งเสียงออกคำสั่ง

“ถ่ายทอดคำสั่งไปให้ทั่ว เดินหน้าเต็มกำลัง! ข้าต้องได้เห็นเขาเฟิงโหยวในสองชั่วยาม!”

“จอมทัพมีคำสั่ง เดินหน้าเต็มกำลัง!”

“เดินหน้าเต็มกำลัง!”

“จอมทัพมีคำสั่ง จะต้องถึงเขาเฟิงโหยวในสองชั่วยาม!”

“...”

ทหารถ่ายทอดคำสั่งขี่ม้าถ่ายทอดคำสั่งให้เคลื่อนทัพใหญ่

ทัพใหญ่เดินทางต่อ

ครั้งนี้

จี้จงชิงอยู่ที่เมืองเฟิงหั่ว กองกำลังห้าหมื่นนายรักษาเมือง กุนซือหลินชิงก็อยู่ในเมืองด้วยเช่นกัน ดังนั้นที่ตามทัพไปคือจงจื่อหนิง!

อาหยวนก็อยู่ในเมืองเหมือนกัน แม้นางจะเป็นห่วงหลี่จุ่น แต่ก็เกลี้ยกล่อมหลี่จุ่นไม่ได้ ดังนั้นจึงได้แต่อยู่ในเมืองอย่างเชื่อฟัง

ทว่าท่านนั้นของลัทธิเทียนซานกลับตามมาด้วย

จนถึงตอนนี้หลี่จุ่นยังไม่เคยเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของท่านผู้นั้นเลย คราวก่อนตอนที่บุกโจมตีเมืองหลวงแคว้นเฟิงเฉวี่ยน แม้เคยเจออีกฝ่าย แต่ก็แค่แวบเดียว จำรูปหน้าคร่าตาอีกฝ่ายไม่ได้

รู้แค่ว่าท่านผู้นี้แซ่หม่า

และนี่ยังเป็นข้อมูลที่รู้มาจากปากของเสิ่นเลี่ยด้วย

อื่ม เพื่อป้องกันการกระทำของเสี่ยงเลี่ยที่อาจจะวู่วามเกินไป หลี่จุ่นจึงไม่ให้เสิ่นเลี่ยตามทัพมา อีกฝ่ายจึงอยู่ในเมืองด้วยความจำยอม

“ท่านจอมทัพ!”

จู่ ๆ จงจื่อหนิงที่ตามทัพหน้าอยู่ด้านหน้าก็เฆี่ยนม้ามา “ท่านจอมทัพ หน่วยสอดแนมมารายงานว่าพบร่องรอยหน่วยสอดแนมของแคว้นศัตรูอยู่ข้างหน้าขอรับ!”

หน่วยสอดแนมทัพศัตรูหรือ

ก็ต้องเป็นหน่วยสอดแนมของฮูเถี่ยถูอยู่แล้ว!

พอหลี่จุ่นได้ยินก็หรี่ดวงตาเล็กน้อยแล้วถาม

ฮูเถี่ยถูเอ่ยเสียงหนัก จากนั้นน้ำเสียงก็เย็นยะเยียบ

“ในทุ่งหญ้ากว้างใหญ่นี้ ไม่มีทัพชุดเกราะ ไม่มีรถรบ...นี่รนมาหาที่ตายหรือ!”

เถี่ยกู่พลันกระจ่าง!

คราวก่อนประมือกับกองทัพพิทักษ์อุดร อีกฝ่ายไม่มีอาวุธหนักอะไรจริง ๆ แม้แต่ทัพชุดเกราะกับรถรบก็ไม่มี อุปกรณ์โจมตีเมืองก็ดูเหมือนว่าทำขึ้นระหว่างทางด้วย

“ถ่ายทอดคำสั่งออกไปทันที อีกหนึ่งเค่อ ทัพใหญ่ลงใต้!” ฮูเถี่ยถูเอ่ยเสียงเย็นฉับพลัน

“อะไรนะ”

เถี่ยกู่ตกตะลึง แต่ไม่กล้าขัดความประสงค์ของฮูเถี่ยถู จึงไปถ่ายทอดคำสั่งทันที

ฮูเถี่ยถูบอกกับหน่วยสอดแนมที่รอรับคำสั่งตรงหน้า

“ถ่ายทอดคำสั่งกับหน่วยสอดแนม จับตาดูความเคลื่อนไหวทัพศัตรูตลอดเวลา ถ้ามีความเคลื่อนไหวต้องกลับมารายงานทันที!”

“ขอรับ!” หน่วยสอดแนมจากไปด้วยความรวดเร็ว

ฮูเถี่ยถูกางแผนที่ในมือออก ใบหน้าเผยยิ้มเหี้ยมช้า ๆ

“หึ กล้ายกทัพแสนคนออกจากเมืองอย่างเปิดเผยอย่างนี้...นึกว่าข้าจะกลัวเจ้านั่นหรือ! น่าขัน! คราวก่อนไอ้โจรจี้โจมตีเมืองหลวงข้า คราวนี้ถึงตาข้าไปท่องเมืองเฟิงหั่วของเจ้าบ้าง!”

ถูกต้อง!

ฮูเถี่ยถูเปลี่ยนความคิดแล้ว!

เขาคิดจะตรงดิ่งไปที่ชายแดนทางเหนือ โจมตีเมืองเฟิงหั่วเลย!