องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 573

กองทัพพิทักษ์อุดรหรือ!

คำพูดนี้ทำให้คนทั้งห้าต้องตกตะลึง!

ใบหน้าโจรของผู้นำทั้งห้าเปลี่ยนสีอย่างพร้อมเพรียง ลุกขึ้นยืนพรวด

ผู้นำใหญ่ผู้นั้นเอ่ยเสียงหนักทันที “ที่เจ้าพูดมาเป็นความจริงหรือ!”

ลูกสมุนผู้นั้นผงกศีรษะราวกับตำกระเทียม

“ท่านผู้นำใหญ่ ข้าน้อยพูดความจริงนะขอรับ แต่จะเป็นกองทัพพิทักษ์อุดรหรือว่ากองทัพแคว้นเฟิงเฉวี่ยน ข้าน้อยยังแยกแยะได้ชัดเจน”

“น้องสี่ เจ้าไปดูเดี๋ยวนี้!”

ผู้นำใหญ่กล่าวกับผู้นำสี่ที่มีรอยมีดบนใบหน้าทันที สีหน้าเคร่งเครียดอย่างหาที่เปรียบมิได้

“รับทราบ พี่ใหญ่!”

หญิงใบหน้ามีแผลเป็นจากมีดผู้นั้นเด้งขึ้นมาจากที่นั่ง พุ่งตัวออกจากห้องโถงใหญ่ทันที

ตอนนี้เอง

ในห้องโถงใหญ่เงียบกริบ

สีหน้าของผู้นำทั้งสี่ไม่สู้ดีนัก

ถ้าที่มาคือกองทัพแคว้นเฟิงเฉวี่ยน เช่นนั้นพวกเขาย่อมไม่หวั่น!

เพราะปีนั้นแคว้นเฟิงเฉวี่ยนเคยโจมตีพวกเขามาแล้ว แต่แพ้ราบคาบ

อีกทั้งวันนี้ฮูเถี่ยถูยังส่งคนเจรจามา ด้วยความโอหังของฮูเถี่ยถู ถ้ามั่นใจว่าโจมตีพวกเขาได้ จะไม่เปลืองน้ำลายเด็ดขาด นี่เพียงพอให้เห็นว่าถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ ฮูเถี่ยถูจะไม่ลงมือกับพวกเขา ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงไม่ต้องกลัวไปกันใหญ่!

แต่!

เวลานี้อยู่ ๆ กองทัพพิทักษ์อุดรก็ยกทัพเข้ามายุ่ง นี่มันยังไงเนี่ย!

พวกเขาไม่กลัวฮูเถี่ยถู แต่กองทัพพิทักษ์อุดรมันไม่เหมือนกันนี่!

ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง ระยะนี้กองทัพพิทักษ์อุดรชื่อเสียงเกรียงไกร เห็นว่าฮูเถี่ยถูกับกองทัพแคว้นเยียนยังถูกโจมตีจนไม่เป็นท่า กองทัพพิทักษ์อุดรกำชัยทุกครั้ง!

กองทัพพิทักษ์อุดรเมืองส่งผลกระทบกับทางเหนือมาก พวกโจรขโมยโจรม้าที่ออกอาละวาดมากในสมัยก่อน ระยะนี้ยังไม่กล้าไปเฉียดเมืองเฟิงหั่วเลย กลัวจะถูกจับได้ ถูกกองทัพพิทักษ์อุดรล้างบาง!

พวกเขาเขาเฟิงโหยวก็เป็นอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ตอนนี้ทำไมกองทัพพิทักษ์อุดรถึงมาหาเรื่องได้นะ

“พี่ใหญ่ ช่วงนี้พวกเราไม่ได้ไปหาเรื่องเมืองเฟิงหั่วใช่ไหม ทำ ทำไมกองทัพพิทักษ์อุดรถึงมาได้ล่ะ!” ผู้นำรองที่เผยกล้ามเนื้อแขนบึกบึนเอ่ยด้วยสีหน้าเหยเกทันที

“ย่ามันเถอะ ช่วงนี้มีสุนัขไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือคนไหนไปทำกร่างที่เมืองเฟิงหั่วหรือไม่!” ผู้นำสามหญิงหน้ากลมผู้นั้นตวาดด้วยความโมโห ใบหน้าเต็มไปด้วยความเดือดดาล

ถึงพวกเขาจะชั่วร้าย แต่ก็ไม่กล้าแหยมเมืองเฟิงหั่ว ถ้ามีใครไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือวิ่งแจ้นไปอวดเบ่ง เช่นนั้นหนนี้เขาเฟิงโหยวต้องจบสิ้นแล้ว

ผู้นำห้าที่ราวกับสตรีเอ่ยเรียบ

“ข้าประมาณมาแล้ว เยอะแยะเต็มไปหมด น่าจะมีอยู่ แสน แสนคนกระมัง...” ผู้นำสี่กลืนน้ำลายลงอึก

“แสนหนึ่งเชียวหรือ!!”

ผู้นำรองเสียงเป็ดทำตาโตตะเบ็งเสียงทันที “น้องสี่ เจ้าแน่ใจนะ!”

ผู้นำห้าตุ้งติ้งหน้าซีดเผือดเดี๋ยวนั้น “นี่ นี่...นี่กองทัพพิทักษ์อุดรให้เกียรติเราขนาดนี้เชียวหรือ”

ล้อเล่นอะไรกัน!

จะโจมตีโจรอย่างพวกเขาห้าหกพันคน ต้องยกพลมาเป็นแสนเลยเหรือ

นี่คือมาขย่มขวัญกระมัง...

นาทีนี้ ผู้นำหมู่โจรทั้งห้าที่อาละวาดแดนเหนือมิมีผู้ใดเทียบเทียม ห้าผู้นำใหญ่แห่งเขาเฟิงโหยวลนลานฉับพลัน!

ตอนนี้

ฮูเถี่ยถูที่นำพลลงใต้ และมุ่งหน้าไปยังเมืองเฟิงหั่วได้รับข่าวจากหน่วยสอดแนมระหว่างทาง พอรู้ว่ากองทัพพิทักษ์อุดรแสนนายปักหลักอยู่ที่ตีนเขาเฟิงโหยวก็ขมวดคิ้วพลัน

เถี่ยกู่ผู้กล้าอันดับสองของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนพึมพำอย่างเหนือคาดเล็กน้อย

“ตอนนั้นเราโจมตีเขาเฟิงโหยวเอาคนไปแค่หมื่นคนเอง...ตาแก่เจ้าเล่ห์จี้จงชิงนั่นบ้าไปแล้วหรือ โจมตีโจรภูเขาห้าหกพันคน ถึงกับต้องใช้คนเป็นแสน!”