องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 574

ม่านราตรีใกล้จะมาถึง

บนท้องหญ้าลมเย็นพัดโชย มีแมลงส่งเสียงร้องจิ๊ด ๆ

ครั้นดวงจันทราลอยเด่นอยู่ฟ้าสูง ดังปล่อยผ้าขาวบางลงมาก็มิปาน ท้องหญ้าขาวสะอาดงามตา

“ท่านจอมทัพ! สิ่งนั้นที่ท่านสั่งทำเสร็จแล้วขอรับ!”

จงจื่อหนิงกลับมาถึงตรงหน้ากระโจม รายงานหลี่จุ่น

หลังจากกลับมาจากการนำคนหาวัสดุกับหนีกู่ ก็ปฏิบัติตามที่หลี่จุ่นชี้แนะ ทำลูกโป่งร้อนทั้งหมดหนึ่งร้อยลูก

มิผิด เจ้าสิ่งนั้นหลี่จุ่นมันเรียกว่าอย่างนี้...ลูกโป่งร้อน!

หลี่จุ่นบอกว่าของสิ่งนี้สามารถพาคนขึ้นฟ้าได้ พวกเขาจะใช้มันนี่แหละโจมตีเขาเฟิงโหยว!

จงจื่อหนิงกลับคิดว่าเหลวไหลมาก เชื่อครึ่งสงสัยครึ่ง

แต่หลี่จุ่นคือจอมทัพ แล้วขนาดระเบิดที่เป็นของน่ากลัวพรรค์นั้นยังทำขึ้นมาได้ ไม่แน่ว่าที่เขาพูดจะเป็นเรื่องจริง

แต่...เจ้านี่มันพาคนบินขึ้นฟ้าได้จริงหรือ

ถ้าเป็นจริง เช่นนั้นก็น่าอัศจรรย์โดยแท้!

ของที่พาคนบินขึ้นฟ้าได้ ไม่เคยมีมาก่อนเลยนะ!

ครั้นหลี่จุ่นได้ยินเสียงของจงจื่อหนิงก็เดินออกมาจากกระโจม “ทำลูกโป่งร้อนตามที่ข้าบอกอย่างเคร่งครัดแล้วใช่ไหม”

จงจื่อหนิงไม่กล้าละเลย รีบตอบ “ท่านจอมทัพ ของ...สิ่งนี้ ข้าน้อยกับพวกลูกน้องต่างไม่รู้จัก เชิญท่านมาดูด้วยตัวเองจะดีกว่า”

หลี่จุ่นพยักหน้าตอบ “ได้”

หลี่จุ่นเดินไปดู

ครั้นเห็นลูกโป่งร้อนร้อยกว่าลูกเรียงรายอยู่บนผืนหญ้า ลูกหนึ่งขึ้นไปได้ประมาณสามสี่คนแล้วก็พึงพอใจพยักหน้าทันที

แค่ให้คนขึ้นไปก่อนส่วนหนึ่ง ควบคุมเชือกบนเขาเร็ว ๆ แพล็บเดียวหน่วยหน้าไม้กลก็บุกขึ้นไปได้แล้ว แค่หน่วยหน้าไม้กลขึ้นไปได้สำเร็จ เช่นนั้นก็จะยึดเขาลูกนี้ได้อย่างรวดเร็ว!

กับอีแค่โจรภูเขากลุ่มเดียว ไม่เพียงพอให้กังวลหรอก!

หลี่จุ่นพิจารณาอย่างละเอียด ครั้นตรวจสอบคุณภาพไม่มีปัญหาแล้วพลันวางใจ

จงจื่อหนิงเห็นท่าทางพอใจของหลี่จุ่นจึงเอ่ยถาม

“ท่านจอมทัพ โจมตีภูเขาได้แล้วใช่หรือไม่ขอรับ”

เขาอดรนทนไม่ไหวอยากยึดภูเขาลูกนี้แล้ว!

พวกเขานำกำลังพลแสนนายมา ถ้าแม้แต่ภูเขาลูกนี้ยังยึดไม่ได้ เช่นนั้นก็ขายหน้าสิ้นดี เวลานี้จงจื่อหนิงมีกำลังใจฮึกเหิม อยากทดสอบฝีมือสักหน่อย

เช่นนั้นจงจื่อหนิงผู้นี้ต้องได้รับการสืบทอดเชาวน์ปัญญาจากตระกูลจงของเขาแน่ อีกทั้งเชาวน์ปัญญาคนตระกูลจงของเขายังอาจจะไม่ค่อยมากด้วย

ถ้าให้เจ้าคนนี้ไปร้องบอกให้อีกฝ่ายมอบเสิ่นจิงหง เช่นนั้นศึกนี้ก็ไม่ต้องทำมันแล้ว แค่โจรบนนั้นมีปัญญาสักหน่อย ก็ต้องเอาดาบวางบนคอของเสิ่นจิงหงแล้วให้เขาทำเครื่องบินอะไรเทือกนี้ให้พวกเขาหนีตรง ๆ ไปเลย...

หลี่จุ่นเอ่ย “รีบไปจัดการเถอะ ไม่ต้องถามให้มาก!”

“ขอรับ!” จงจื่อหนิงไปทำตามที่สั่งทันที

ยามนี้

โถงจงอี้บนเขาเฟิงโหยว ท่าทางผู้นำทั้งห้าสงบลงไม่น้อยแล้ว

ผู้นำสามหญิงหน้ากลมผู้นั้นเอ่ย “กองทัพพิทักษ์อุดรนี่จะมาหรือไม่มากันแน่ ล้อมพวกเราไว้สองชั่วยามแล้วนะ จะเตรียมตัวยังไงก็ควรลงมือได้แล้ว”

“นั่นสิ แปลกจริง ฟ้าจะมืดอยู่แล้ว...หรือว่า คิดจะโจมตีตอนค่ำ” ผู้นำรองกล้ามปูงุนงงเหมือนกัน

“คิดจะโจมตียามค่ำหรือ คงดูถูกเขาเฟิงโหยวเราไปแล้ว!” ผู้นำสี่หญิงหน้ามีรอยดาบหัวเราะเสียงเย็น

“ถูกต้อง จะโจมตียามค่ำ ถ้าบุกขึ้นมาได้นะ เถี่ยกู่ในปีนั้นก็สำเร็จไปแล้ว” ผู้นำใหญ่นั่งนิ่งไม่สะทกสะท้านดังขุนเขา

มองพี่น้องตัวเองอย่างราบเรียบสายตาหนึ่ง แววตาอมยิ้ม เอ่ยอย่างผ่อนคลาย

“ดูท่ากองทัพพิทักษ์อุดรนี้คงแค่อยากขู่เราเฉย ๆ อยากจะล้อมให้พวกเราลำบากหรือ น่าขันสิ้นดี เสบียงอาหารน้ำดื่มบนเขาพอให้พวกเรากินใช้เดือนกว่า แต่พวกเขากองทัพพิทักษ์อุดรแสนคนยังจะรอพวกเราได้หรือ”