องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 582

ใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้นก็ยึดเขาเฟิงโหยวได้สำเร็จ

“ขออภัยท่านจอมทัพ ข้าน้อยตามหาคุณหนูเสิ่นไม่พบขอรับ”

จงจื่อหนิงคุมตัวผู้นำทั้งห้าคนลงมาจากเขาเฟิงโหยว จากนั้นรีบรุดไปข้างหน้าด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเพื่อขออภัย

“อะไรนะ”

หลี่จุ่นขมวดคิ้วทันทีพร้อมลุกพรวดขึ้นจากม้านั่ง แล้วถามว่า “เจ้าหาไม่เจอ หรือว่าเกิดอะไรขึ้น จิงหงไม่อยู่บนเขาเฟิงโหยวหรือ”

เป็นไปไม่ได้

นอกจากคำพูดของเสิ่นเลี่ยที่พอยืนยันได้แล้ว ก่อนหน้านี้เขายังเคยส่งทหารสอดแนมไปสืบข่าวมา โจรขี่ม้ากลุ่มนี้เคยปล้นขบวนคาราวานที่เขาเฟิงโหยวเมื่อไม่นานมานี้จริงๆ

หรือว่า...

ทันใดนั้น หลี่จุ่นพลันมีสีหน้าไม่สู้ดี

“ไม่ใช่ขอรับท่านจอมทัพ... เอ่อ ข้าเองก็ไม่รู้แน่ชัด...”

จงจื่อหนิงครุ่นคิดชั่วขณะ รู้สึกว่าตนอธิบายเพียงสองสามประโยคไม่ชัดเจนจึงรีบเตะผู้นำสามที่หน้าห้อยแก้มย้อยนจนล้มกลิ้งไปข้างหน้า แล้วตะโกนว่า

“มานี่ เจ้าพูดต่อหน้าท่านจอมทัพด้วยตนเอง หากเจ้าโกหกแม้แต่คำเดียว ข้าจะแทงเจ้าตายด้วยหอกนี้”

เดิมทีจงจื่อหนิงคิดว่านางคนนี้เป็นผู้ชายที่มีความชอบเป็นพิเศษ ตนจึงตามไปฆ่าโดยไม่ได้คาดคิด แต่กลับพบว่าเป็นหญิงร่างใหญ่บึกบึน

ที่สำคัญคือผู้หญิงคนนี้ใช้หอกได้อย่างยอดเยี่ยมมาก หากไม่ใช่เพราะตนมีวรยุทธ์ที่เก่งกาจคงจับนางไม่ได้

ทว่า ตอนนี้ตนเอาชนะนางได้แล้ว

ในเวลานี้

ผู้นำทั้งห้าคนของเขาเฟิงโหยวเอาแต่ก้มหน้าก้มตา คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขารอนแรมทางเหนือเป็นเวลานานกว่าสิบปี จะถูกจับจนได้ และเมื่อเห็นว่าท่านจอมทัพของกองทัพพิทักษ์อุดรนั้นเป็นชายหนุ่มจริงๆ มันให้ความรู้สึกราวกับฝันไป...

พวกเขาห้าคนพ่ายแพ้ให้กับเด็กหนุ่มคนหนึ่งหรือนี่

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังเป็นเด็กหนุ่มผอมแห้งแรงน้อย ผิวขาวผ่อง และหน้าตาหล่อเหลามาก...

นี่มันแม่งโคตร...

ผู้นำสามถูกเตะไปข้างหน้า จงจื่อหนิงชักปลายหอกปักไปที่คอของนาง ทำให้นางหน้าซีดเผือดจนถึงขีดสุด และจำใจยอมให้ความร่วมมือทันที

หลี่จุ่นมองผู้หญิงที่ดุร้ายราวกับผู้ชายอกสามศอกที่อยู่ตรงหน้า แล้วรีบล้วงเอาภาพเหมือนของเสิ่นจิงหงที่เสิ่นเลี่ยวาดไว้ก่อนหน้านี้ออกมาจากในเสื้อ จากนั้นให้องครักษ์ส่องไฟคบเพลิงเพื่อให้นางดูก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า

“ผู้หญิงคนนี้... อยู่ที่ใด”

หากเสิ่นจิงหงมีอันเป็นไป เขาจะฆ่าทั้งห้าคนที่อยู่ตรงหน้าทันที รวมไปถึงฆ่าโจรขี่ม้าที่ถูกจับเป็นเชลยทั้งหมด

ผู้นำสามเพียงมองภาพเหมือนของเสิ่นจิงหงแวบเดียวก็ตะลึงงันในทันที นิ่งงันอย่างนั้นอยู่นานและไม่พูดจา

เมื่อหลี่จุ่นเห็นดังนั้นยิ่งมีสีหน้าไม่สู้ดีมาก หรือว่าเสิ่นจิงหงจะถูกฆ่าตายไปแล้ว

แม้แต่พวกเดียวกันเองอย่างจงจื่อหนิงยังรู้สึกราวกับอยู่ในอุโมงค์น้ำแข็งในทันทีและรู้สึกถึงความเย็นยะเยือก

ผู้นำคนอื่นๆ ของเขาเฟิงโหยวต่างก็ตกใจกลัวในทันที

เด็กหนุ่มหน้าตาดีคนนี้... เหตุใดถึงดูน่ากลัวปานชะนี้

“เอ่อ คือ... พวกข้า พวกข้าสู้นางไม่ได้ นางหนีไประหว่างทาง...”

ทันใดนั้น ผู้นำห้าพลันกัดฟันพูด และพูดภาษาของราชวงศ์อู่ได้อย่างคล่องแคล่ว

เขาเหลือบมองเสิ่นจิงหงที่อยู่ในภาพเหมือนก็นึกขึ้นได้ทันที

“ใช่ๆๆ นางมีวรยุทธ์ที่เก่งกาจมาก หลังจากที่นางถูกพวกเราจับตัวไว้ จู่ๆ นางก็ดิ้นหลุดจากเครื่องพันธนาการ จากนั้นหนีไปแล้ว... พวกเรายังเสียคนไปไม่น้อยเพื่อตามจับนาง... แต่นาง นางอยู่ที่ใด พวกข้า พวกข้าไม่รู้จริงๆ...”

ในเวลานี้ ผู้นำสามตกใจกลัวจนหน้าซีดเผือด รีบอธิบายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

ช่างน่ากลัวเกินไปแล้ว

ผู้บัญชาการหนุ่มหน้าตาดีมากคนนี้เวลาโกรธขึ้นมา ช่างน่ากลัวมาก

เหลือเชื่อ!

นางกลัวว่าหากตนอธิบายไม่ชัดเจนจะถูกฆ่าต่อหน้าธารกำนัล