องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 581

ทัวทัวขอร้องหลี่จุ่นจริงๆ ว่าหากมีโอกาสให้พาเฟิ้งเฉวี่ยนอ๋องกลับมาชายแดนทางตอนเหนือ

ทัวทัวรู้ดีว่าทันทีที่ฮูเถี่ยถูมาถึงทางเหนือและรู้เรื่องที่ตนหักหลัง เฟิ้งเฉวี่ยนอ๋องจะต้องถูกฮูเถี่ยถูกำจัดทิ้งอย่างแน่นอน

ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดอาจถูกยึดอำนาจและกลายเป็นกษัตริย์หุ่นเชิด

แต่ร้ายแรงที่สุดอาจถูกฆ่าตาย

เดิมทีหลี่จุ่นตั้งใจจะกำจัดไอ้เด็กนั่นไปพร้อมกับฮูเถี่ยถู เพราะสองคนนั้นต่างก็หมายปองผู้หญิงของเขา จะปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ ไม่ได้เด็ดขาด

แต่ทัวทัวบอกกับเขาอย่างจริงจังว่าเฟิ้งเฉวี่ยนอ๋องจะตายไม่ได้

นางเห็นเฟิ้งเฉวี่ยนอ๋องเติบโตมาตั้งแต่เล็ก สาเหตุที่เขามีความรู้สึกเช่นนั้นต่อนางก็เพราะขาดความรักจากแม่ตั้งแต่ยังเล็ก ซึ่งหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่นั่นก็เป็นเรื่องปกติ

ในใจของนาง จริงๆ แล้วเฟิ้งเฉวี่ยนอ๋องเป็นเหมือนน้องชายมากกว่า

แล้วนางจะทนเห็นเขาประสบกับความโชคร้ายได้อย่างไร

กระนั้น หลี่จุ่นยกทัพขึ้นเหนือเพื่อเข้ายึดเมืองหลวงครั้งนี้ จริงๆ แล้วเขาต้องการพาเฟิ้งเฉวี่ยนอ๋องกลับชายแดนทางตอนเหนือ

แต่เหตุใดเขาถึงเขาบอกเรื่องนี้กับหนีกู่ นั่นก็เพราะต้องการลองเชิงว่าไอ้หมอนี่เป็นไส้ศึกสองหน้าหรือไม่

หากเป็นเช่นนั้นก็ไม่ควรไว้ใจเขา และให้เขานำทางยามค่ำคืน

หากไอ้นี่มีใจคิดร้าย เป็นไส้ศึกของฮูเถี่ยถู และแกล้งทำเป็นสวามิภักดิ์ต่อตน จากนั้นพากองทัพของตนไปที่แอ่งน้ำ เช่นนั้นก็จบเห่แน่นอน

หลี่จุ่นได้สังเกตุไอ้หมอนี่อย่างละเอียด แต่ยังไม่พบพิรุธใดๆ

ทว่า

หากบอกว่าไอ้หมอนี่ไม่มีใจสวามิภักดิ์ต่อฮูเถี่ยถู ฆ่าให้ตายเขาก็ไม่เชื่อ ไส้ศึกที่รักตัวกลัวตายเช่นนี้ เปลี่ยนสีไวยิ่งกว่าจิ้งจกเสียอีก

อย่างไรก็ต้องระวังไว้

“อืม ฉะนั้นเจ้าจะกลายเป็นวีรบุรุษกอบกู้แคว้นเฟิงเฉวี่ยนของพวกเจ้าหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับคืนนี้แล้ว หากเจ้าทำได้ดี ข้าจะช่วยพูดเรื่องดีๆ ของเจ้ากับไทเฮาของพวกเจ้า จากนั้นพูดเยินยอเจ้ากับเฟิ้งเฉวี่ยนอ๋อง”

หลี่จุ่นพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

หนีกู่หน้าถอดสีเล็กน้อย ทันใดนั้นก็กัดฟันถามว่า “เอ่อ... ท่านจอมทัพ ท่านกับ... ไทเฮาของเรา มีความสัมพันธ์กันอย่างไร”

“ฮ่าๆ ไทเฮาของพวกเจ้ารึ ก็เป็นผู้หญิงของท่านจอมทัพของเราน่ะสิ ฉะนั้นเจ้าวางใจเถอะ ท่านจอมทัพของเราอยากจะช่วยแคว้นเฟิงเฉวี่ยนของเจ้าจริงๆ” เมื่อองครักษ์ที่อยู่ข้างๆ ได้ยินก็แย่งพูดทันที พูดอย่างสนุกปากมาก

หนีกู่พลันมีสีหน้าตกใจทันที

แต่หลี่จุ่นมีสีหน้าบึ้งตึงในทันใด ถีบองครักษ์คนนั้นที่อยู่ข้างๆ กระเด็นออกไปพร้อมพูดว่า

“ใครใช้ให้เจ้าเสือก”

เมื่อหนีกู่ได้ยินที่องครักษ์คนนั้นพูดก็ตะลึงงันไปชั่วขณะ จู่ๆ พลันคุกเข่าลงกับพื้นและตะโกนเสียงดังว่า

เรื่องที่ทัวทัวชื่อว่าทัวทัวนั้น ไอ้หมอนี่เป็นคนบอกเขาเอง กระนั้นคราวก่อนหลี่จุ่นจึงจับพิรุธของทัวทัวได้อย่างง่ายดาย

แต่... ไม่คิดว่าทัวทัวจะเป็นญาติกับไอ้หมอนี่จริงๆ

ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ...

“ยังมีอีกเรื่องขอรับท่านจอมทัพ ข้า จริงๆ แล้วข้าเป็นคนของทัวทัว ทัวทัวให้ข้าแกล้งทำเป็นสวามิภักดิ์ต่อฮูเถี่ยถู และรอจนถึงเวลาที่ฮูเถี่ยถูก่อกบฏจริงๆ เพื่อที่จะได้เตรียม...”

เตรียมจะแทงข้างหลังสินะ

“พอแล้ว เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว”

หลี่จุ่นยกมือปิดหน้าก่อนจะรีบห้ามเขาไม่ให้พูดต่อ “เรื่องพวกนี้... เอาไว้ค่อยพูดทีหลัง”

“ฮ่าๆ ได้เลยขอรับท่านจอมทัพ” หนีกู่หัวเราะอย่างหน้าชื่นตาบานในทันที

หนีกู่คิดไม่ถึงเลยว่าน้องสาวตนจะได้เสียกับหลี่จุ่นจริง...

แต่คิดๆ ดูแล้วก็จริง หลี่จุ่นผู้นี้ต่างจากไอ้หนุ่มหน้าตาบ้านๆ เหล่านั้นในแคว้นเฟิงเฉวี่ยน เขาเกิดมาหล่อเหลา สง่างามและขาวสะอาด เหมาะสมกับทัวทัวเป็นอย่างยิ่ง ไม่แปลกใจเลยที่ทัวทัวจะชอบเขา

หลี่จุ่นถอนหายใจ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้เรี่ยวแรงว่า

“โลกนี้ช่างแคบจริงๆ”