องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 580

หลี่จุ่นแอบถอนหายใจขณะมองดูลูกโป่งร้อนสามสิบว่าลูกที่ยิ่งลอยออกไปไกลจนไม่สามารถลงสู้เขาเฟิงโหยวได้สำเร็จ

โชคดีที่ได้เตือนคนของหน่วยหน้าไม้กลไว้ล่วงหน้าแล้วว่าอาจเกิดสถานการณ์เช่นนี้และห้ามตระหนกตกใจเป็นอันขาด เพียงแค่หาโอกาสดับน้ำมันก๊าดที่กำลังลุกไหม้อยู่ ลูกโป่งร้อนก็จะค่อยๆ ร่อนลงมาเอง

“ถือว่าสำเร็จก็แล้วกัน”

หลี่จุ่นอยู่บนม้านั่ง เงยหน้ามองลูกโป่งร้อนสามสิบกว่าลูกที่ยังลอยอยู่บนท้องนภายามค่ำคืนพลางทอดถอนใจ

อย่างไรเสียนี่ก็เป็นการทดลองครั้งแรกและคนเหล่านี้ก็ไม่ได้ผ่านการฝึกอบรมการควบคุมลูกโป่งร้อนโดยเฉพาะ มีจำนวนคนหนึ่งในสามทำสำเร็จก็ถือว่าเกินคาดแล้ว

“รายงานท่านจอมทัพ มีข่าวมาจากทางเหนือขอรับ”

ทันใดนั้นก็มีทหารสอดแนมรีบเข้ามาคุกเข่าข้างเดียวพร้อมกับรายงานที่หน้ากระโจม

หลี่จุ่นขมวดคิ้ว ข่าวจากทางเหนือ?

เห็นทีฮูเถี่ยถูคงจะอดทนรอไม่ไหวแล้วสินะ

“พูดมา” หลี่จุ่นพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ท่านจอมทัพ ทหารสอดแนมของทางเหนือส่งข่าวมาว่าเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน จู่ๆ ฮูเถี่ยถูก็กรีธาทัพลงทางใต้และมุ่งหน้าไปทางเทือกเขาเฮยสงขอรับ” ทหารสอดแหนมพูด

มุ่งหน้าไปทางเทือกเขาเฮยสง?

หลี่จุ่นตกใจมาก ลุกพรวดขึ้น แต่แล้วก็เข้าใจในทันที

เยี่ยมจริงๆ!

ไอ้เลวระยำนี่คิดอยากจะโจมตีเมืองเฟิงหั่วเหรอ

ฉวยโอกาสตอนที่ตนนำกองทัพใหญ่หนึ่งแสนนายออกมา แล้วอยากจะเลียนแบบตนโจมตีเมืองเฟิงหั่ว...

เยี่ยมจริงๆ!

ช่างยอดเยี่ยมมากจริงๆ

มันทำให้หลี่จุ่นประหลาดใจมากจริงๆ ทว่า... ไอ้นี่แม่งไม่เท่ากับตกหลุมพลางตนหรอกหรือ

เหตุผลที่เขาดึงดันนำกองทัพหนึ่งแสนนายออกมาก็เพื่อป้องกันเผื่อบังเอิญเจอกองทัพใหญ่ของฮูเถี่ยถู ท้ายที่สุดอาจสู้ไหวจึงต้องเตรียมพร้อมไว้ก่อน แต่เขาก็ยังมีแผนการอื่นอีกด้วย

นั่นก็คือหลอกล่อให้ฮูเถี่ยถูโจมตีเมืองเฟิงหั่ว

แล้วจะเกิดอะไรขึ้นน่า?

นั่นก็คือเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนก็จะกลายเป็นเมืองร้างอีกครั้ง

“ดีมาก ข้าเพียงลองคิดเล่นๆ แต่คิดไม่ถึงว่าโอกาสจะมาหาถึงที่”

หลี่จุ่นตกใจก่อนจะค่อยๆ เผยรอยยิ้มออกมา เหม่อมองไปยังทางเหนือพลางพูดว่า

“รีบถ่ายทอดคำสั่งให้หน่วยสอดแนมคอยติดตามความเคลื่อนไหวของกองทัพของฮูเถี่ยถูและแคว้นจ้าวตลอดเวลา หากมีข่าวคราวอันใดให้รายงานทันที”

“ขอรับ” ทหารสอดแนมคนนั้นประหลาดใจเล็กน้อย

เหตุใดพอท่านจอมทัพได้ยินว่าฮูเถี่ยถูอาจจะไปโจมตีเมืองเฟิงหั่ว แทนที่จะรู้สึกถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ แต่กลับรู้สึกตื่นเต้นล่ะ

แปลก ช่างแปลกเสียจริง

ช่างน่ากลัวจริงๆ...

“เรียนท่านจอมทัพ อยู่ตรงนี้ขอรับ... แม้จะเป็นยามค่ำคืน แต่ข้าก็ยังจำได้ ข้าเคยผ่านทางนี้เมื่อสามปีก่อน คิดว่าไม่น่าจะเปลี่ยนแปลงมาก” หนีกู่รีบพูดขณะชี้ไปที่แผนที่

หลี่จุ่นพยักหน้าช้าๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า

“เจ้าต้องมั่นใจเต็มร้อยจริงๆ เข้าใจหรือไม่”

หนีกู่ลังเลอยู่ชั่วขณะ จากนั้นกัดพยักหน้าและพูดว่า “ข้า ข้ามั่นใจเต็มร้อยขอรับ”

หลี่จุ่นชำเลืองมองเจ้าอ้วนนี่แวบหนึ่ง แล้วพูดช้าๆ ว่า

“เช่นนั้นก็ดี ข้าบอกเจ้าตามตรง ครั้งนี้ข้าสัญญากับไทเฮาของพวกเจ้า นั่นก็คือทัวทัว ว่าจะไปช่วยไต้อ๋องของพวกเจ้า... เจ้าน่าจะรู้เรื่องที่ฮูเถี่ยถูมีใจคดคิดก่อกบฏใช่หรือไม่”

“ไทเฮา?”

หนีกู่พลันแสดงสีหน้าตกใจในทันใด

และมองหลี่จุ่นอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เขารู้ว่าฮูเถี่ยถูมีใจคดคิดก่อกบฏ... แต่ไทเฮาไปพัวพันกับหลี่จุ่นตั้งแต่เมื่อไหร่

เหตุใดตนถึงไม่รู้

ก็ใช่... ตนเป็นเพียงเชลยที่ถูกขังไว้ทั้งวันทั้งคืน ย่อมไม่รู้เป็นธรรมดา

แต่ดูท่าแล้ว ไทเฮาและหลี่จุ่นคงจะสนิทสนมกันมากสินะ