องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 579

ผู้นำใหญ่พาผู้นำสี่และผู้นำห้าวิ่งออกจากห้องโถงใหญ่มาด้านนอก และวิ่งตรงไปทางริมหน้าผาอย่างรวดเร็ว

ผู้นำห้าขมวดคิ้วพร้อมพูดว่า

“พี่ใหญ่ ท่าน ท่านว่ากองทัพพิทักษ์อุดรคงจะไม่ได้บินมาจริงๆ ใช่หรือไม่”

เขารู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดี

ผู้นำใหญ่พูดเยาะเย้ยทันทีว่า

“น้องห้า เจ้าช่างคิดพิลึกพิลือเสียจริง คนไม่มีปีกจะบินได้อย่างไร เชื่อพี่ใหญ่ ต่อให้พวกมันมีสามหัวหกแขน แต่หากไม่มีปีกก็ไม่มีทางบินได้”

ผู้นำสี่ที่หน้ามีรอยแผลเป็นก็กัดฟันพร้อมกับพยักหน้างึกๆ แล้วพูดว่า

“ถูกต้องแล้ว พี่ใหญ่พูดถูก คนจะบินได้อย่างไร ต้องเชื่อพี่ใหญ่”

ผู้นำใหญ่มีสีหน้าพึงพอใจในทันที

“ผู้นำ แย่แล้ว กองทัพศัตรูบุกเข้ามาฆ่าแล้ว”

“แย่แล้ว มีคนอยู่ด้านบน”

“ศัตรูลอบโจมตี”

“กองทัพพิทักษ์อุดรบินมาแล้ว”

“...”

เมื่อทั้งสามคนสนทนากันจบและวิ่งไปถึงริมหน้าผาก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายด้วยความตื่นตระหนกทันที ทันใดนั้น ผู้นำใหญ่ก็หน้าถอดสีทันที ผู้นำสี่และผู้นำห้าก็มีสีหน้าตกใจและไม่สู้ดีนักเช่นกัน

เป็นไปได้อย่างไร

กองทัพพิทักษ์อุดรมีปีกจริงๆ หรือนี่

ในเวลานี้ ทั้งสามคนมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีวัตถุทรงกลมคล้ายลูกโป่งลอยมาทีละลูกๆ และยังมีแสงไฟสว่างจ้าอยู่ข้างใน ด้านบนมีกองทัพพิทักษ์อุดรถือหน้าไม้ พลางเริ่มกวาดยิงใส่คนที่อยู่ริมหน้าผา

วืดฉึก!

วืดฉึก!

วืดฉึก!

เสียงลูกศรยิงเข้าร่างกายมนุษย์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง และเลือดก็พุ่งกระฉูดออกมา

ในเวลานี้ คนที่คอยเฝ้าระวังเส้นทางปีนหน้าผาต่างก็ตกตะลึง คิดไม่ถึงว่ากองทัพพิทักษ์อุดรจะนั่งอยู่บนวัตถุทรงกลมแปลกประหลาดและบินขึ้นมา

พวกเขาตกใจมากจนวิ่งไปมาอย่างอลหม่าน และลืมต่อสู้เสียสนิท

ผู้นำรองและผู้นำสามที่อยู่ข้างๆ ก็ตกใจมากเช่นกันเมื่อเห็นมือหน้าไม้ของกองทัพพิทักษ์อุดรโผล่ขึ้นมาอย่างกะทันหัน ต่างก็มีสีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เดิมทีคิดว่ามันเป็นแผนร้ายของกองทัพพิทักษ์อุดร แต่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเป็นคนจริงๆ

ไอ้สิ่งนี้สามารถบรรทุกคนบินขึ้นมาได้จริงๆ

ช่างเหลือเชื่อเสียจริง

ช่างน่าประหลาดใจมาก

เขาเพิ่งพูดคำนั้นไปไม่ทันไร บอกว่าไม่มีปีกจะบินขึ้นมาได้อย่างไร แต่ปรากฏว่าพวกเขาอาศัยลูกกลมๆ บินขึ้นมาได้...

กองทัพพิทักษ์อุดรน่ากลัวเกินไปแล้ว

เขาเฟิงโหยวที่ดูเหมือนไม่อาจถูกโจมตีได้ แต่กลับถูกอีกฝ่ายโจมตีอย่างง่ายดาย เป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้น เหตุใดวัตถุทรงกลมนั้นถึงลอยขึ้นมาได้

อีกทั้งยังสามารถบรรทุกคนลอยขึ้นมาได้อีกด้วย นี่มันช่างเหลือเชื่อจริงๆ

ที่ตีนเขา ในค่ายทหาร

เมื่อหลี่จุ่นเห็นเหล่าทหารของกองทัพพิทักษ์อุดรทยอยขึ้นภูเขาและล้อมโจมตีสำเร็จ และได้ยินเสียงโห่ร้องฆ่ารันฟันแทงดังสนั่นกึกก้องไปทั่วก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจในทันใด แล้วรีบสั่งจงจื่อหนิงที่อยากจะฆ่าจนอดทนรอไม่ไหวว่า

“แม่ทัพใหญ่จง ไปเถอะ ไปบอกเหล่าทหารทั้งหลายว่าให้เวลาพวกเขาสี่สิบห้านาทียุติการต่อสู้ จากนั้นจับตัวหัวหน้าโจรที่เป็นผู้นำของฝ่ายตรงข้ามมัดไว้แล้วพามาหาข้า”

“ขอรับ”

เมื่อจงจื่อหนิงได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าด้วยความตื่นเต้นทันทีพร้อมกับถือหอกเตรียมที่จะวิ่งไปฆ่า

จากนั้นหลี่จุ่นพูดว่า “ใช่สิ ตามหาเสิ่นจิงหงให้เจอก่อน”

“ขอรับท่านจอมทัพ ท่านวางใจเถิด”

จงจื่อหนิงพยักหน้าอย่างหนักแน่น ถือหอกแล้วกระโดดขึ้นม้า ควบม้าไปจนถึงตีนเขา จากนั้นปีนขึ้นไปบนเขาเฟิงโหยวอย่างรวดเร็ว

เขาต้องการฆ่าไอ้โจรเสียงดังที่เรียกตนเองว่าแม่ด้วยตัวเขาเอง