องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 588

ถึงยังไงฮูเถี่ยถูก็นำกองทัพสู้รบมาหลายปี กลยุทธ์ไม่แน่น แต่ก็มีประสบการณ์คอยช่วยเหลือ

คงจะดูออกว่าบริเวณนี้มีศัตรูคอยซุ่มอยู่อย่างแน่นอน ฉะนั้นทหารบางส่วนก็ได้กระจายออกไป จากนั้นก็ปีนขึ้นทั้งสองด้านของหุบเขาเพื่อทำการสำรวจ

“รายงานแม่ทัพใหญ่ พวกข้าไม่เห็นร่องรอยของศัตรูเลยขอรับ!”

คนที่ไปสำรวจก่อนกลับมารายงานว่าด้านบนหุบเขาไม่มีร่องรอยของศัตรู ฮูเถี่ยถูพยักหน้าอย่างพอใจ จึงสั่งการให้ทหารเปิดทางเพื่อเดินทัพต่อไปอย่างว่องไว

เดิมทีที่ตรงนี้ถูกระเบิดถล่มจนพังทลาย มีก้อนหินใหญ่และดินขวางปิดเส้นทางเอาไว้ แต่ก็ไม่สูงมาก แค่จัดการขุดออกเล็กน้อย ก็จะสามารถเดินผ่านไปได้

เถี่ยกู่นำทหารลงมือด้วยตนเอง เพียงเวลาสองเค่อเถี่ยกู่ก็กลับมาแล้ว และรายงานเสียงดังว่า

“แม่ทัพใหญ่ พวกข้าได้จัดการเรียบร้อยแล้ว สามารถเดินต่อไปได้เลย!”

“ดี!”

ฮูเถี่ยถูพยักหน้าอย่างพอใจ แล้วนำกองทัพเดินต่อไปทันที

เวลานี้!

บนหุบเขา เจ้าหลิวอ้วนกับเหล่านักรบก็โล่งอกไปที

คิดไม่ถึงว่าข้าศึกจะสำรวจหุบเขา เกือบจะถูกเปิดเผยแล้ว

โชคดีที่พวกเขาทำการอำพรางตัว หมอบอยู่บนพื้นหญ้าอย่างนิ่งๆ พวกข้าศึกไม่ดูให้ละเอียดจึงคิดว่าเป็นพุ่มหญ้า อีกอย่างก็เป็นเวลากลางคืน มืดมิดสนิท และแสงสว่างจากคบเพลิงที่ไม่ค่อยแจ่มชัด จึงทำให้มองเห็นไม่ชัดเจน ฉะนั้นพวกเขาจึงซ่อนตัวได้สำเร็จ

แต่ก็ทำให้ตื่นเต้นจนเหงื่อเย็นไหลท่วมตัว

แต่ว่า เวลานี้ผู้คนกำลังรู้สึกเลื่อมใสการคาดการณ์ที่แม่นยำของหลี่จุ่น!

คิดไม่ถึงว่าจอมทัพจะพูดได้ตรงตามเหตุการณ์จริงเช่นนี้ ฮูเถี่ยถูไม่ได้เดินอ้อมไป ดันทุรังจะเดินเข้าหุบเขาหัวเสือ นี่เป็นการรนหาที่ตายเองใช่ไหม?

เยี่ยมเลย!

เข้ามาหาถึงที่ก็ไม่จำเป็นจะต้องเกรงใจอีก ต้องทำการต้อนรับให้หนักหน่วงถึงตายไปเลย!

บนหุบเขามีเจ้าหลิวอ้วนเป็นผู้ควบคุม เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ เพ่งเล็งดูข้าศึกที่เดินเข้ามาอย่างครึกโครมจนทั้งขบวนอยู่ในร่องหุบเขา ทันใดนั้นก็แผดเสียงดังก้องว่า

“สหายทุกท่าน ปล่อยระเบิดได้เลย!”

เสียงร้องตะโกนนี้ ทำให้บนหุบเขามีคนลุกยืนขึ้นมาเป็นผืนใหญ่ และเดินเข้าประจำตำแหน่งที่ของตน หยิบตะบันไฟขึ้นมาแล้วจุดไปที่เชือกระเบิดที่อยู่ในมือ เมื่อไฟลุกได้พอสมควร จึงโยนลงไปด้านล่างหุบเขา!

กองทัพใหญ่ด้านล่างถูกเสียงร้องของหลิวซานทำให้อึ้งจนนิ่งไป เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ทันใดนั้นก็เห็นของดี!

แต่ละอันมีเปลวไฟติดอยู่และกำลังทยอยร่วงลงมายังด้านล่าง!

“รีบหนีไป!!!”

ฮูเถี่ยถูเงยหน้าขึ้นมอง ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนแปลงไป จากนั้นก็แผดเสียงดัง ขี่ม้าวิ่งทะยานไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว!

โครม！

โครม！

โครม！

ระเบิดให้คนตายมากน้อยเท่าไหร่ไม่สำคัญ แต่สามารถทำให้กองทัพของฮูเถี่ยถูไม่กล้าออกรบอีกถึงจะเป็นเรื่องที่สำคัญอย่างที่สุด!

กองทัพที่ถูกโจมตีจนอกสั่นขวัญหาย คงจะเหลือแรงสู้สงครามอีกไม่มาก

ตลอดการเดินทางไปเมืองเฟิงหั่ว พวกเขายังต้องพบเจอกับการถูกรังควานอีกหลายหน เช่นการถูกระเบิดโยนใส่…

การถูกสุ่มโจมตีอย่างต่อเนื่อง ก็ต้องคอยดูต่อไป ว่ายังกล้าไปบุกรุกเมืองเฟิงหั่วอีกหรือไม่!

“สหายทั้งหลาย ทำได้ดีมาก! แยกย้ายกันได้แล้ว!”

เจ้าหลิวอ้วนทำตามเรื่องที่หลี่จุ่นกำชับไว้อย่างดี ตอนถอยตัวจะต้องวิ่งอย่างว่องไว จากนั้นก็แยกกันไป ขอแค่วิ่งไปได้แล้ว กองทัพในช่วงกลางคืนก็ไม่กล้าไล่ตามมาอย่างแน่นอน

“ฮาๆๆ! ไป!”

“สะใจจริงๆ”

“คนชั่วแห่งแคว้นเฟิงเฉวี่ยนที่สมควรตาย คงจะกลัวจนฉี่ราดไปแล้ว!ฮาๆๆ!”

“ไป วิ่งเร็วเข้า!”

“ระเบิดได้สะใจจริงโว๊ย!”

“…”

หลิวซานและพวกแยกย้ายกันไปอย่างเสียงดัง วิ่งหนีกันอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หายเข้าไปในความมืดมิด

หลังจากที่พวกเขาวิ่งหนีไปได้ไม่นาน กองทัพศัตรูก็ได้บุกขึ้นมาจำนวนมาก!