องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 587

ระแวกหุบเขาหัวเสือ

เจ้าอ้วนหลิวซานกับผู้บังคับกองพันหยางเฟิงของหน่วยมือระเบิด ได้นำทหารแอบซุ่มอยู่ที่ลับมานานแล้ว พวกเขาวางกับดักเตรียมลอบโจมตีกองทัพที่จะมาทางใต้

กลุ่มที่มาอาจจะเป็นกองทัพใหญ่ของซือหม่าชิงอวิ๋น หรือกองทัพใหญ่ของฮูเถี่ยถูก็เป็นได้ แต่คืนนี้ที่มาแน่นอนก็คือฮูเถี่ยถู

เพราะถึงแม้กองทัพของซือหม่าชิงอวิ๋นจะสามารถบินได้ ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะบินเหินจากเทือกเขาชิงเฟิงมาถึงที่นี่ในเวลาระยะสั้น

ตั้งแต่แรกก่อนที่หลี่จุ่นจะออกเดินทางก็ได้กำชับไว้แล้ว ว่าให้พวกเขาซุ่มโจมตีอยู่ตรงนี้ เพื่อป้องกันจะเกิดสิ่งที่ไม่คาดคิด

ถ้าหากว่ากองทัพของฮูเถี่ยถูผ่านมาจริงๆ พวกเขาก็จะลงมือจู่โจมด้วยระเบิด ยังมีหวังเซิ่งที่กระจายทหารสามหมื่นคนอยู่ระหว่างทางไปเมืองเฟิงหั่ว ซึ่งแต่ละจุดก็มีทหารมือระเบิดประจำที่ไว้แล้ว…

อืม ทำตามวิธีที่หลี่จุ่นพูดไว้ นี่ก็คือสงครามกองโจร

ใช้คนจำนวนน้อยโจมตีคนจำนวนมาก ใช้ความเร็วโจมตีความเชื่องช้า ใช้การกระจายโจมตีกลุ่มก้อน！

ฟังเข้าใจแล้ว แต่กองทัพใหญ่จะมาหรือไม่ยังไม่รู้ ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไรก็ต้องลองดูด้วยตนเอง

“รายงาน!”

ในความมืดมิดจู่ๆก็มีเสียงทุ้มหนักดังขึ้นมา หน่วยสอดแนมที่อยู่ด่านหน้าโผล่ออกมากะทันหัน พุ่งเข้ามาอยู่ต่อหน้าหยางเฟิง รายงานด้วยเสียงหนักแน่นว่า

“รายงาน ด้านหน้ามีกองทัพขบวนใหญ่! ซึ่งเป็นกองทัพของเฟิงเฉวี่ยน！”

หยางเฟิงกับหลิวซานได้ยินดังนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนแปลงทันที

ในที่สุดก็มาจนได้

จอมทัพคาดการณ์ได้แม่นยำอย่างเหลือเชื่อ!

พี่จุ่นคืออัจฉริยะขั้นเทพ!

ทั้งสองเกิดความเลื่อมใสขึ้นพร้อมกัน

“เตรียมตัวสู้รบ!”

หยางเฟิงลุกขึ้นมาจากพื้นหญ้าทันที เมื่อเสียงสั่งการของเขาออกจากปาก เดิมทีด้านหลังตัวเขาที่เห็นเป็นสนามหญ้า ทันใดนั้นก็มีทหารลุกคลานขึ้นมาเป็นฝูงอย่างรวดเร็ว

พวกเขาอำพรางตัวตามที่หลี่จุ่นสอนไว้

นักรบของหน่วยมือระเบิดเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ซ่อนตัวเข้าไปในความมืดทันที

อีกด้านหนึ่ง!

ทหารสอดแนมรายงานมาว่าข้างหน้าก็คือหุบเขาหัวเสือแล้ว ก่อนหน้านี้ที่หุบเขาหัวเสือโดนระเบิดจนพังทลาย ตอนนี้ทางเดินตันแล้ว ฮูเถี่ยถูจึงสั่งให้กองทัพหยุดทันที!

เถี่ยกู่รู้ว่าสองวันที่แล้วฮูเถี่ยถูเคยโดนเล่นงานครั้งใหญ่ที่บริเวณนี้ มีของที่น่ากลัวบางอย่างระเบิดอย่างแรงจนต้องวิ่งหนีกระเจิง ทหารไม่น้อยต่างหวาดผวาจนสติหลุด

สามารถเรียกได้ว่าหนีตายอย่างหวุดหวิด อันตรายอย่างสุดขีด!

“แม่ทัพใหญ่ พวกเราเดินอ้อมไปเถอะ!” เถี่ยกูเอ่ยขึ้นทันที

แม้เดินอ้อมจะลำบากกว่าหลายเท่า แต่ไหนๆก็มาถึงที่นี่แล้ว ลำบากหน่อยก็ไม่เป็นไร เพราะถ้าผ่านหุบเขาหัวเสือไปแล้วก็ยังสามารถเดินต่อไปในเส้นทางหลักได้เหมือนเดิม

“ไม่!”

แต่ทว่า ฮูเถี่ยถูส่ายหน้าฉับพลัน มองไปด้านหน้า และเอ่ยอย่างเยือกเย็นว่า

“ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์จี้จงชิงคงจะวางแผนไว้แล้ว คิดว่าน่าจะซุ่มอยู่ในบริเวณหุบเขาหัวเสือ ครั้งก่อนข้าต้องพ่ายแพ้ยับเยินตรงที่นี่ อีกอย่างเส้นทางใหญ่ของหุบเขาหัวเสือถูกอุดตันไปแล้ว เมื่อทางถูกอุดตัน พวกเขาคงคิดว่าพวกเราจะต้องเดินอ้อมไปแน่ๆ…ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าก็จะเปิดทางให้โล่ง แล้วมุ่งสู่ทางใต้จากที่นี่!”