องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 586

เมื่อถึงกลางดึก ซือหม่าเหย่แห่งเทือกเขาชิงเฟิงก็ได้รับข่าวคราวจากฮูเถี่ยถู

“ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์จี้จงชิงได้นำทหารหนึ่งแสนคนออกจากเมืองเฟิงหั่วแล้ว และได้มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน? คิดจะทำอะไรกันแน่?”

ซือหม่าเหย่รู้สึกตกใจขึ้นมากะทันหัน

ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้ นำทหารออกไปหนึ่งแสนคนเพื่ออะไร?

ซือหม่าเหย่อยากจะไปหารือกับซือหม่าชิงอวิ๋นลุงของตน แต่ตอนนี้ซือหม่าชิงอวิ๋นยังไม่ได้สติ แพทย์ทหารบอกว่าเขาได้รับบาดเจ็บภายในอย่างรุนแรง ต้องรอให้ฟื้นขึ้นมาด้วยตนเอง แต่โชคดีที่ชีพจรยังเต้นปกติ

แต่ซือหม่าชิงอวิ๋นยังไม่ฟื้น ก็เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ซือหม่าเหย่จึงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

“ไม่ว่าอย่างไร นี่เป็นโอกาสครั้งสำคัญ!” ซือหม่าเหย่กัดฟันฉับพลัน

ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมกองทัพเจิ้นเป่ยถึงได้นำทหารออกจากเมื่องเฟิงหั่วอย่างอึกทึกครึกโครม มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน แต่บัดนี้เมืองเฟิงหั่วต้องเสียเปรียบอย่างแน่นอน!

ถ้ามีกองทัพใหญ่บุกเข้าทางใต้ สามารถจะทำลายเมืองได้เลย!

ซือหม่าเหย่ได้สั่งการให้เหล่านักรบกับแม่ทัพมารวมตัวกันทันที ดูว่าจะฉวยโอกาสอันดีงามเช่นนี้ไว้หรือไม่!

“ไม่ได้! ฮูเถี่ยถูจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิต ไม่แน่ว่าอาจจะส่งข่าวเท็จมาก็ได้!”

“จริงด้วย มีความเป็นไปได้!”

“ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จ ก็ต้องรอให้หน่วยสอดแนมของพวกเรากลับมาก่อน แล้วค่อยทำการตัดสินใจ!”

“พูดได้ถูกต้อง ถ้ามีกองทัพกองทัพเจิ้นเป่ยหนึ่งแสนคนออกจากเมืองจริงๆ หน่วยสอดแนมของพวกเราก็ต้องรู้เห็นแน่นอน คงจะกลับมารายงานให้ทราบอย่างเร่งด่วน!”

“ข้าคิดว่าฮูเถี่ยถูไม่ได้พูดปด เพราะเรื่องนี้ไม่มีผลดีอะไรต่อเขา อีกอย่างถ้ามัวแต่รอข่าวจากหน่วยสอดแนม เกรงว่าพรุ่งนี้ถึงจะสามารถเดินทัพได้…โอกาสดีก็จะผ่านพ้นไป จะให้กลายเป็นเช่นนี้ไม่ได้! ข้าคิดว่า จะต้องตัดสินใจตอนนี้เลย!”

“จริงด้วย! เวลาไม่เคยคอยใคร ถ้าต้องการฉวยโอกาสอันดีในครั้งนี้ไว้ พวกเราก็ต้องออกรบตอนนี้เลย!”

“ไม่ว่าตาเฒ่าจี้จงชิงจะมีแผนการอะไร เวลานี้เมืองเฟิงหั่วคงไม่มีทางรวบรวมทหารหนึ่งแสนคนออกมาได้! ข้าคิดว่า ควรจะออกรบเวลานี้เลย!”

“…”

แม่ทัพในค่ายทหารและทหารติดตามแต่ละคนพากันแสดงความคิดเห็น เมื่อผ่านการพูดคุยปรึกษาหารือ แต่สุดท้ายแล้วก็มีความคิดเห็นที่ไม่ตรงกัน

ซือหม่าเหย่ฟังแล้วก็ได้แต่ขมวดคิ้ว

สิ่งที่พวกเขาหารือกันก็คือเรื่องที่เขากังวลใจ ฉะนั้นจึงไม่กล้าตัดสินใจตามลำพัง ตอนนี้ทหารที่อยู่ใต้บัญชาของเขา ถ้าลุงของตนไม่สามารถปกครองทหารได้อีกเขาก็จะกลายเป็นแม่ทัพที่ยศสูงที่สุด!

แต่ทว่า ขนาดลุงของตนยังพ่ายแพ้ให้กับจี้จงชิงมาแล้วหลายหน ตนเองจะสามารถทำได้ดีกว่าลุงของตนอีกหรือ?

นั่นคือเรื่องที่เป็นไปไม่ได้!

ตอนนี้ตนเองยังไม่สามารถเทียบเคียงกับลุง

เขารู้อยู่แก่ใจของตนเอง!

ลูกบอลที่เหาะได้?

ทำขึ้นมาได้อย่างไร?

“ขอ ขอรับ แม่ทัพ…กองทัพกลุ่มนั้นที่ถูกลูกบอลนำขึ้นไป หลังจากไปถึงบทเขาเฟิงโหยว ไม่ถึงสามเค่อ พวกข้าก็เห็นว่าสงครามสิ้นสุดแล้ว…” ทหารสอดแนมพูดตอบอย่างรวดเร็ว

เวลาไม่ถึงสามเค่อ?!!

สีหน้าฮูเถี่ยถูเคร่งเครียดสุดขีด!

ส่วนใบหน้าเถี่ยกูก็แดงจัด!

ก่อนหน้านี้เขายังกล่าวอย่างมั่นใจเสียงดังว่า กองทัพเจิ้นเป่ยไม่มีทางพิชิตเขาเฟิงโหยวได้ เป็นการเดินทางที่เปล่าประโยชน์ แผนการของตาเฒ่าจี้จงชิงไม่มีวันทำสำเร็จ คิดไม่ถึงว่าแค่ชั่วพริบตาคนอื่นก็สามารถ “เหาะ” ขึ้นไปโดยตรง ไม่ถึงสามเค่อก็สามารถยึดเขาเฟิงโหยวทั้งลูกได้แล้ว…

เป็นการตบหน้าเขาอย่างแรง!

“ฮึ!”

ฮูเถี่ยถูสีหน้าเคร่งขรึม แววตาเคียดแค้น พูดอย่างเสียงดังว่า

“เดินทัพเดี๋ยวนี้！”

คนสมควรตายอย่างจี้จงชิง คอยดู ข้าฮูเถี่ยถูจะต้องนำกองทัพบุกเมืองเฟิงหั่ว ให้เขาได้เห็นกับตาว่า ใครเป็นผู้ครอบครองแผ่นดินทางเหนือกันแน่?!