องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 591

กองทัพของฮูเถี่ยถูจัดเตรียมทัพใหม่อีกครั้งและเคลื่อนทัพต่อไปทางใต้ หากแต่กองทัพก็เกิดความหวาดกลัวจนสูญเสียความมุ่งมั่นและความแข็งแกร่งที่เคยมีไปเสียแล้ว

แม้แต่เถี่ยกู่ที่อยู่ข้างๆ ฮูเถี่ยถูก็ยังคงอยู่ในอาการตกตะลึง ร่างกายของเขายังคงสั่นสะท้านอยู่ตลอด แรงระเบิดทำให้เขาขาดซึ่งสติในการพิจารณาแยกแยะไปชั่วคราว

น่ากลัวยิ่งนัก...

ที่แท้การโจมตีที่แม่ทัพใหญ่ฮูเถี่ยถูต้องเผชิญ ณ ที่แห่งนี้ในคราวก่อนก็น่ากลัวเช่นนี้ ไม่น่าแปลกเลยที่ทหารหลายคนเมื่อหนีกลับมาได้ก็มีอาการไม่สมประดี ครั้นเมื่อเถี่ยกู่ได้สัมผัสด้วยตนเองแล้ว ก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนในทันที

พูดบ้า ๆ น่า นี่ก็คือการเอาตัวรอดจากความตาย ที่แทบจะเอาชีวิตไม่รอดเลยนะ

จะไม่กลัวได้เชียวหรือ ?

“ไม่ทันสู้ก็กลัวเสียแล้ว ถ้าเจ้าตัวสั่นอีกครั้ง ข้าจะฆ่าเจ้าด้วยดาบนี้เสีย !”

เมื่อฮูเถี่ยถูเห็นว่าเถี่ยกูตัวสั่นเป็นครั้งคราว เขาก็โกรธขึ้นมาทันที

คราวนี้เถี่ยกู่ตกใจจนหน้าซีด รีบเอ่ยตอบ

“ขอ... ขอโทษขอรับ ท่าน... ท่านแม่ทัพใหญ่ ข้ามิกล้าทำอีกแล้ว !”

จากนั้นเขาก็ไม่กล้าเอ่ยคำใดอีก ได้แต่ตามไปอย่างเงียบ ๆ

ฮูเถี่ยถูเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา "เมื่ออยู่ในสนามรบ ความเป็นความตายเป็นเรื่องของชะตาฟ้าลิขิต ใครก็ไม่อาจควบคุมได้ หากขี้หลาดหวาดกลัวถึงเพียงนี้ แล้วจะนำทัพไปเอาชนะศัตรูได้อย่างไรกัน !"

เถี่ยกู่รีบตอบรับรัว ๆ

ฮูเถี่ยถูมิใช่คนธรรมดาจริง ๆ !

เขาสืบทอดความกล้าหาญและความบ้าบิ่นของบิดาจนสามารถขึ้นเป็นแม่ทัพใหญ่ ควบคุมอำนาจทางทหารของแคว้นเฟิ่งเฉวียน ย่อมมิใช่คนจำพวกที่รักตัวกลัวตาย

แน่นอนว่า ถึงครั้งก่อนจะวิ่งหนีด้วยความกลัวว่าจะถูกระเบิด แต่นั่นก็เป็นไปตามธรรมชาติของมนุษย์ แต่ถึงอย่างไรจุดเด่นก็มีมากกว่าข้อด้อยนัก

ทันใดนั้นฮูเถี่ยถูก็ส่งเสียงในลำคออย่างเย็นชา และไม่สนใจเถี่ยกู่อีกต่อไป เขาสั่งการให้ทัพเร่งความเร็ว พวกเขาจะต้องบุกจู่โจมถึงหน้าเมืองเฟิงหั่วในตอนเที่ยง !

ทว่า

ชายหนุ่มเองก็มิได้คาดคิดว่าเขาจะสะดุดเข้ากับเรื่องเดียวกันถึงสองครา โจรเฒ่าจี้จงชิงนั่นเป็นบุคคลที่น่าสะพรึงกลัวจริง ๆ ทั้งที่ไม่ว่าจะดูอย่างไรก็ไม่มีทางคาดเดาได้ว่าตนเองจะเลือกเดินทางหุบเขาหัวเสือโดยตรง

เพราะหากเป็นคนอื่นแล้วก็คงยังรู้สึกกลัวอยู่ ดั่งคำกล่าวที่ว่ากลัวเชือกเป็นสิบปีเพราะโดนงูกัด ย่อมไม่มีทางเดินผ่านซ้ำทางเดิมได้ แต่เป็นเพราะหลักการนี้เอง ฮูเถี่ยถูจึงได้เลือกเดินทางเดิม แต่คิดไม่ถึงว่ายังคงถูกดักไว้ได้เช่นเดิม ตกหลุมอุบายของโจรเฒ่าอีกจนได้ !

เขานึกโมโหอย่างสุดแรง

กองทัพของฮูเถี่ยถูทำให้ออกจากหุบเขาหัวเสือและเดินไปข้างหน้าด้วยความองอาจ

ครั้นเมื่อเดินไปราว ๆ สองลี้ ก็ปรากฏกองทัพขนาดใหญ่ขึ้นกลางทางและเริ่มจู่โจมจากช่วงกลางของกองทัพทันที

“ถูกจู่โจม !”

“ถูกจู่โจม !”

“มีทัพศัตรูอยู่ !”

“...”

กองทัพใหญ่นี้บุกเข้าโจมตีโดยไม่ให้อีกฝ่ายระวังตัว ทำให้กองทัพเฟิ่งเฉวียนที่อยู่ตรงกลางตกใจกลัวจนเกิดความโกลาหลขึ้นในทันที ทัพใหญ่เกิดความตื่นตระหนก ต่างพากันตะโกน เพียงช่องว่างนี้ ก็มีทหารหลายร้อยนายถูกสังหารไปเสียแล้ว

“บัดซบ !”

เมื่อเห็นดังนั้น เถี่ยกู่ก็โกรธจนเอ่ยคำผรุสวาทออกมา ทำได้เพียงพาคนของตนกลับทัพใหญ่

ทางฝั่งฮูเถี่ยถูได้นำทัพของเขาไปโจมตีทัพศัตรูที่โจมตีช่วงกลางทัพ แต่สู้ได้ไม่ทันไร ฝ่ายศัตรูก็หันหลังวิ่งหนีกลับออกไป ฮูเถี่ยถูคำนึงถึงทัพใหญ่จึงมิได้ออกคำสั่งให้ติดตามไป

“แม่ทัพใหญ่ โจรเฒ่าจี้จงชิงผู้นี้รังแกกันเกินไปแล้ว !” เถี่ยกู่เอ่ยสบถออกมา ท่าทีดูโกรธแค้นนัก

สีหน้าของฮูเถี่ยถูเองก็ไม่สู้ดีนัก เขาไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะโจมตีเข้ามากะทันหัน... แม้ว่าจะบาดเจ็บล้มตายไปไม่มาก แต่คนสองกลุ่มนี้ก็สังหารคนของเขาไปหลายพันคน !

ขณะที่เขาและพรรคพวกสังหารอีกฝ่ายเพียงไม่ถึงร้อยคนเท่านั้น

มิหนำซ้ำ กองทัพของเขายังเกิดอาการหวาดกลัวเสียอีก

ช่างน่าแค้นยิ่งนัก !

“หึ !”

ฮูเถี่ยถูส่งเสียงในลำคอ เคลื่อนม้าไปด้านหน้า สั่งให้กองทัพเดินหน้าต่อไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ไม่กล้าปะทะโดยตรง จี้จงชิงผู้นี้ก็มีความสามารถเพียงเท่านี้แหละ ! คอยดูเถอะว่าข้าจะโจมตีเมืองเฟิงหั่วของโจรเฒ่าจี้จงชิงนี้ให้แตกพ่ายได้อย่างไร !”

“ปัง !”

“ปัง !”

“ปัง !”

ทว่า แม้เขาจะเอ่ยคำท้าด้วยท่าทีองอาจ แต่เมื่อพูดจบก็เกิดระเบิดขึ้นบนพื้นดินทันที !