องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 592

ทันทีที่กองทัพใหญ่เริ่มผ่อนคลาย พวกเขาก็ต้องเจอกับระเบิดทันที จนเหล่าทหารพากันตกใจกลัว วิ่งลนลานไปทั่ว ไร้ซึ่งสติ

แม้แต่ตัวฮูเถี่ยถูเองก็ตกใจเสียจนเกือบจะตกจากหลังม้า โชคดีที่เขามีฝีมือที่แข็งแกร่ง จึงนั่งอยู่กับที่ได้อย่างมั่นคงด้วยความรวดเร็ว

แต่ม้าที่เขาขี่อยู่นั้นกลับตกใจกลัวเสียจนทำให้เขาต้องพยายามปลอบขวัญอยู่เป็นเวลานาน

เบื้องหลังของเขานั้นเป็นภาพของเหล่าคนแหละม้าที่ครวญครางกลิ้งเกลือกอยู่บนพื้น

ม้าของเถี่ยกู่ที่อยู่ข้าง ๆ เขาถูกระเบิดเสียจนไม่เหลือชิ้นดี คนไม่เป็นไรก็จริง แต่ก็ตกอยู่ในสภาวะตกตะลึง เขานั่งอยู่บนพื้นที่เต็มไปด้วยเลือด แม้แต่หมวกป้องกันบนหัวก็กระเด็นหลุดออกไป หมดสิ้นซึ่งภาพลักษณ์

ฮูเถี่ยถูขี่จึงม้าไปด้านข้าง เมื่อเห็นว่าระเบิดหยุดลง ใบหน้าของเขาก็เคร่งเครียดเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อเห็นว่าทัพใหญ่ด้านหลังนั้นกระจัดกระจายไม่เป็นท่า ไม่รู้ว่าบาดเจ็บล้มตายไปเท่าใด ทั้งยังมีคนอีกมากที่พากันร้องระงม ก็เกิดอาการโกรธเสียจนอยากจะบุกเข้าไปโจมตีเมืองเฟิงหั่วตัวคนเดียวเสียเดี๋ยวนี้ !

“โจรเฒ่าจี้ หากข้าไม่ฆ่าเจ้าก็อย่าหาว่าข้าเป็นคนอีกเลย !” ฮูเถี่ยถูร้องตะโกนอย่างโกรธแค้น

ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำได้อย่างไร ทั้ง ๆ ที่ของสิ่งนั้นเคยถูกใช้การโยนลงมาระเบิดใส่พวกเขา แต่ตอนนี้ใช้วิธีกลับฝังดินไปเสียได้ !

แล้วจะป้องกันของสิ่งนี้ได้อย่างไรกัน

ไม่ว่าจะคิดอย่างไร ฮูเถี่ยถูก็ไม่สามารถเข้าใจได้สักที

เหตุใดของสิ่งนี้จึงสามารถใช้เป็นระเบิดฝั่งดินได้ แน่นอนว่าต้องถูกฝังไว้ล่วงหน้า รอให้กองทัพของฮูเถี่ยถูมาถึง พวกเขาก็ซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้าใกล้ ๆ และจุดไฟเผา การหลบซ่อนอยู่ท่ามกลางค่ำคืนที่มืดสนิท ทั้งยังมีการเคลื่อนไหวของกองทัพที่เห็นชัด แล้วยังต้องจุดคบเพลิง เพียงเชือกจุดไฟหนึ่งเส้นก็ทำให้ไม่ทันสังเกตได้ อีกฝ่ายจึงทำได้สำเร็จ

“ราย... รายงานท่านแม่ทัพใหญ่”

ในตอนนี้เอง มีหน่วยสอดแนมวิ่งเข้ามาด้วยท่าทีสั่นสะท้าน หน่วยสอดแนมนี้มาจากเขาเฟิงโหยว เมื่อครู่ยังไม่ทันได้มารายงานก็เจอระเบิดเข้าเสียก่อน

ในยามนี้เองก็ตกใจอยู่ไม่น้อย

ฮูเถี่ยถูจึงรีบทำเสียงขรึมแล้วเอ่ยขึ้น “พูดมา”

“ท่าน... ท่านแม่ทัพใหญ่ กองทัพเจิ้นเป่ยทางเขาเฟิงโหยวได้มุ่งหน้าไปสู่เมืองหลวงแล้วขอรับ”

“ว่าอย่างไรนะ !”

สีหน้าของฮูเถี่ยถูตกตะลึงไปในทันที ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าโกรธเคืองแล้วตะโกนขึ้น "ยังจะเล่นไม้นี้อีกหรือ ! หรือคิดที่จะโจมตีเมืองหลวงของข้าอีก ! โจรเฒ่าจี้ หากข้าไม่สังหารเจ้าเสีย ข้าก็ไม่ใช่คนแล้ว !"

......

กองทัพเจิ้นเป่ยนับแสนนายของแคว้นเฟิ่งเฉวียนได้ล่าถอยไปแล้ว ก่อนออกเดินทาง หลี่จุ่นได้เรียกให้จงจื่อหนิงพาคนไปกวาดล้างเมืองหลวง ทำลายยุทโธปกรณ์ในเมืองให้สิ้น

จากนั้นเขาก็นำกำลังพลเข้าไปโจมตีภายในค่ายทหารใหญ่ของฮูเถี่ยถูบริเวณนอกเมืองฝั่งตะวันออก

ในค่ายทหารของกองทัพของฮูเถี่ยถูมีทหารเหลืออยู่เพียงไม่กี่พันนาย แล้วพวกเขาจะต้านทานศึกได้อย่างไรกัน

เมื่อถึงหมู่บ้านสือเฟิง เหล่าทหารที่ก่อนหน้านี้เที่ยวตามหาไถ่ถามไม่หยุดพักก็รออยู่ก่อนแล้ว จึงรีบเข้ามารายงานสถานการณ์ทันที

ทว่า รายงานนั้นกลับไม่มีเบาะแสเลยแม้แต่นิด

หลังเสิ่นจิงหงหนีไปได้แล้วก็มิได้มาหลบซ่อนที่หมู่บ้านนี้

สีหน้าของหลี่จุ่นเกิดความกังวลขึ้นในทันที

เด็กสาวซื่อบื้อคนนี้ มาชายแดนทางตอนเหนือคนเดียวเช่นนี้ไม่รู้ว่าจะหาอะไรกันแน่

ซ้ำตอนนี้ยังหายไปอีก

แล้วนี่เขาจะหาเจอได้อย่างไรกัน

“ท่านจอมทัพ สถานการณ์ชายแดนทางตอนเหนือตอนนี้ต้องถามพวกโจรขี่ม้าจึงจะได้ขอรับ” หนีกู่ออกมาจากภายในรถม้าของนายตน เอ่ยเตือนหลี่จุ่น

ชายหนุ่มหรี่ตาลงแล้วพยักหน้ารับทันที

“ได้ เช่นนั้นก็ไปถามพวกโจรนั่น”

จากนั้นก็นำทัพลงไปทางใต้ มุ่งสู่เข้าเฟิงโหยวทันที