องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 593

บนเขาเฟิงโหยวในเวลานี้ แม้คนจะถูกปล่อยตัวกลับมาแล้ว แต่บรรยากาศนั้นกลับเต็มไปด้วยความกดดัน

บนเขานั้นมีศพอยู่ทุกหนทุกแห่ง ส่วนใหญ่แล้วก็เป็นเหล่าสหายบนเขา มีเพียงจำนวนเล็กน้อยที่เป็นคนจากกองทัพเจิ้นเป่ย

ศพทหารของกองทัพเจิ้นเป่ย ถูกกองทัพเจิ้นเป่ยขนย้ายออกไปอย่างรวดเร็ว เหลือทิ้งไว้แต่ศพของโจรขี่ม้าที่ระเกะระกะเต็มภูเขา

อารมณ์ของนายท่านทั้งหลายนั้นไม่สู้ดีนัก เรียกให้คนมายกศพของเหล่าพี่น้องไปเผา แลเห็นไฟลุกโชนศพกองแล้วกองเล่า

ควันไฟจากเปลวเพลิงนั้นลอยอยู่ตลอดทั้งคืน

“บาดเจ็บล้มตายไปเท่าใดกันหรือ”

ขาที่หักไปของผู้นำใหญ่นั้นได้รับการรักษาแล้ว ตอนนี้จึงใช้ไม้เท้าพยุง เขานั่งลงบนเก้าอี้ผู้นำด้วยสีหน้าเคร่งขรึมพลางเอ่ยถามสถานการณ์กับหัวหน้ากลุ่มระดับรองลงไป

หัวหน้ากลุ่มคนนี้ก็คือพี่หู่ เพราะพี่หู่ถูกฟันในระหว่างการต่อสู้ครั้งก่อน ตอนนี้เขาจึงไม่สามารถใช้แขนซ้ายได้ชั่วคราว แขนข้างนั้นถูกมัดและคล้องไว้กับลำคอ ส่งผลให้ชายหนุ่มไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างง่ายดาย

พี่หู่จึงตอบกลับ “รายงานผู้นำใหญ่ ตาย... ตายไปสามพันห้าร้อยกว่าคน บาดเจ็บไปหนึ่งพันกว่าคนขอรับ...”

บัดซบยิ่งนัก !

บนภูเขาแห่งนี้มีคนอยู่เพียงราว ๆ ห้าพันคน เมื่อรวมกับสตรีและเด็กก็มีจำนวนเพียงหกพันกว่าคนเท่านั้น ตอนนี้กลับโดนกำจัดรวดเดียวถึงสามพันห้าร้อยกว่าคน แล้วยังบาดเจ็บมากกว่าหนึ่งพันคน เท่ากับว่าบนเขาแห่งนี้เหลือเพียงไม่ถึงหนึ่งพันคนเท่านั้นที่สามารถต่อสู้ได้

อนาถ...

อนาถเหลือเกิน... !

เพียงกองทัพเจิ้นเป่ยบุกมา ก็ทำให้การบริหารนับสิบกว่าปีแทบจะสูญเปล่าในทันที...

ผู้นำใหญ่ถึงกับเอามือกุมหน้าพลางทอดถอนใจในทันที

หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้แต่แรก คงยอมยกธงขาวไปแล้ว...

ผู้นำใหญ่ในยามนี้เริ่มรู้สึกเสียใจขึ้นมาบ้าง เขามองดูเหล่าพี่น้องแต่ละคนที่มีสีหน้าเสร้าหมองอย่างเงียบ ๆ ไม่รู้ว่าควรเอ่ยปากพูดอย่างไรดี

ในทางกลับกัน ผู้นำสี่กลับจ้องให้พี่หู่ถอยออกไป ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่ผู้นำสามกะทันหัน และเอ่ยถามด้วยท่าทีการสอบสวน

“พี่สาม พี่บอกมาตามตรงดีกว่า พี่เป็นคนหักหลังพวกเราใช่ไหม ! พี่เอาความลับของเราไปบอกไอ้หนุ่มหน้าขาวนั่นหมดใช่หรือไม่ ?”

เมื่อเอ่ยขึ้นเช่นนี้

ทั้งผู้นำรองและผู้นำสามต่างก็หันมามองผู้นำสามที่เสียงดังในทันที แม้แต่ผู้นำห้าก็แอบเงยหน้ามองเช่นกัน

นับได้ว่าผู้นำสามนั้นโชคดีที่สุดในบรรดาผู้นำทั้งห้า

แม้ว่านางจะตีขาตัวเองจนหัก แต่เป็นเพราะนางแอบใช้วิชาเฉพาะอัน ทำให้นางพักรักษาตัวเพียงสิบกว่าวันก็สามารถเดิน กระทั่งวิ่งได้ตามปกติ

นางจำได้แจ่มชัดว่าอีกฝ่ายเรียกพี่ใหญ่เข้าไปพูดไม่พี่คำ ก็ตีจนขาหัก แล้วยังตีขาพวกเขาจนหักเสียอีก

ในยามนี้ ทั้งผู้นำใหญ่และผู้นำรองต่างก้หันไปมองผู้นำห้า

ผู้นำใหญ่เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบ

“น้องห้า เจ้าอย่าได้พูดซี้ซั้วเชียวนะ อย่าได้คิดใส่ร้ายพี่สามของเจ้าเชียว”

แม้จะพูดไปเช่นนั้น แต่ทุกคนต่างก็เข้าใจในเจตนาที่ผู้นำใหญ่ต้องการสื่อดี

ความหมายก็คือ ผู้นำห้าต้องพูดความจริงว่าผู้นำสามได้นำข้อมูลของผู้นำใหญ่ไปเปิดโปงให้อีกฝ่ายฟังหรือไม่ เหตุใดเพียงผู้นำใหญ่พยักหน้าก็ถูกตีจนขาหักเสียแล้ว

ในใจของผู้นำใหญ่ย่อมมีข้อสงสัย เพราะการที่ถูกตีจนขาหักทั้ง ๆ ที่ทำเพียงพยักหน้านั้น ดูแปลกมากเกินไปเสียหน่อย

ตามวิถีโจรแล้ว ยามผลประโยชน์อยู่ตรงหน้าย่อมต้องเห็นแก่คุณธรรม แต่หากความเป็นตายอยู่ตรงหน้า เช่นนั้นก็ต้องเห็นชีวิตมาก่อนเสมอ

ผู้นำสามหันมองน้องห้าทันที ก่อนจะใช้ภาษาราชวงศ์อู่พูดกับอีกฝ่าย

“น้องห้า เจ้าอย่าลืมเสียเล่า ครั้งก่อนตอนที่เจ้าแอบมองพี่สี่ของเจ้าอาบน้ำ ข้าเป็นคนแก้ปัญหาให้เจ้า... ครั้งนี้หากเจ้าช่วยพี่ปิดบัง วันหน้าเจ้ามาที่ห้องพี่ได้เสมอ !”

พูดพลางก็เอามือตบอกที่แน่นปึกของตัวเองพลาง !