องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 599

แม้นรู้ว่ากองทัพพิทักษ์อุดรหนึ่งแสนนายมุ่งไปเมืองหลวง แต่ฮูเถี่ยถูจักปล่อยโอกาสชั้นดีเช่นนี้ไปได้เยี่ยงไร

เขาต้องจู่โจมเมืองเฟิงหั่ว ให้ตาแก่เจ้าเล่ห์จี้จงชิงได้เห็น มันบุกเมืองหลวงของตัวเองได้ เขาก็บุกเมืองเฟิงหั่วของมันได้เช่นกัน!

บัดนี้ ได้ยินเถี่ยกู่พูดเช่นนี้ สีหน้าของฮูเถี่ยถูแสนมืดครึ้ม มองดูเหล่าพลทหารเบื้องหลังตนที่ร่างกายอ่อนล้าและหวาดระแวง หากไปถึงเมืองเฟิงหั่วเช่นนี้ จักแสดงพลังการรบออกมาได้เท่าไรกันเชียว

ฮูเถี่ยถูสูดหายใจเข้าลึก มองดูจากแผนที่ ที่นี่มีนามว่าเนินซงเยว่ ซึ่งใกล้ถึงเมืองเฟิงหั่วแล้ว เขาจึงชี้ไปยังแผ่นดินโล่งเตียนเบื้องหน้าทันทีและเอ่ยสั่ง

“ส่งคำสั่ง พักทัพที่นี่ ทุกคนกินและดื่มให้เรียบร้อยโดยห้ามมีผิดพลาด ผู้ขัดคำสั่งจักถูกตัดเศียรประจาน”

พลทหารในบัดนี้กลัวจวนมิกล้าจะนั่งลง ฮูเถี่ยถูจึงได้แต่ข่มด้วยบัญชาทหาร

“ขอรับ!”

เถี่ยกู่เช็ดเหงื่อเย็นทีหนึ่ง จากนั้นส่งคำสั่งทันที

พลทหารที่เหนื่อยล้ามาทั้งคืน จึงหย่อนก้นพักผ่อนบนพื้นหญ้า ดื่มน้ำกินเสบียงกันอย่างเร่งรีบภายใต้บัญชาทหารที่หนักดุจภูผา

ฮูเถี่ยถูเอ่ยสั่งให้ทัพหน้าของทหารแต่ละกองเฝ้าระวังไว้ก่อน จากนั้นเขาจึงพลิกตัวลงจากม้า กินอาหารแห้งไป พร้อมกางแผนที่ไป

“ศัตรูบุก!”

“ศัตรูบุก!”

“ลุกขึ้นสู้รบ!”

“……”

แสนกะทันหัน!

เสียงตะโกนวุ่นวายทำลายความสงบ เมื่อเงยหน้าก็พบกองพลทหารม้าที่พุ่งผ่านทัพหน้าเข้ามาราวกับวายุ บุกสังหารมาที่กลางทัพจนได้

กองทัพโกลาหลขึ้นมาทันที หอกยาวในมือทัพศัตรูฟันหัวของทหารในกองขาดว่อน

กองพลทหารม้านี้มีทหารอย่างน้อยพันนาย เพียงแค่วิ่งผ่าน ก็เก็บเกี่ยวเศียรไปได้นับไม่ถ้วน

เลือดสดสาดกระเซ็น หัวคนกลิ้งเกลื่อนกลาด

“ย๊าก!!!”

ฮูเถี่ยถูเกรี้ยวกราดจนถึงขีดสุด เขากระโดดขึ้นม้า และเอ่ยตะคอก

“จองหอง! คิดจะหนีไปไหน!”

เขานำทัพไล่ต้อน แต่อีกฝ่ายแข็งแกร่งทั้งคนทั้งม้า และดูฮึกเหิมเป็นอย่างมาก แค่เวลาเพียงครู่เดียว ก็จากไปแสนไกลแล้ว

“ตาจี้ หากมิสังหารเจ้า ข้ามิใช่คนอีกต่อไป!”

ฮูเถี่ยถูตะคอกกราด เห็นว่าไล่ตามไม่ทัน เขาจึงรั้งบังเหียนม้าหยุดลง และสั่งถอยกลับ!

เกลียดชัง!

น่าเกลียดชังเสียจริง

กองทัพพิทักษ์อุดรบัดซบ!

พวกเขาก็มิอยากเสียหน่อย

แต่มันแบกรับมิไหวแล้วจริงๆ

เป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่ายังมิทันได้เห็นเมืองเฟิงหั่วพวกเขาก็ล้มลงเสียก่อน ถึงเวลาเมื่อทัพศัตรูบุกมาอีกครั้ง หอกใหญ่ในมือพวกมันจักกลายเป็นอาวุธชั้นดีในการตัดเศียร!

เห็นเหล่าขุนพลที่คุกเข่ามิยอมลุกอยู่ตรงหน้า กระทั่งทหารในทิศไกลก็ก้มหน้างุด ศีรษะดิ่งตก ราวกับฝูงสุนัขไร้บ้าน…

ฮูเถี่ยถูตะคอกอย่างเจ็บใจ!

เขารู้ว่าคงไปเมืองเฟิงหั่วมิได้แล้ว…กองทหารของเขาถูกทรมานเสียจนจิตใจหดหู่ พลังรบลดฮวบ

หากฝืนลากพวกเขาไปที่เมืองเฟิงหั่ว ก็ดึงศักยภาพในการรบของพวกเขาออกมาใช้อย่างเต็มที่มิได้!

หนำซ้ำอาจมีโอกาสตายที่นั่น

นี่มันได้ไม่คุ้มเสีย กองพลทหารของเขาน้อยเกินไป เขาสูญเสียมากกว่านี้มิได้แล้ว

แม้ว่าฮูเถี่ยถูจะยังคงโมโห แต่เขาก็รู้จักขอบเขต รู้ว่าบัดนี้ตนมิได้เปรียบ หากยังคงยื้อต่อไป มีแต่จะเสียหายมากกว่านี้

เขาเข้าใจการหยุดยั้งความเสียหายอย่างทันเวลา

จึงได้แต่ถอนหายใจเงียบๆ พร้อมส่ายหน้าอย่างเจ็บใจ จากนั้นเอ่ย

“ช่างเถิดๆ เช่นนั้นก็กลับ มิสู้แล้ว…”