องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 600

"ท่านแม่ทัพหลักแหลมยิ่งนัก!"

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นก็ทำสีหน้าดีใจ และเอ่ยชื่นชมทันที

บรรดาทหารที่อยู่ไกลๆ เมื่อได้ยินคำพูดท่านแม่ทัพฮูเถี่ยถูก็โห่ร้องด้วยความดีใจ บางคนก็ถึงขั้นดีใจจนน้ำไหล!

เมื่อเห็นภาพแบบนี้ฮูเถี่ยถูก็ต้องทอดถอนใจ ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคือความรู้สึกแบบไหน

แต่ที่แน่ๆ ความรู้สึกหนึ่งในนั้นคือความรู้สึกของแม่ทัพที่แพ้สงคราม!

ตอนขามามาด้วยท่าทางดุดัน แต่ขากลับกลับไปด้วยหน้าตาหม่นมอง... เขาฮูเถี่ยถูสู้รบผ่านศึกมาแล้วหลายปี บุกตะลุยดินแดนทางเหนือทั่วทุกสารทิศมาตั้งนาน ก็ยังไม่เคยได้รับความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่เช่นนี้มาก่อน!

แม้ว่าตอนลงใต้ไปตีแคว้นหลางจะยึดครองไม่สำเร็จ แต่ก็โจมตีแคว้นหลางจนทหารตายราบเป็นหน้ากลอง

แต่มาวันนี้เขาพ่ายแพ้ราบคาบ!

ที่มันน่าโมโหคือแม้แต่บั้นท้ายของศัตรูก็ไม่ได้แตะ ยังไม่แม่แต่ได้เจอกองทัพใหญ่ของศัตรูด้วยซ้ำก็ถูกทหารกองเล็กโจมตีฆ่าฟันอย่างต่อเนื่อง ทรมานจนเสียขวัญทหาร!

มันช่างน่าสมเพชและน่าหดหู่!

เขาฮูเถี่ยถูละเกลียดนัก!

แต่จี้จงชิงผู้นี้เจ้าเลห์นัก จะประมาทเขาไม่ได้เลยจริงๆ เขาเป็นบุคคนที่น่ากลัวอย่างยิ่ง...

สงครามระหว่างสองแคว้นในอดีตที่ผ่านมา มักจบลงด้วยการที่ทหารทั้งสองกองทัพมาประจันหน้า แล้วทั้งกองทัพพุ่งเข้าหาและฆ่ากัน กองกำลังของใครแข็งแกร่งกว่าก็จะชนะ...

แต่ยุทธวิธีเช่นนี้ยังไม่เคยเจอมาก่อนเลย!

ต้องยอมรับว่ายุทธวิธีแบบนี้ชาญฉลาดและมีความยืดหยุ่นสูง มันเป็นยุทธการทางการทหารที่มีชั้นเชิงมาก!

แม้ว่าฮูเถี่ยถูจะเกลียดจี้จงชิง แต่เขาต้องยอมรับว่าจี้จงชิงคนนี้เป็นผู้ที่มีความสามารถในด้านกลยุทธ์และยุทธการทางการทหารที่เหนือชั้้นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้จริงๆ!

ไม่น่าประหลาดใจเลยที่

ชื่อที่เสียงความยิ่งใหญ่ของจี้จงชิงจะเป็นที่เลื่องลือไปทั่วทั้งใต้ล้า ศึกสงครามที่เขาได้ร่วมรบในดินแดนทางเหนือถูกผู้คนพูดถึงถึงอย่างไม่ขาดปาก และถูกแคว้นมหาอำอาจทั้งหลายนำมาวิเคราะห์และอภิปรายกันอย่างต่อเนื่อง... และตัวเขาฮูเถี่ยถูผู้นี้ก็จะต้องกลายเป็นบันใดสู้ความสำเร็จของอีกฝ่าย!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ทันใดนั้นฮูเถี่ยถูก็โกรธมากจนแทบอยากจะบุกไปที่เมืองเฟิงหั่วเพียงลำพังเสียตอนนี้เลย!

อย่างไรก็ตาม ทำไปก็เปล่าประโยชน์

ฮูเถี่ยถูขึ้นขี่ม้าอย่างไม่เต็มใจ เขามองไปทางทิศใต้ หากเขาเดินทัพต่อจากเนินซงเหย่นี้ไปอีกสามสิบลี้ก็สามารถมองเห็นเมืองเฟิงหั่วได้แล้ว!

แต่ถึงอย่างไร เขาก็ไม่สามารถเดินทัพต่อไปได้แล้ว...

"สั่งให้กองกำลังทั้งหมดถอนทัพ!"

ฮูเถี่ยถูชักดาบคู่กายออกมาและส่งเสียงคำราม จากนั้นก็เก็บดาบแล้วควบม้าไปทางเหนือ!

ตอนมากองกำลังของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนยกทัพมาด้วยกันทั้งหมดหนึ่งแสนนาย แต่ขากลับกลับเหลือเพียงไม่ถึงเก้าหมื่นนาย ไม่มีความน่าเกรงขามใดๆ เลย!

เป็นรูปลักษณ์ของทหารผู้แพ้สงครามโดยแท้!

ห่างออกไปสิบลี้

ในกระโจมทหารหลังหนึ่ง

แม่ทัพหวังเซิ่งสวมชุดเกราะสีทองและหมวกสีทองนั่งอยู่หน้าแผนที่อย่างองอาจกล้าหาญ ไม่หวั่นเกรงต่ออุปสรรค์!

"รายงานท่านแม่ทัพ!"

หวังเซิ่งครุ่นคิด เขาทำเสียงฟึดฟัดแล้วพูดว่า

"แผ่นดินราชวงศ์อู่ของข้าใช่ที่ที่เจ้าอยากมาก็มา อยากไปก็ไปหรือไร? ข้าไม่ยอม! ไปแจ้งผู้บังคับกองพันหยางทันทีว่าให้หน่วยมือระเบิดออกปฏิบัติการ... จะปล่อยให้เขาถอยทัพกลับไปง่ายๆ ไม่ได้เด็ดขาด!"

"ขอรับ!"

ทหารสอดแนมวิ่งไปอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าตื่นเต้น

ในไม่ช้าหน่วยมือระเบิดซึ่งนำทัพโดยหยางเฟิงก็ได้รับคำสั่ง

"ฮูเถี่ยถูถอยทัพไปแล้ว? เร็วขนาดนี้เลยหรือ! ?"เจ้าอ้วนหลิวรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาทันที

หยางเฟิงพยักหน้า เขามองไปที่หลิวซานแล้วถามว่า

"สหายหลิวซาน ท่านแม่ทัพบอกให้เรารอจัดการฮูเถี่ยถูหนักๆ สักทีแล้วค่อยปล่อยเขาไป เจ้าคิดว่าเราควรวางกำลังซุ่มโจมตีที่ไหนดีหรือ?"

เจ้าอ้วนคนนี้เป็นคนที่อยู่ใกล้ชิดกับจอมพล เขาคงต้องติดเชื้อความฉลาดจากจอมพลมาบ้าง ถามเขานี่แหละไม่ผิดแน่

หลิวซานตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด "ก็ต้องเป็นที่หุบเขาหัวเสืออยู่แล้ว!"

หุบเขาหัวเสือหรือ?

หยางเฟิงชะงักไปอยู่ครู่หนึ่ง ทหารหลายคนที่อยู่ข้างๆ เขาก็ตกตะลึงเช่นกัน

จะสามารถใช้วิธีการเดียวกันในที่เดียวกันตั้งสามหนได้หรือ?

เช่นนั้นแล้วฮูเถี่ยถูยังจะหลงกลอยู่อีกหรือ?

ในใจของพวกเขาเกิดความเคลือบแคลง