องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 601

หลิวซานรีบเอ่ยขึ้นว่า

“ฮูเถี่ยถูคงคิดไม่ถึงแน่ว่าพวกเราจะซุ่มโจมตีเขาระหว่างทางที่เขากลับไป ฉะนั้นคงไม่ได้ระวังตัวอะไรมากมายขนาดนั้นแน่”

เมื่อหยางเฟิงและเหล่าทหารที่อยู่รอบ ๆ ได้ยิน ก็มองหน้ากันขึ้นมา

หลิวซานพูดถูก ตอนที่ฮูเถี่ยถูกลับไป คงไม่มีกะจิตกะใจคิดจะระวังตัวมากมายขนาดนั้นแน่ ถึงอย่างไรสิ่งที่พวกเขาทำในก่อนหน้านี้มาโดยตลอดก็คือขวางไม่ให้เขาลงใต้ เขาจะคิดไปถึงว่าพวกเรายังขวางไม่ให้พวกเขาขึ้นเหนือด้วยหรือ?

ก็คงคิดไม่ถึงอยู่แล้ว

หยางเฟิงครุ่นคิด ก่อนจะรีบเอ่ยขึ้นว่า

“เอาแบบนี้ก็แล้วกัน พวกเราแบ่งกองกำลังไปสองทาง สหายหลิวซานเจ้านำสหายสามร้อยนายซุ่มโจมตีอยู่ที่หุบเขาหัวเสือต่อไป ส่วนข้ากับสหายคนอื่นจะเดินหน้าไปใกล้ ๆ กับเทือกเขาเฮยสงแล้วหาโอกาสซุ่มโจมตี”

หลิวซานพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ดี เช่นนั้นก็ระวังด้วย!”

กำลังพลหน่วยมือระเบิดหนึ่งพันนายรีบแบ่งไปสองทาง เดินขวักไขว่ไปบนทางเล็ก ๆ ด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะขึ้นเหนือไปเลย!

หลิวซานนำคนสามร้อยคนเดินลัดไปทางเล็ก ๆ เมื่อมาถึงยังหุบเขาหัวเสือ ก็อำพรางซ่อนตัว เพื่อกันว่าครั้งนี้ทัพศัตรูจะค้นภูเขาอีก พวกเขาแยกย้ายกันกันอย่างกระจัดกระจายสุด ๆ ทำเช่นนี้เมือ่ถึงเวลาหนีก็จะได้หนีพ้นเป็นส่วนใหญ่!

ซุ่มซ่อนเสร็จเรียบร้อย เหลือแค่รอทัพใหญ่ของฮูเถี่ยถูแล้ว

อีกด้านหนึ่ง

หลี่จุ่นบัญชาการกองกำลังเก้าหมื่นกว่านาย กลับจากถนนสายเดิมอย่างรีบร้อนด้วยความรวดเร็ว!

“รายงาน!”

ทันใดนั้นก็มีหน่วยสอดแนมเดินหน้าขึ้นมา รายงานตรงหน้าม้าของหลี่จุ่นเสียงดัง เอ่ยขึ้นว่า

“รายงานท่านจอมทัพ ท่านแม่ทัพหวังเซิ่งส่งข่าวมาบอกว่า เมื่อทัพใหญ่ของฮูเถี่ยถูมาถึงยังเนินซงเหย่จู่ ๆ ก็ถอยทัพกลับ! ท่านแม่ทัพหวังเซิ่งคิดว่านี่เป็นโอกาสที่ดีในการโจมตีศัตรู ท่านแม่ทัพหวังขอทหารไล่โจมตี!”

ถอยทัพอย่างนั้นหรือ?

หลี่จุ่นขมวดคิ้วโดยหลัน ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ไม่เลวเลย! แพร่คำสั่งไปที่ท่านแม่ทัพหวัง อย่าไล่ตามศัตรูที่จนตรอก!”

“ขอรับ!” หน่วยสอดแนมผู้นั้นรีบจากไปอย่างรวดเร็ว!

ย่อมไม่ต้องไล่โจมตีอยู่แล้ว ระหว่างทางกลับไปเขาวางกับดักเอาไว้ให้ฮูเถี่ยถูไม่น้อยแล้ว พอให้เขาโดนเสียบ้างแล้ว!

ในเมื่อทัพใหญ่ของฮูเถี่ยถูถอยทัพแล้ว เช่นนั้นก็ไม่มีความจำเป็นต้องรีบกลับไป หลี่จุ่นพลันสั่งให้ทัพใหญ่ลดความเร็วในการเคลื่อนทัพลง

และแน่นอนว่าก็ไม่กล้าให้ช้าเกินไป หากฮูเถี่ยถูนั่นใช้แผนชั่วขึ้นมา แล้วเกิดกลับมาอย่างกะทันหันขึ้นมาล่ะ?

ถ้าเป็นเช่นนั้นละก็กำลังคนสามหมื่นนายของหวังเซิ่ง ก็อาจจะต้านทานเอาไว้ได้ไม่นาน

ที่ควรค่าให้ดีอกดีใจก็คือ ซือหม่าชิงอวิ๋นที่อยู่ที่เทือกเขาชิงเฟิงราวกับไร้ซึ่งความเคลื่อนไหวใด ๆ หน่วยสอดแนมที่ปักหลักอยู่ที่นั่น จนถึงตอนนี้ยังไม่ได้ส่งข่าวใด ๆ มาเลย

แต่คิดแล้วก็ถูก

หากซือหม่าชิงอวิ๋นฉลาดพอ จะไม่มีทางลงใต้มาจู่โจมในช่วงเวลานี้เด็ดขาด เพียงแค่คิดดูก็จะเข้าใจในทันที ตัวเขานำกองกำลังหนึ่งแสนนายออกจากเมืองอย่างอึกทึกครึกโครม จะไม่มีทางหนีทีไล่เลยแม้แต่น้อยได้อย่างไรกัน?

แน่นอนว่าทางหนีทีไล่ของหลี่จุ่นนี้ก็ไม่ใช่วิธีที่ชาญฉลาดอะไร เพียงแต่ใช้ประโยชน์จากความต่างของเวลาก็เท่านั้น

เถี่ยกู่พลันกลัวจนไม่กล้าพูดอะไรออกมา

ฮูเถี่ยถูขี่ม้าออกไป ออกมายังหน้าสุด แล้วชักดาบห้อยเอวออกมาต่อหน้าทุกคน ก่อนจะพูดเสียงดังว่า

“เหล่าทหารกล้า ข้ารู้ว่าพวกเจ้ากลัวที่แห่งนี้ ที่แห่งนี้กลายเป็นดั่งภูตผีปีศาจในใจของพวกเจ้า สถานที่แห่งนี้เป็นที่ต้องห้าม! วันนี้ พวกเราพ่ายแพ้แล้ว! ทว่าเป็นเพียงแค่เรื่องในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น รอกลับไปบำรุงสุขภาพและสะสมกำลัง แล้วค่อยกลับมาเด็ดหัวของศัตรูอีกครั้ง!”

“ตอนนี้ ฟังคำสั่งของข้า หุบเขาแห่งนี้ คือคู่ต่อสู้อันดับแรกที่เราต้องพิชิต เห็นมันเป็นหัวของศัตรู เหยียบย่างเข้าไป ก้าวข้ามสถานที่แห่งนี้ไป พวกเรามาเริ่มต้นใหม่กันอีกครั้ง! ข้ารับรอง วันข้างหน้าข้าทหารม้าชายชาตรีแห่งแคว้นเฟิงเฉวี่ยนจะเหยียบย่ำเมืองเฟิงหั่วให้ราบคาบ!”

“เหล่าทหารกล้า ไป!”

“ขอรับ!”

“ท่านแม่ทัพใหญ่พูดถูก!”

“พิชิตที่นี่! พิชิตภูตผีปีศาจในใจ!”

“ขอรับ ท่านแม่ทัพใหญ่องอาจผ่าเผย!”

“ไป!”

“ไม่ต้องกลัว! พวกเรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง!”

“ก็แค่หุบเขาหนึ่งก็เท่านั้น ข้าจะก้าวข้ามไปในก้าวเดียว! ไป!”

“...”