องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 604

ตกบ่าย

ในที่สุดทัพใหญ่ของหลี่จุ่นก็มาถึงยังเนินซงเหย่ มารวมกับทัพใหญ่สามหมื่นนายของหวังเซิ่ง

“เรียนท่านจอมทัพ ครั้งนี้ทัพของข้าฆ่ากองกำลังศัตรูไปได้หมื่นนาย ขวางไม่ให้พวกเขาลงใต้ได้สำเร็จ!” หวังเซิ่งอยู่ในชุดเกราะทอง รีบทำความเคารพแล้วรายงาน

หลี่จุ่นพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “สมกับเป็นท่านแม่ทัพหวังจริง ๆ ทำได้ไม่เลว! เหลือกำลังพลไว้หนึ่งหมื่นนาย ที่เหลือถอยก่อนก็แล้วกัน”

“ขอรับ!”

หวังเซิ่งพยักหน้า หลังรีบโยกย้ายกำลังพลและจัดส่งแม่ทัพ เหลือกำลังพลเอาไว้หนึ่งหมื่นนาย ที่เหลือก็ตามทัพใหญ่ของหลี่จุ่นกลับไปยังเมืองเฟิงหั่ว

หวังเซิ่งย่อมเป็นคนนำกำลังพลหนึ่งหมื่นนายนั้นจัดการอยู่เบื้องหลัง ไม่ได้ตามกลับเมืองไป

ต้านกับพระอาทิตย์ตกดิน ทัพใหญ่ของหลี่จุ่นเข้าเมือง แน่นอนว่าย่อมได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากประชาชนในเมือง

จี้จงชิงรออยู่หน้าประตูเมืองตั้งนานแล้ว เมื่อเห็นหลี่จุ่นขี่ม้านำหน้ามา ก็รีบเข้าไปต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ประสานมือทำท่าเคารพก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ขอแสดงความยินดีกับท่านจอมทัพ เข้าเมืองหลวงของแคว้นศัตรูอีกแล้ว!”

ที่จี้จงชิงเอ่ยขึ้นมาในวินาทีนี้ล้วนออกมาจากใจจริง

ทีแรกเขาคิดว่าหลี่จุ่นเพียงแค่ไปโจมตีที่เขาเฟิงโหยว เพื่อไปช่วยเสิ่นจิงหง แต่ไม่นึกว่าหลังจากนั้นหน่วยสอดแนมจะมารายงาน บอกว่าหลี่จุ่นนำกองกำลังหนึ่งหมื่นนายนี้เข้าไปในเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนเลย

มิหนำซ้ำยังจี้ตัวเอาไต้อ๋องของเขามาด้วย นี่ทำให้จี้จงชิงตกตะลึงเป็นอย่างมาก ไม่รู้เลยว่าจะสรรหาคำไหนมาอธิบายดี

เจ้าเด็กคนนี้ ลงมือแหกคอกจริง ๆ

แต่ที่น่าโมโหก็คือ ไม่นึกเลยว่าก่อนลงมือทำเรื่องเจ้าเด็กคนนี้จะไม่แลกเปลี่ยนวิธีการกับเขาเลย!

สีหน้าของหลี่จุ่นเต็มไปด้วยความปลื้มปีติ ในใจยิ่งปลื้มปีติเข้าไปใหญ่ เดาว่าตาเฒ่าผู้นี้คงไม่สบายใจใช่หรือไม่

ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะแล้วเอ่ยขึ้นว่า “เรื่องไต้อ๋องแคว้นศัตรูนั่น ฝากท่านเสนาบดีจี้จัดการด้วย ท่านเสนาบดีจี้อย่าไม่ต้อนรับขับสู้มากนักล่ะ ถึงอย่างไรในภายภาคหน้าเขาอาจจะเป็นพันธมิตรของราชวงศ์อู่เราก็ได้”

พันธมิตรหรือ？

จี้จงชิงอึ้งไปเล็กน้อย คิดไม่ตกอยู่หน่อย ๆ แต่ก็พยักหน้า แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านจอมทัพกับเหล่าสหายต่างลำบากกันแล้ว รีบกลับไปเถิด ข้าสั่งให้คนจัดงานเลี้ยงฉลองด้วยเนื้อกวางทั้งหมดแล้ว เพื่อเลี้ยงต้อนรับท่านจอมทัพกับเหล่าทหาร เฉลิมฉลองชัยชนะ!”

“ฮ่า ๆ ๆ!”

หลี่จุ่นหัวเราะร่าขึ้นมาในทันใดเสียงหนึ่ง ก่อนจะขึ้นไปบนหลังม้า แล้วเอ่ยขึ้นเสียงดังว่า

“เหล่าสหาย ไป กลับไปดื่มเหล้ากินเนื้อกันเถอะ!”

“ขอรับ!”

“ท่านจอมทัพแสนองอาจ!”

“แม่มัน ข้าโลภจะตายอยู่แล้ว!”

“อะไรนะ? มีสุราหลงไถดื่มด้วยหรือ ไป ๆ ข้ารอไม่ไหวแล้ว!”

“ท่านจอมทัพไม่ได้บอกว่ามีสุราหลงไถนะ...”

หนีกู่ย่อมรู้ว่าผู้มาเยือนเป็นใคร เขารีบเอ่ยขึ้นว่า “คารวะท่านเสนาบดี!”

ท่านเสนาบดีอย่างนั้นหรือ?!

เมื่อเฟิงเฉวี่ยนอ๋องได้ยิน ใบหน้าน้อย ๆ ก็เปลี่ยนเป็นซีดเผือดขึ้นมาในทันใด พลันมองจี้จงชิงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ท่านผู้นี้ก็คือจี้จงชิงที่น่ากลัวนั่นน่ะหรือ?

เฟิงเฉวี่ยนอ๋องอดไม่ได้ที่จะเหงื่อตกไปทั้งตัวโดยฉับพลัน

เหตุการณ์นี้ทำเอาจี้จงชิงเขลาไปเลย...นี่มันสถานการณ์อะไรกัน?

เหตุใดเมื่ออีกฝ่ายเห็นหน้าตนแล้วถึงทำท่าราวกับเห็นผีล่ะ?

หลี่จุ่นก็ยุ่งไม่ได้แล้ว เขายกคนให้เป็นหน้าที่ของจี้จงชิงแล้ว จี้จงชิงจะจัดการอย่างไรก็เป็นเรื่องของเขาแล้ว

หลี่จุ่นในวินาทีนี้กำลังเข้ามาในค่ายทหาร เพิ่งจะมาถึงหน้ากระโจมจอมทัพ สิ่งที่มารับหน้าก็คือเจอกับเสิ่นเลี่ย

“ท่านจอมทัพ เจอจิงหงหรือไม่?”

เสิ่นเลี่ยกวาดตามองรอบ ๆ สองสามที เมื่อไม่เห็นเงาของน้องสาวตัวเอง ในใจก็เต้นตึกตักขึ้นมาครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบเอ่ยถามขึ้นด้วยความร้อนใจ

หลี่จุ่นถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ตามข้าเข้ามา เข้าไปคุยกันข้างใน”