องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 613

“ฮ่า ๆ ๆ!”

จงจื่อหนิงรู้สึกว่าตัวเองได้ต่อสู้ในศึกใหญ่ที่สนุกสนานที่สุด เขาบุกเข้าไปตัดศีรษะของผู้นำทัพศัตรูฮูเถี่ยถูอย่างกล้าหาญ!

ช่างเป็นวีรกรรมที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรจริง ๆ

ในขณะที่จงจื่อหนิงกำลังมีความสุขกับตัวเอง เขาก็ชื่นชมหลี่จุ่นอย่างมาก เพราะหลี่จุ่นเคยพูดกับเขาว่าถ้าจะจับขโมยก็ต้องจับกษัตริย์ให้ได้!

ดังนั้น เขาจึงคิดถึงคำพูดนี้และบุกเข้าไปที่นี่เพื่อตัดศีรษะของฮูเถี่ยถู!

“ท่านจอมทัพช่างสมกับเป็นจอมทัพจริง ๆ เป็นที่น่าชื่นชมอย่างยิ่ง!” จงจื่อหนิงพูดด้วยรอยยิ้ม

รอยยิ้มนี้ทำให้เถี่ยกู่ที่ซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงตกใจจนคลานออกมา เถี่ยกู่ร้องตะโกนอย่าฆ่าข้า แล้วก้มคำนับยกมือไหว้ต่อหน้าจงจื่อหนิง

กระดูกอ่อนราวกับทำจากโคลนและน้ำ

จงจื่อหนิงฟังไม่เข้าใจว่าเขากำลังตะโกนบ้าบออะไร แต่เขาก็นึกออกทันทีว่าเคยรบกับคนผู้นี้มาก่อน เมื่อครั้งแรกที่เขาบุกวังหลวง แต่เขาก็ไม่ได้สู้กับคนผู้นี้ที่ศึกใหญ่ในเมืองนานแล้วไม่ใช่หรือ

สุดท้ายการร่วมมือกับอาหยวนก็ทำให้แขนของเขาบาดเจ็บข้างเดียวแค่นั้น และในที่สุดก็ไม่สามารถจัดการเขาได้

ตอนนี้เมื่ออีกฝ่ายปรากฏตัวต่อหน้า จงจื่อหนิงจึงปล่อยไว้ไม่ได้ และถือทวนเพื่อจะแทงเขา!

เถี่ยกู่รู้สึกหวาดกลัวมากยิ่งขึ้นเมื่อเขาจำจงจื่อหนิงได้ เป็นแม่ทัพผู้นี้จริง ๆ ชายผู้นี้ที่เกือบจะหักแขนของเขาในวันนั้น!

ช่างเป็นคนที่น่ากลัวจริง ๆ!

เขาก้มศีรษะค้างไว้ หลับตาปี๋ โดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นอีก!

จงจื่อหนิงผงะไปเมื่อเห็นเถี่ยกู่เอาแต่ก้มศีรษะ เขาค่อย ๆ เลิกทวน เหลือบมองหมอที่อยู่รอบ ๆ หวาดกลัวจนตัวสั่น แล้วถามขึ้น

“มีใครฟังภาษาราชวงศ์อู่ได้บ้างหรือไม่ มาช่วยหน่อย ถ้าไม่มีใครเข้าใจ ข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด!”

ถึงปากจะพูดว่าฆ่าแต่จงจื่อหนิงก็ไม่ได้คิดจะฆ่าจริง เขาแค่ทำให้คนที่รู้ภาษาราชวงศ์อู่กลัวก็เท่านั้น หมอชราที่เกือบจะเป็นไม้ใกล้ฝั่งเข้าไปทุกทีรีบลุกขึ้นยืนและตะโกนออกมา

“ท่านแม่ทัพ ข้าเข้าใจ ข้าเข้าใจ!”

จงจื่อหนิงรู้สึกดีใจขึ้นมาทันทีและมองไปที่ชายชรา ภาษาราชวงศ์อู่ของชายชราฟังดูไม่รื่นหูอยู่เล็กน้อย อาจจะดูไม่เหมือนมาจากโรงเรียนประถม แต่ก็ฟังดูไม่เหมือนคนที่โตมาในราชวงศ์อู่ ซึ่งอาจจะต้องเรียนให้จบในภายหลัง

อย่างไรก็ตาม เมื่อทำหน้าที่ล่ามอย่างเพียงพอแล้ว

จงจื่อหนิงก็ยิ้มและพูดว่า

“เอาล่ะ เจ้าบอกเขาว่า ถ้าร่วมมือกับข้า ข้าก็จะไม่ฆ่าเขา!”

ชายชรารีบแปลอย่างรวดเร็ว

เมื่อเถี่ยกู่ได้ยินอย่างนั้น ก็รีบพยักหน้าอย่างหนักทันที

…

ถนนหลวงที่มุ่งสู่ด่านเหิงกู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือนั้นรกร้างมาก บนถนนไม่มีแม้แต่โรงเตี๊ยมหรือบ้านเรือนสักหลังเลยด้วยซ้ำ

นอกจากถนนแล้วยังมีภูเขาและภูเขาหัวโล้น

และบางครั้งก็มีพายุทราย

ถ้าหากมีโรงรับจำนำอยู่ใกล้ ๆ หรือแม้แต่บ้านเรือนสักหลัง เกรงว่าเสื้อผ้าบนตัวและดาบในมือคงถูกจำนำไปนานแล้ว

หลี่จุ่นให้อาหารและน้ำแก่พวกเขาเพียงวันเดียว พวกเขาจึงประหยัดกินและดื่มในเวลาสามวัน ในใจคิดพึ่งพาทักษะและความสามารถของเขาทั้งสองล่าสัตว์เป็นอาหารในระหว่างทาง ซึ่งน่าจะพอประทังความหิวตลอดทางจนถึง ด่านเหิงกู่ได้

ผลลัพธ์น่ะหรือ

ไม่ต้องพูดสัตว์ที่ล่า แม้แต่นกสักตัวก็ยังไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ ถนนเส้นนี้มันคือทะเลทรายโกบีชัด ๆ!

ถ้าพวกเขาไม่ได้หญ้ามาประทังความหิวเป็นครั้งคราว พวกเขาก็คงจะสับกันด้วยมีดเพื่อให้มีชีวิตรอดต่อไป

ยังมีอะไรแย่กว่านี้อีกหรือไม่

ที่แย่ไปกว่านั้นคือพวกเขารู้สึกเหมือนหลงทาง เดินมาหลายวันแล้วก็ยังวนอยู่แต่ในทะเลทรายโกบี

ตอนนี้กลับโชคร้ายยิ่งกว่า ไม่คิดเลยว่าจะมาโดนโจรแบบนี้

“เจ้าเป็นใคร กล้าดีอย่างไรมาทำกับข้าแบบนี้ พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าเราสองคนเป็นใคร!”

หลิวเซิ่งเปิดปากพูดอย่างอารมณ์เสีย และแสดงอำนาจต่อพวกคนเหล่านี้

ผลคือถูกเตะกระเด็นไปด้านหลัง และถูกเหยียบลงกับพื้น!

หลังจากมีเสียงหัวเราะเยาะ ก็มีคนพูดว่า

“พวกข้าก็ไม่ต้องการชีวิตของเจ้าทั้งสองเช่นกัน ข้ารับคำสั่งให้มาถามอะไรบางอย่างพวกเจ้า หากให้ความร่วมมือก็จะเป็นการดี แต่ถ้าหากไม่...พวกข้าจะฆ่าพวกเจ้าแทน!”