องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 614

จางฟ่างไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม คนกลุ่มนี้ดูก็รู้ว่าไม่ได้มาดี หากต้องปะทะกับพวกเขาในเวลานี้ คนที่เสียเปรียบคงเป็นพวกเขา

ดังนั้นจึงต้องอยู่เป็น

หลังจากที่หลิวเซิ่งถูกเตะลงพื้น ก็กลายเป็นซื่อสัตย์ขึ้นมาทันที

หัวหน้ากลุ่มเดินไปหาทั้งสองคนแล้วพูดด้วยสีหน้าหยอกล้อ

“ผ่านมาหลายวันแล้ว เจ้าทั้งสองคนคงกินไม่ได้นอนไม่หลับล่ะสิ เจ้าทั้งสองคนคิดอย่างไรกับการท่องเที่ยวครั้งนี้ล่ะ”

ท่องเที่ยว?

จางฟ่างและหลิวเซิ่งมองหน้ากัน ไม่ค่อยเข้าใจว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร

“ไม่รู้ว่าพวกเจ้ามีเรื่องข้องใจอะไรกับพวกข้า หากมีข้อข้องใจหรือเรื่องคับแค้นใจอะไร พวกข้าสองคนไม่เคืองแค้นเสียใจเลย”

จางฟ่างกัดฟันแล้วพูดเสียงเข้ม

ในที่สุดเขาก็พบว่าคนกลุ่มนี้ไม่ใช่โจร แต่มาเพื่อพวกเขาสองคนโดยเฉพาะ

แล้วใครส่งคนกลุ่มนี้มา

ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามีเพียงคนเดียวเท่านั้น

หลี่จุ่น!

เหมือนว่าเขาจะปล่อยพวกเขาไป แต่นี่เป็นเรื่องโกหก ตอนนี้คือจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขา

ผู้นำอีกฝ่ายหัวเราะขึ้นมาทันทีและกล่าวว่า

“ได้ยินตอนมาที่นี่ว่า แม่ทัพจางค่อนข้างมีความกล้าหาญและมีไหวพริบ ตอนนี้ดูท่าจะกลายเป็นเรื่องจริง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แม่ทัพจางอาจจะเดาได้ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง”

สีหน้าของจางฟ่างดูไม่ได้

หลิวเซิ่งรู้สึกสับสน เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

อีกฝ่ายกล่าวต่อ “ข้าไม่ได้ต้องการชีวิตของเจ้าทั้งสองคน แต่เป็นเพราะถูกไหว้วานมา หากเจ้าทั้งสองไม่เต็มใจที่จะร่วมมือด้วย ข้าก็คงทำได้แค่ปล่อยให้เจ้าทั้งสองอยู่ที่นี่... อย่างไรก็ตาม ข้าก็คิดว่าเนินเขาแห้งแล้งแห่งนี้ไม่ใช่ที่ที่ดีในการฝังศพเท่าไร ดังนั้นเจ้าสองคนควรคิดเรื่องนี้ดี ๆ”

“พวกเจ้าลองบอกสิ ว่าจะให้พวกเราร่วมมืออะไร” หลิวเซิ่งอดไม่ได้ที่จะพูดแทรกหลังจากได้ยินฟัง

อีกฝ่ายหัวเราะและพูดว่า

“ง่ายมาก คนที่อยู่เบื้องหลังข้าต้องการให้พวกเจ้าจัดการเรื่องที่สำคัญมากเรื่องหนึ่ง แล้วพวกเจ้าจะทำแทนคนที่อยู่ข้างหลังข้า พูดแบบนี้น่าจะชัดเจนพอแล้วนะ แม่ทัพหลิว?”

สีหน้าของทั้งสองคนดูไม่ได้ขึ้นมาทันที

…

เช้าตรู่

หลี่จ่นถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงคำรามก้องของทหารในค่ายที่กำลังออกกำลังกายในตอนเช้า เขาจึงลุกขึ้นและเดินไปที่ทางเข้ากระโจม

จากนั้นเขาก็เห็นอาหยวนนำอ่างน้ำเข้ามา

ทันใดนั้นอาหยวนก็หายใจเร็วขึ้น สายตามองตรงไปที่หลี่จุ่น สายตาของทั้งคู่สบกันและทำให้บรรยากาศดูคลุมเครืออย่างมาก

อาหยวนพยายามดิ้นรนเล็กน้อย แต่ริมฝีปากของนางก็ถูกหลี่จุ่นกัดไว้ทันที สิ่งที่คล้ายงูบุกรุกเข้ามาในปากของนาง อาหยวนไร้เรี่ยวแรงและยอมให้เขากระทำผิดอย่างเหิมเกริม

“ท่านจอมทัพ อัครมหาเสนาบดีจี้ต้องการพบขอรับ!” ทันใดนั้นก็มีเสียงรายงานดังขึ้นด้านนอกกระโจม

อาหยวนตกใจและรีบผละตัวออกจากอ้อมแขนของหลี่จุ่นทันที หลี่จุ่นมีสีหน้าทะมึน ทำไมตาเฒ่านี่ถึงมาที่นี่ในเวลานี้!

นี่คงเป็นครั้งที่สองแล้วที่เรื่องดี ๆ ของเขากับอาหยวนถูกรบกวน!

พับผ่าสิ!

หลี่จุ่นมองอาหยวนที่กำลังหน้าแดง จัดเสื้อผ้าของตัวเองนิดหน่อย จากนั้นจึงให้จี้จงชิงเข้ามา

“ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้มาแต่เช้าตรู่มีเรื่องอะไรรึ” หลี่จุ่นพูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเฉยเมย

จี้จงชิงเหลือบมองอาหยวนแล้วพูดว่า “ดูเหมือนข้าจะมารบกวนเรื่องดี ๆ ของท่านจอมทัพ ขออภัย ขออภัย!”

หลี่จุ่น “...”

อาหยวนหน้าแดงด้วยความเขินอายทันที และรีบวิ่งออกไปพร้อมกับอ่างในมือ

“เข้าเรื่องเลยดีกว่า ท่านจะทำอย่างไรกับคนที่ท่านพามา ฆ่าเขารึ”

จี้จงชิงยิ้มอย่างชั่วร้าย พยายามให้ตัวเองจริงจังขึ้นมา แล้วถามว่า “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เจ้าตัวเล็กคงร้องหาเสด็จแม่ของเขาแล้ว”