องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 615

“หาเสด็จแม่ของเขา?”

หลี่จุ่นขมวดคิ้ว

จี้จงชิงคงกำลังพูดถึงเฟิงเฉวี่ยนอ๋อง

“เสด็จแม่ของเขามีอะไรน่าเจอ ไม่ต้องให้เขาเจอ” หลี่จุ่นพูดอย่างเย็นชา

เด็กคนนี้มีความคิดต่อทัวทัว แม้แต่ทัวทัวเองก็ยังหลีกเลี่ยงเขาและไม่อยากเจอเขา ตัวเองจึงไม่สามารถปล่อยให้เขาเจอทัวทัวได้

อย่างไรก็ตาม เมื่อพูดถึงทัวทัว

เมื่อคืนนี้ไม่คิดเลยว่าจะไล่เขาออกไปจริง ๆ ซึ่งมันไม่สมเหตุสมผลเลย

แน่นอนว่าโทษนางไม่ได้

ท้ายที่สุดแล้วลูกน้องของเขาก็ได้ฆ่าอีกฝ่ายไปสี่หมื่นกว่าคน ในตอนนี้นางต้องการนอนกับเขา ถ้าเป็นตัวเองก็คงจะทำไม่ได้

ไม่ว่าจุดยืนของนางและฮูเถี่ยถูจะแตกต่างกันแค่ไหน คนพวกนั้นก็ยังเป็นคนของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนอยู่ดี และเป็นเชื้อชาติเดียวกับนาง พวกเขาจะเพิกเฉยต่อสิ่งเหล่านี้และร่วมรักกับนางในเวลานี้ได้อย่างไร

มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

แต่หลี่จุ่นยังคงไม่สบายใจอยู่เล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงวางแผนว่าจะไม่ไปเจอนางในช่วงนี้ จนกว่านางจะแก้ปัญหาได้แล้วค่อยไป

สุดท้ายแล้วเรื่องนี้ก็เป็นความผิดของฮูเถี่ยถูจริง ๆ

“เรื่องนี้ข้าไม่รู้ พวกท่านจัดการกันเองเถิด แต่ถ้าหากท่านพาคนผู้นี้มาที่นี่ จะจัดการอย่างไร ข้าก็อยากจะฟังสักสองสามเรื่อง”

จี้จงชิงส่ายหัวบ่งบอกว่าเขาไม่ได้สนใจ เขาแค่อยากรู้ว่าหลี่จุ่นพาเจิ้นเป่ยอ๋องมาทำอะไร

เขารู้ว่าหลี่จุ่นทำอะไรมักมีจุดประสงค์ และจะไม่นำกษัตริย์ของแคว้นนั้นมาโดยไร้เหตุผล เด็กคนนี้ทำทุกอย่างแบบมีจุดประสงค์เสมอ และเขาแทบจะไม่ทำสิ่งที่ไม่เกิดประโยชน์เลย

ดังนั้น ในเมื่อเขาตกลงกับทัวทัวว่าจะนำเจิ้นเป่ยอ๋องมา เขาก็ต้องมีเจตนาซ่อนเร้นบางอย่าง

หลี่จุ่นเหลือบมองชายชรา ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดเบา ๆ “ขออภัย ข้ายังไม่อยากบอกท่านในตอนนี้"

จี้จงชิง “...”

เด็กคนนี้เริ่มจะน่าเกลียดมากขึ้นเรื่อย ๆ!

อาศัยความเป็นจอมทัพของตัวเอง ตอนนี้แม้แต่เขาเองก็ไม่ได้อยู่ในสายตา ตัวอย่างเช่นเรื่องใหญ่มากเมื่อวานนี้ก็ไม่ได้ปรึกษากับเขาก่อน

น่าเกลียดมากจริง ๆ!

เมื่อหลี่จุ่นเห็นสีหน้าที่ถูกบีบให้ยอมรับความพ่ายแพ้ของจี้จงชิง เขาก็หัวเราะขึ้นมาทันทีอย่างไม่ปิดบัง จากนั้นก็พูดด้วยสีหน้าจริงจัง

เป็นอย่างที่คิด!

ครู่ต่อมา หลี่จุ่นก็เปิดปากพูดออกมา

“ทั้งสี่แคว้นผนึกกำลังเพื่อจัดการกับราชวงศ์อู่...เจิ้นเป่ยอ๋องเป็นผู้บริสุทธิ์หรือไม่! ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ ข้าต้องการคำตอบจริง ๆ! ข้ารู้ว่า..ท่านและหลี่เจิ้งต้องยืนยันได้อย่างแน่นอน!”

จี้จงชิงรู้สึกอยากจะต่อยหน้าหลี่จุ่นขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ มารดาเถอะ เด็กคนนี้คิดเรื่องนี้อยู่จริง ๆ!

แต่เขาพูดไม่ได้!

จี้จงชิงพยายามอย่างหนักเพื่อปกปิดอาการของตัวเอง ทำสีหน้าเรียบเฉยและกล่าวว่า

“ข้าเคยบอกไปแล้วว่าบางเรื่องข้าก็ยังไม่รู้แน่ชัด แต่ถึงแน่ชัด ข้าก็ไม่สามารถบอกท่านได้ รวมถึงเรื่องนี้ด้วย”

“เอาล่ะ”

หลี่จุ่นตอบกลับอย่างนิ่งสงบ และพูดด้วยสีหน้าไม่แยแส

“ถ้าอย่างนั้น ข้าก็ป้องกันชายแดนทางตอนเหนือไว้แล้ว ส่วนจะฝ่าสถานการณ์นี้ไปอย่างไร ท่านและฝ่าบาทก็ใช้พลังความสามารถที่ซ่อนไว้เอาแล้วกัน ข้าเองก็พยายามเต็มที่แล้ว พรุ่งนี้ข้าควรจะไปเที่ยวที่ใดดี จะว่าไปแล้ว พาอาหยวนไปเที่ยวชมทุ่งหญ้าทัศนียภาพหน่อยดีกว่า!”

จี้จงชิงหน้าหม่นลงทันที “...”