องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 618

เมื่อพูดถึงปัญหานี้ จี้จงชิงพลันส่ายหน้าในทันใดและพูดว่า

ถึงแม้เจิ้นเป่ยอ๋องไม่ใช่ผู้บริสุทธิ์อย่างแท้จริงและเขาอาจจะทรยศฝ่าบาท แต่เขาไม่มีวันทรยศราชวงศ์อู่ ยิ่งไม่มีวันทรยศแผ่นดินตระกูลหลี่ ด้วยเหตุนี้ ท่านโปรดวางใจเถิด สามารถมอบหมายให้เขาดูแลด่านเหิงกู่ได้อย่างสบายใจ”

“เชื่อใจเขาขนาดนั้นเชียว?”

หลี่จุ่นเบะปาก

แต่ว่า เขาเองก็รู้สึกว่าไอ้แก่นี่พูดถูก หากคนอย่างเจิ้นเป่ยอ๋องไม่น่าเชื่อถือ เกรงว่ากองทัพแคว้นจ้าวคงข้ามแม่น้ำมาได้สำเร็จตั้งนานแล้ว

เจิ้นเป่ยอ๋องและหลี่เจิ้ง สองพี่น้องคู่นี้ทำได้ถึงขนาดนี้ก็ต้องยกย่องพวกเขาจริงๆ

อย่างไรก็ตาม เมื่อมองย้อนไปดูประวัติศาสตร์สมัยโบราณของจีนโบราณ พี่น้องในราชวงศ์ไม่มีความผูกพันทางสายเลือดตั้งแต่สมัยโบราณกาลมาแล้ว บอกจะฆ่าก็ฆ่า ไม่มีเยื่อใยใดๆ ให้พูดถึงเลย

สำหรับราชวงศ์แล้ว ถึงแม้จะเป็นพี่น้องร่วมสายเลือด แต่เมื่อพูดว่าฆ่าพวกเขา พวกเขาก็ต้องตาย หลี่จุ่นที่เกิดใหม่ถึงสองครั้งย่อมรู้เรื่องพวกนี้ดี

ด้วยเหตุนี้ ในช่วงหนึ่งปีหลังจากที่เขาย้อนเวลากลับมาจึงต้องการใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย หากไม่ใช่เพราะว่ารัชทายาทกดดันและถูกองค์ชายห้าและองค์ชายสามคอยกลั่นแกล้ง ยิ่งกว่านั้นคือหลี่เจิ้งต้องการส่งเขาไปตายที่เมืองหลินซุ่น ไม่แน่ตอนนี้เขาอาจขี้เกียจตัวเป็นขนอยู่ก็เป็นได้

ลองคิดดูสิ อำนาจในการควบคุมกองทัพใหญ่หนึ่งแสนนายของชายแดนทางตอนเหนือถูกแบ่งมาให้ตนดูแล นี่ไม่ใช่หลี่เจิ้ง กำลังเตือนเจิ้นเป่ยอ๋องอยู่หรอกเหรอ

ราชวงศ์นี้ช่างน่าสนใจจริงๆ

จี้จงชิงพูดว่า “ตอนนี้สิ่งที่ท่านอยากรู้ก็ได้รู้แล้ว จะทำอย่างไรต่อไป ข้าคิดว่าท่านคงมีแผนในใจแล้วล่ะ อย่าคิดให้ฝ่าบาทใช้ไม้ตายสุดท้ายเด็ดขาด ข้าบอกท่านไว้ตรงนี้เลยว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่ไม่เหมาะสมที่จะเปิดเผยในตอนนี้ หากเปิดเผยแล้ว เกรงว่าชะตากรรมของ ราชวงศ์อู่จะต้องเผชิญกับพายุลูกใหญ่ที่รุนแรงกว่า ไม่ว่าพวกเราหรือพลเมืองใต้หล้าต่างก็แบกรับไว้ไม่ไหว”

“แม้ว่าตอนนี้สถานะของท่านจอมทัพจะเป็นที่น่าสงสัยและเต็มไปด้วยปริศนา อย่างไรเสียท่านก็เป็นคนของตระกูลหลี่ อนาคตของตระกูลหลี่จะเป็นเช่นไร... ท่านอ๋องควรไตร่ตรองให้รอบคอบ”

หลี่จุ่นพยักหน้า แล้วพูดว่า

“ไอ๊หยา! ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้พูดถูก เอาเหอะ จริงๆ แล้วพ่อของข้าจะใช่หลี่เจิ้งหรือหลี่ตังเทียนหรือไม่นั้นไม่สำคัญเลยใช่หรือไม่ เมื่อต้องเผชิญกับความผิดถูกและภายใต้ความคิดเห็นส่วนรวม หากยังยุ่งเหยิงอยู่กับเรื่องพวกนี้ ช่างดูน่าขันและไม่มีค่าพอที่จะกล่าวถึงจริงๆ”

เมื่อจี้จงชิงได้ฟังแล้วก็มีสีหน้าพึงพอใจเล็กน้อย

ในที่สุดไอ้เด็กคนนี้ก็พูดจาเหมือนผู้เหมือนคนเสียที

“ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ ข้ายังมีคำถามข้อสุดท้าย” หลี่จุ่นพลันพูดขึ้นในทันใด

จี้จงชิงขมวดคิ้ว

ไอ้เด็กคนนี้ถามอะไรนักหนา… แต่เขาก็พูดว่า

“มีคำถามอันใดก็ถามมาให้หมดในคราวเดียว”

“ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ อย่างไรเสียพวกที่อ้างตนว่าเป็นลัทธิขงจื๊อดั้งเดิมย่อมมีผู้นำ ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้รู้หรือไม่ว่าผู้นำของพวกเขาคือใคร” หลี่จุ่นถาม

องค์ชายสี่ต่างหากที่เป็นผู้ร้ายตัวจริงที่อยู่เบื้องหลังการสังหารองค์ชายเจ็ด

ยามเที่ยง

ทันใดนั้น จี้จงชิงก็วิ่งกลับมารายงานด้วยสีหน้าแปลกๆ

“เมื่อครู่ทหารสอดแนมส่งข่าวมาว่า จื่อหนิงยกทัพเข้าโจมตีเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน ฆ่าฮูเถี่ยถูแม่ทัพของศัตรู และจับทหารของกองทัพเฟิงเฉวี่ยนห้าหมื่นนายเป็นเชลย ขอให้ท่านจอมทัพส่งคนไปรับพวกเขาระหว่างทางขอรับ…”

“อะไรนะ?!”

หลี่จุ่นลุกพรวดด้วยความตกใจทันที

เยี่ยมจริงๆ

จริงหรือนี่

จงจื่อหนิงชิงตัดหน้าซือหม่าชิงอวิ๋น?

แต่เขามีกองกำลังแค่ห้าพันนายไม่ใช่เหรอ

ถึงแม้กองทัพของฮูเถี่ยถูจะอ่อนแอแค่ไหน แต่แค่ถ่มน้ำลายคนละหนึ่งครั้งก็เพียงพอทำให้พวกเขาจมน้ำตายได้