องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 620

ซือหม่าเหย่นำทัพไล่ตามไปทางใต้ทันที

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ก็ตาม แค่ตามไปก็จะรู้เอง

กองทัพหกหมื่นนายเคลื่อนทัพลงใต้อย่างเกรียงไกรในทันที ในที่สุดก็พบร่องรอยชุลมุน นั่นเป็นร่องรอยของกองทัพพิทักษ์อุดรห้าพันนายที่นำกองทัพห้าหมื่นนายมุ่งหน้าลงใต้อย่างไร้ข้อกังขา

“มันเป็นความจริง”

“นี่มันเหลือเชื่อจริงๆ”

“กองทัพเฟิงเฉวี่ยนมีแต่คนโง่งั้นหรือ แค่ห้าพันคนพวกเขาก็สู้ไม่ได้”

“ไม่ได้ยินหรือไรว่าหัวของฮูเถี่ยถูถูกตัดห้อยโต่งเต่งอยู่ในเมือง หากเป็นเจ้ายังจะกล้าต่อต้านหรือ”

“เจ้าพูดเช่นนี้ ข้าก็รู้สึกใจคอไม่ดีจริงๆ…”

หากซือหม่าชิงอวิ๋นถูกตัดหัวและห้อยโต่งเต่งต่อหน้าพวกเขา แล้วบอกให้พวกเขายอมแพ้ คาดว่าพวกเขาก็ต้องยอมแพ้

มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าคนมากหรือน้อย แต่เมื่อไม่มีแม่ทัพแล้ว ถึงจะมีคนมากเพียงใดก็เหมือนแมลงวันหัวขาด จะต้องถูกฟันจนเละแน่เมื่อเผชิญกับกองทัพที่กล้าหาญจนสามารถฆ่าแม่ทัพได้

บังเอิญว่ากองทัพพิทักษ์อุดรมีชื่อเสียงในด้านความกล้าหาญและเด็ดเดี่ยวซะด้วย

ตระกูลจ้าวน่ากลัวมากบนพื้นปฐพี แต่กองทัพพิทักษ์อุดรก็ไม่ด้อยไปกว่ากัน

เพราะนั่นคือทหารที่หลี่ทงเจิ้นเป่ยอ๋องฝึกฝนมา ถึงได้น่ากลัวเช่นนี้

ซือหม่าเหย่มีสีหน้าคร่ำเครียด

จะให้อีกฝ่ายที่มีกำลังพลเพียงห้าพันนายพาเชลยห้าหมื่นคนไปได้อย่างไร

เขาไม่มีทางยอม จึงพูดต่อหน้าเหล่าทหารให้ทันทีว่า

“ในเมื่อฮูเถี่ยถูถูกฆ่าตายแล้ว เช่นนั้นกองทัพเฟิงเฉวี่ยนในตอนนี้ก็แค่มังกรไร้หัว… เราต้องตามไล่ล่าและฆ่าทหารห้าพันนายของกองทัพพิทักษ์อุดรทิ้ง เพียงเท่านี้ก็สามารถยึดครองกองทัพห้าหมื่นนายได้อย่างง่ายดาย และเพิ่มความแข็งแกร่งของกองทัพเยียนของเรา”

“ท่านแม่ทัพพูดถูกแล้ว กองทัพที่ไม่มีผู้บัญชาการก็เหมือนลูกศรไม่มีหัว ไม่น่ากังวลเลยสักนิด ท่านแม่ทัพโปรดนำพวกข้าลงใต้โดยเร็วเถิด”

“ถูกต้องแล้ว ท่านแม่ทัพโปรดนำพวกข้าลงใต้ไล่ล่าศัตรู และฆ่ากองทัพพิทักษ์อุดรให้สิ้นซาก”

“ใช่แล้ว ฆ่าพวกมันให้สิ้นซาก”

“ท่านแม่ทัพโปรดนำพวกข้าลงใต้”

“...”

เมื่อซือหม่าเหย่ได้ยินดังนั้นก็แสยะยิ้มทันทีก่อนจะพูดว่า

“ดี พี่น้องทั้งหลายจงติดตามข้าลงใต้เถิด”

จากนั้นก็นำกองทัพเกรียงไกรแกะรอยลงใต้ทันที่พูดจบ

ทว่า

เพิ่งเดินทางไปไม่ถึงหนึ่งลี้ ทหารกองหน้าที่นำหน้าก็ตกลงไปในหลุมขนาดใหญ่และถูกหอกแหลมในหลุมแทงฉึกๆ จนสิ้นใจตายทันที

“มีกับดัก”

“รีบถอยหลัง”

“บัดซบ!”

“...”

ทั้งกองทัพพลันตกใจกลัวในทันที

“ฆ่า!”

“...”

เหล่าทหารขานรับเสียงดังก้องฟ้า และขวัญกำลังใจของพวกเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก

บึ้ม!

ในขณะที่เหล่าทหารต่างมีกำลังใจและซือหม่าเหย่ก็รู้สึกฮึกเหิมในทันใด คิดว่าตนอาจสามารถรับช่วงต่อจากท่านลุงได้จริงๆ ทันใดนั้นเขาพลันรู้สึกว่าม้าที่ตนขี่อยู่เดินเซ จากนั้นทั้งตัวเขาก็ร่วงลงไปในหลุมขนาดใหญ่พร้อมกับม้า

ซือหม่าเหย่คิดในใจว่าแย่แล้วพร้อมกับด่าแม่รัวๆ ว่าโคตรแม่เอ้ยเหตุใดข้างทางถึงมีหลุมด้วยวะ

เสียงบึ้มบั้มดังขึ้นต่อเนื่อง เหล่าแม่ทัพของกองทัพเยียนที่ขี่ม้าตามหลังมาก็ร่วงลงตามเขาด้วย บ้างก็ถูกแทงตาย บ้างก็ตกลงมาตาย บ้างก็ถูกม้าที่ตกตระหนกเหยียบตาย

ในเวลานี้ ฝูงม้าวิ่งพล่านเสียงดังสนั่น ผู้คนก็แตกตื่น

“ท่านแม่ทัพ”

“ท่านแม่ทัพ”

“...”

คนที่อยู่ข้างๆ ตกใจกลัวจนหน้าซีดเผือดและรีบกระโดดลงไปในทันที จากนั้นพบว่าซือหม่าเหย่ยังโชคดีที่หลบหอกแหลมคมได้ ไม่ถูกแทงทะลุหัวใจ แต่ถูกม้าทับจนหมดสติ

ทุกคนพยายามแบกซือหม่าเหย่ขึ้นมาอย่างเร่งรีบในทันทีและพบว่าเขาหายใจรวยริน

เหล่าแม่ทัพที่รอดชีวิตต่างมองหน้ากัน ในที่สุดก็ถอนหายใจและพูดว่า

“พวกเราถอนทัพกันเถอะ…”