องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 621

หวังเซิ่งนำทัพหนึ่งแสนนายรับทัพของจงจื่อหนิงสำเร็จระหว่างทาง

หวังเซิ่งเองก็ตกใจยิ่งนัก ด้วยไม่อาจเข้าใจได้เลยว่าจงจื่อหนิงทำสำเร็จได้อย่างไรกัน

ด้วยเหตุนี้ เมื่อพบหน้าหวังเซิ่งก็ถามความข้องใจของตนเองทันที

แต่กลายเป็นว่าจงจื่อหนิงกลับตกใจยิ่งกว่าเขา พลางเอ่ยพึมพำ

“ท่านจอมทัพสมแล้วที่เป็นท่านจอมทัพ จอมทัพช่างเก่งกาจดุจเทพจริง ๆ !”

จงจื่อหนิงรู้สึกนับถือและเคารพในตัวหลี่จุ่นเสียยิ่งกว่าอะไรดี

เขาเลียนแบบจอมทัพในการบุกเข้าไป แต่คิดไม่ถึงว่าจะสำเร็จได้จริง

จอมทัพเอ่ยไว้ว่าหากจะทำก็อย่าพูดให้มากความ ดังนั้นเขาจึงสังหารฮูเถี่ยถูจนตายด้วยทวนเดียว !

จอมทัพเอ่ยไว้ว่าหากจะขุดหลุมต้องพิจารณาให้มาก ต้องทำในสิ่งที่อีกฝ่ายคิดไม่ถึง เขาจึงสั่งให้คนขุดหลุมที่ข้างทาง จากนั้นไม่นานมีข่าวลือมาว่า ทัพเยียนบุกจู่โจมลงใต้ แต่แม่ทัพเยียนกลับตกหลุมพราง ทำให้ทัพเยียนล่าถอย... ซึ่งหลุมที่พวกเขาตกคือหลุมที่ขุดไว้ข้างทางนั้นเอง !

แล้วยังมี การถือขวดเหล้าไปหลอกให้คนตกใจก็เป็นการเลียนแบบมาจากจอมทัพ เพราะจอมทัพเคยเอ่ยไว้ว่า เกิดเป็นคนต้องรู้จักถ่อมตน แต่ลงมือทำงานต้องเปิดเผย ทำอะไรก็อย่าไปกลัว ทำใจกล้า ๆ แล้วทำให้เต็มที่

จนสุดท้าย ก็สำเร็จได้จริง ๆ !

ภายในใจของจงจื่อหนิงนั้นนับวันก็ยิ่งยอมศิโรราบแก่หลี่จุ่น ก่อนนี้ที่หลี่จุ่นเอ่ยสิ่งเหล่านี้ เขาไม่เคยคิดว่าจะเยี่ยมยอดขนาดนี้มาก่อน ครั้งนี้พอตัวเขาได้ลองเอง กลับกลายเป็นว่าได้ผลลัพธ์ดีถึงเพียงนี้

ช่างเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อจริง ๆ

หืม ?

หวังเซิ่งยืนนิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่งก็รีบถามทันที

“หรือว่าท่านจอมทัพจงใจให้แม่ทัพใหญ่จงอยู่ที่ทางเหนือต่อ ก็เพื่อรอโอกาสนี้หรือ ?”

เมื่อจงจื่อหนิงได้ฟังแล้วก็ครุ่นคิดตาม ไม่ทันสายตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมาราวกับเพิ่งนึกอะไรได้

“โอ้ ฟังท่านพูดเช่นนี้ เหมือนว่าจะ... ใช่ พอลองคิดดูดี ๆ แล้ว ความหมายของท่านจอมทัพนั้นไม่เพียงแต่ให้ข้าไปบุกรังโจรตามหาแม่นางเสิ่น เกรงว่าก็คงทำไปเพื่อให้ข้าดูว่าจะมีโอกาสจัดการพวกทหารที่เหลือรอดจากทัพที่พ่ายแพ้ได้หรือไม่ด้วย !”

เพราะว่า

จอมทัพวางหลุมพรางไว้ก่อน ทำให้ทัพเฟิงเฉวี่ยนต้องเจอกับภัยครั้งใหญ่ระหว่างทางกลับ จากนั้นก็ให้พวกเขาไปบุกรังโจร แต่หาไปหามาก็ไปเจอเข้ากับหลานของเฮยเถี่ยถูเข้าให้ พวกเขาจึงไปที่เมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน เลยพบเข้ากับฮูเถี่ยถูที่บาดเจ็บหนักปางตายและทหารที่เหลือรอดไปได้

หากท่านจอมทัพมิได้จงใจให้เป็นเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นทุกอย่างก็ช่างบังเอิญเกินไปเสียแล้ว

แต่ถ้าหากท่านจอมทัพคิดไว้เสียแต่แรก เช่นนั้นทุกอย่างก็อธิบายได้ลงตัว

แน่นอนว่า เรื่องของหลานชายฮูเถี่ยถูนั้นน่าจะเป็นความบังเอิญจริง ๆ สุดท้ายเสิ่นจิงหงก็มิได้อยู่ในเงื้อมมือของหูหยาเอ๋อร์ผู้นั้น ส่วนหูหยาเอ๋อร์เองก็ถูกเขาแทงตายไปแล้ว

“แหม นี่มันช่างสุดยอดจริง ๆ !”

หวังเซิ่งนึกได้แล้วก็ตื่นตกใจในทันที

จอมทัพช่างเก่งกาจเหลือเกิน คำนวณทุกอย่างไว้อย่างดีแล้ว

เพียงจี้จงชิงได้ยินก็ยิ่งโกรธมากขึ้นทันที

“เป็นความคิดเจ้าเด็กบ้านี่จริง ๆ เสียด้วย ! โอ๊ย จื่อหนิง น้าคิดไม่รอบคอบเอง วันหน้าเจ้าอยู่กับน้าเถอะ ไม่ต้องไปเรียนรู้กับจอมทัพแล้ว เจ้าเรียนรู้มาเยอะมากแล้ว !”

แต่จงจื่อหนิงกลับเอ่ยว่า

“ไม่ละ ท่านอัครมหาเสนาบดี ท่านจอมทัพเป็นคนมีฝีมือจริง ยังมีเรื่องอีกมากที่ข้าต้องเรียนรู้ ช่วงนี้ได้อยู่กับท่านจอมทัพ ข้าได้ประโยชน์มามากทีเดียว”

โอ๊ย จบกัน !

จี้จงชิงเพียงได้ฟังก็ได้แต่โวยอยู่ภายในใจ เจ้าเด็กนี่ถูกคนสารเลวนั่นหลอกเข้าเสียแล้ว !

หากรู้แต่แรกคงไม่ปล่อยให้เป็นเช่นนี้แน่

จี้จงชิงรู้สึกเสียดายขึ้นมาที่ตอนนั้นให้หลานชายติดตามเจ้าหมอนั่นเสียแล้ว ด้วยนิสัยของหลานชายตนเอง เรื่องที่จงจื่อหนิงตัดสินใจไปแล้วจะไม่มีวันเปลี่ยนได้เด็ดขาด อย่างเช่นเรื่องที่เขาชอบใช้ทวนจ้องจะทิ่มแทงศัตรู เพื่อให้สำเร็จตามเป้าหมายแล้ว ก็มักจะหาวิธีอยู่เรื่อย

คราวนี้หลี่จุ่นก็เดินเข้ามาเช่นกัน เขาหัวเราะร่าขึ้นทันที

“แหม สมแล้วกับที่เป็นแม่ทัพใหญ่จง ทำให้ข้าได้เปิดหูเปิดตาจริง ๆ !”

เมื่อจงจื่อหนิงเห็นหลี่จุ่น สีหน้าของเขาก็เปี่ยมไปด้วยความยินดี เดินก้าวออกมาแล้วทำมือเคารพ

“ท่านจอมทัพ ท่านวางแผนได้แยบยลนัก คราวนี้ข้ายอมสยบต่อท่านจริง ๆ !”

หลี่จุ่น : “?”