องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 622

เดี๋ยวนะ

ข้าไปวางแผนอะไรตอนไหน ?

หลี่จุ่นถึงกับนิ่งอึ้งไปทันที

จงจื่อหนิงจึงรีบเอ่ยต่อ

“ท่านจอมทัพจงใจให้ข้าอยู่ทางเหนือต่อเพื่อปราบรังโจร ที่แท้ก็มีเจตนาเช่นนี้นี่เอง กลยุทธ์นี้ของท่านทำให้ข้านับถือจริง ๆ !”

“นี่มัน...” แม้แต่หลี่จุ่นเองก็อึ้งไป

นี่มันเกี่ยวอะไรกับตัวเขาด้วยเล่า

ก็เห็นอยู่ว่าตัวจงจื่อหนิงเองนั่นแหละที่บุกไปโดยพลการ... จะพูดอะไรต้องมีหลักฐานสิ !

หลี่จุ่นมองดูสายตาที่เย็นชาของจี้จงชิง ในใจก็สั่นสะท้านขึ้นมาทันที เขารู้สึกว่าจงจื่อหนิงผู้นี้กำลังใส่ร้ายทำให้เขาต้องแปดเปื้อน !

ครั้นเมื่อหลี่จุ่นกำลังจะเอ่ยปากแย้ง จงจื่อหนิงกลับถอนหายใจแล้วเอ่ยขึ้น

“ทว่าท่านจอมพล ข้ายังตามหาตัวแม่นางเสิ่นไม่พบ ขอท่านอย่าได้ถือโทษข้าเลย !”

เมื่อเอ่ยถึงเสิ่นจิงหง ภายในใจของหลี่จุ่นก็หนักอึ้งขึ้นมา

เจ้าเด็กบื้อนี่ หรือจะกลับไปสู่วังหลวงแล้วปล้นคุกหลวงแล้วจริง ๆ

ถ้าเป็นเช่นนั้นก็แย่ละสิ !

“นี่ไม่ใช่ความผิดของท่าน อย่าได้โทษตัวเองไปเลย”

หลี่จุ่นส่ายหน้าพลางทอดถอนใจ

จากนั้นเขาก็มองไปยังจี้จงชิงแล้วเอ่ยขึ้น “ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ รบกวนท่านช่วยส่งจดหมายแจ้งไปยังไท่ฟู่ด้วย บอกว่าเสิ่นจิงหงมิได้อยู่ทางเหนือ”

เมื่อพูดถึงเรื่องของเสิ่นจิงหง จี้จงชิงก็พยักหน้ารับทันที

เรี่องที่เสิ่นจิงหงอาจจะกลับเมืองหลวงไปปล้นคุกหลวง เขาเองก็ได้ยินมาเช่นกัน จึงสั่งการลงไปทันที

หากเสิ่นจิงหงไปปล้นคุกหลวงจริง ๆ เช่นนั้นก็ต้องแย่แน่ ๆ ถึงตอนนั้นต่อให้เสิ่นคั่วคิดอยากจะช่วยลูกสาวของตนเองก็คงยากเสียแล้ว

แต่สิ่งที่หลี่จุ่นกังวลก็คือ หลี่เจิ้งจะใช้เสิ่นจิงหงในการบีบบังคับตน ถึงตอนนั้นคงแย่แน่!

ด้วยเหตุนี้ ต้องหยุดยั้งการที่นางจะปล้นคุกหลวงให้ได้

เมื่อคำนวณเวลาแล้ว เสิ่นเลี่ยน่าจะกลับถึงเมืองหลวงแล้ว เพราะเขาใช้ม้าเร็วเร่งฝีเท้าไปยังเมืองหลวงโดยไม่หยุดพัก

ในใจของหลี่จุ่นนึกคลายกังวลขึ้นได้อีกหน่อย

ขอแค่เสิ่นเลี่ยกลับไปได้ทันแล้วบอกกับเสิ่นคั่ว ด้วยความสามารถของเสิ่นคั่ว การจะตามหาตัวเสิ่นจิงหงที่ซ่อนตัวอยู่ในเมืองหลวงนั้นคงหาได้ไม่ยาก

เมื่อกลับสู่ค่ายทหาร

หลี่จุ่นก็เรียกตัวจงจื่อหนิงมา ถามความเป็นมาที่แม่ทัพหนุ่มประสบระหว่างอยู่ทางเหนือ เมื่อคุยกันจนถึงว่าเอาชนะทัพเฟิงเฉวี่ยนห้าหมื่นนายได้อย่างไรบ้าง หลี่จุ่นก็ถึงกับเหงื่อตกเช่นกัน

“ฉายาหรือ ?” จงจื่อหนิงนิ่งอึ้งไป หากแต่สีหน้านั้นเห็นได้ว่ายินดี

“อืม ข้าเคยอ่านในคัมภีร์โบราณ ในสมัยก่อนหน้านี้ คนโบราณจะมีชื่อสกุลกับอักขระ วันหน้าท่านจงใช้แซ่จง มีนามว่าจื่อหนิง มีอักขระว่าจื่อหลงแล้วกัน” หลี่จุ่นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“อักขระคืออันใดหรือ” จงจื่อหนิงตกใจเป็นอย่างมาก

หลี่จุ่นจึงเอ่ยตอบ “เอาเป็นว่าก็ดูตามฉายาแล้วกัน”

ใช่แล้ว คนโบราณในโลกนี้ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าอักขระ

“จงจื่อหลง ?” จงจื่อหนิงพึมพำอยู่กับฉายานี้ของตน พลันก็รู้สึกว่าเป็นชื่อที่เยี่ยมยอดมากแม้ไม่รู้ที่มา

หลี่จุ่นจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “วันหน้า ท่านไปยืนประจันหน้ากับทัพศัตรู สวมเกราะสีเงิน ขี่ม้าสีขาว มือถือทวนยาว ประกาศศักดาด้วยฉายาของท่านว่า ‘ข้าคือจงจื่อหลงแห่งชายแดนเหนือ !’ ได้เลย”

“ข้าคือจงจื่อหลงแห่งชายแดนเหนือ !”

จงจื่อหนิงเลียนแบบอีกฝ่ายทันที ทันใดก็รู้สึกว่าตนเองเก่งกล้าเหนือใคร แม้แต่แววตาของตนยังมีแสงเปล่งประกายออกมา

หลี่จุ่นหัวเราแหะ ๆ แล้วก็รู้สึกขึ้นมาว่า... ช่างน่ากระอักกระอ่วนอะไรเช่นนี้ !

ช่างดูเหมือนเด็กน้อยเสียเหลือเกิน

พอทำตามความกวนประสาทของตนเองได้ดั่งใจแล้ว หลี่จุ่นก็รีบเปลี่ยนประเด็นทันที

“หากนับตามจำนวนกองโจรที่ท่านกำจัดมาแล้ว ตอนนี้เขาเฟิงโหยวน่าจะมีจำนวนคนถึงหนึ่งหมื่นคนแล้ว”