องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 623

จงจื่อหนิงพยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้น

“ขอรับท่านจอมทัพ !”

พวกโจรทางตอนเหนือพวกนี้ พบเจอกำลังทัพฝีมือดีทั้งห้าพันนายของตนต่างก็พากันยอมแพ้แต่โดยดี มีเพียงส่วนน้อยที่ขัดขืน แต่สุดท้ายก็ถูกตนเองใช้ทวนแทงตายด้วยความสะใจ

เมื่อคิดดูแล้ว เขาก็รีบถามความสงสัยที่อยู่ในใจของตนเองออกไปทันที

“ท่านจอมทัพ ไม่ทราบว่าท่านจะเอาโจรพวกนี้มาทำอันใดหรือ ข้าคิดว่าเอาทวนแทงพวกมันให้ตายไปเลยยังจะดีกว่าเสียอีก !”

หลี่จุ่นยิ้ม เพียงแต่รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความหมายบางอย่าง

“อืม... ข้าย่อมมีเรื่องที่ต้องใช้งานพวกเขา ท่านให้อัครมหาเสนาบดีจี้เลือกคนที่ฝีมือดีในทัพสักจำนวนหนึ่ง ไปฝึกโจรพวกนี้ที่เขาเฟิงโหยวด้วยตัวเอง ข้าจะฝึกให้พวกเขากลายเป็นทัพใหญ่ที่เข้มงวดต่อวินัยทัพ !”

จงจื่อหนิงจึงรีบขานรับทันที “ขอรับ ท่านแม่ทัพ !”

หากเพิ่มการฝึกอีกเสียหน่อย โจรพวกนี้ต้องมีฝีมือการสู้รบที่เก่งกาจมากเป็นแน่ ความสามารถในการรบต้องไล่ตามกองทัพเจิ้นเป่ยได้แน่นอน !

“ดี หากไม่มีเรื่องอันใดแล้ว ท่านก็ออกไปก่อนเถิด”

หลี่จุ่นเอ่ยพลางพยักหน้า

“ขอรับ ข้าน้อยขอตัวลา !” จงจื่อหนิงเอ่ยแสดงเคารพแล้วถอยออกไป

จงจื่อหนิงรีบไปหาน้าของตนเองอย่างจี้จงชิงทันที เมื่อจี้จงชิงได้ฟังแล้ว เขาก็หรี่ตาลง

หาคนเก่งสักหลายคนไปฝึกฝนโจรพวกนั้น เหตุใดต้องผ่านมือตนเองด้วย ?

เกรงว่าเจ้าเด็กนั่นคงกำลังตั้งใจจะบอกตัวเองถึงเรื่องนี้ หากว่าตนเองรู้ว่าเจ้าเด็กนี่คิดจะฝึกกองโจรพวกนี้ ต้องคิดมากเป็นแน่ บางทีเขาอาจจะเข้าใจเรื่องนี้จึงตั้งใจบอกด้วยตนเอง เพื่อที่จะได้ไม่เกิดเรื่องวุ่นวายโดยไม่จำเป็น

เจ้าเด็กแสบเอ๋ย !

ช่างเป็นเด็กที่จิตใจละเอียดอ่อน มีความรู้ทางการปกครองจนน่าตกใจจริง ๆ !

นี่เป็นทายาทของหลี่ตังเทียนจริง ๆ หรือ ?

เหตุใดจึงเหมือนทายาทของฝ่าบาทเสียยิ่งกว่า... แถมยังรับมือยากพอ ๆ กับฝ่าบาทอีก

จี้จงชิงนึกเรื่องมากมายอยู่ในหัว แต่ก็พยักหน้าตอบรับไป เมื่อมองดูหลานชายตัวเองก็ได้แต่เอ่ยพลางทอดถอนใจ

“จื่อหนิงเอ๋ย หากเจ้ายืนกรานที่จะติดตามท่านจอมทัพ วันหน้าเจ้าต้องมองอะไรให้กว้างไกลกว่านี้ อย่าให้เขาใช้เจ้าเป็นเครื่องมือเชียว”

ทว่า เมื่อพินิจดูแล้ว แม้หลานชายของเขาคนนี้จะมิได้โง่เง่า แต่ก็น่าจะสู้เจ้าหมอนั่นไม่ได้ ต้องถูกใช้เป็นเครื่องมืออยู่แล้ว

เพียงคิดถึงตรงนี้ จี้จงชิงก็แอบส่ายหน้า เหลือเพียงอาการทอดถอนใจ

“ท่านน้าวางใจเถิด ในใจของหลานรู้ดีว่าควรทำเช่นไร” จงจื่อหนิงพยักหน้ารับ

ภายในใจของเขายังคงมีความหยิ่งผยองอยู่บ้าง ไม่เช่นนั้นคงไม่บอกว่าตัวเองรู้ดีว่าควรทำเช่นไร แทนที่จะบอกว่าท่านจอมทัพไม่มีทางทำอันใดตนเองแน่นอน

จี้จงชิงได้แต่พยักหน้ารับ

จี้จงชิงกำลังจะเอ่ยลา แต่จู่ ๆ ก็คลำเจอว่าภาพวาดของเสิ่นจิงหงยังเหน็บอยู่ที่เอวของตนเอง ก็ร้องลั่นขึ้นมาทันที

“โอ๊ย นี่ข้าลืมคืนภาพวาดของแม่นางเสิ่นให้ท่านจอมทัพไปได้อย่างไรกัน !”

เพียงจี้จงชิงได้ยินก็รีบเอ่ยถามทันที “ภาพวาดของเสิ่นจิงหง ท่านจอมทัพเป็นคนวาดหรือ ?”

จงจื่อหนิงจึงพยักหน้ารับทันที

“นี่ ๆ ๆ นี่คือ... นี่ใช้วิธีวาดแบบใดกัน เป็นไปไม่ได้... นี่เขาทำได้อย่างไรน่ะ มันเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ...”

จี้จงชิงบอกว่าตัวเองเป็นยอดฝีมือด้านการวาดมาตลอด แต่ตอนนี้กลับตกตะลึงเพราะภาพวาดเหมือนของเสิ่นจิงหงเสียแล้ว

ภาพวาดเหมือนนี้เปลี่ยนความรู้ที่เขามีต่อการวาดภาพไปโดยสิ้นเชิง... ภาพวาดเหมือนสามารถวาดได้เหมือนถึงเพียงนี้เชียวหรือ ?

นี่มันไม่น่าเชื่อได้เลยด้วยซ้ำ !

จงจื่อหนิงเห็นปฏิกิริยาของผู้เป็นน้าของตัวเองแล้วก็หัวเราะร่าออกมาทันที

“ฮ่า ๆ ๆ ท่านอัครมหาเสนาบดี ท่านดูเอาเถอะ ข้าบอกแล้วว่าภาพวาดนี้วาดได้เหมือนมากจริง ๆ ราวกับว่ามีชีวิตจริง ๆ เลยละ !”

จงจื่อหนิงเองก็เคยรับรู้ความรู้สึกเช่นนี้มาก่อนจึงรู้ดี เมื่อนำภาพวาดนี้ไปให้กองโจรพวกนั้นดู ทุกคนต่างมีท่าทีตกตะลึงไปเพราะความงามของภาพ จนเกือบถูกตนเองแทงตายกันทั้งนั้น !

จี้จงชิงเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือ “นี่... นี่จอมทัพเป็นคนวาดจริงหรือ ?”

“ใช่สิขอรับ ท่านจอมทัพเป็นคนวาดเอง”

ทันใดนั้น จี้จงชิงก็รู้สึกเหมือนว่าภาพในมือเกิดร้อนขึ้นมาราวกับมันเผาจนต้องปล่อยทิ้งแล้วเอ่ยขึ้น

“เอา... เอาไปไกล ๆ... ข้า... ต้องการสงบสติอารมณ์ !”

บ้าไปแล้ว !

เจ้าบอกข้าว่านี่เป็นรูปวาดอย่างนั้นหรือ !

นี่มันเอาวิญญาณคนไปใส่ในรูปภาพเสียแล้วกระมัง !