องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 635

“อะไรคือกลยุทธ์เมืองว่าง?” จี้จงชิงเอ่ยถามขึ้นทันที

หลี่จุ่นแสดงสีหน้าคิดไม่ซื่อจากนั้นก็ยิ้มและพูดว่า “ความหมายตรงตามตัวอักษรเลย ก็คือเมืองว่างเปล่า”

จี้จงจงทำสีหน้าย่ำแย่ และพูดอย่างหนักใจว่า “ท่านต้องการให้ข้าเฝ้าเมืองเฟิงหั่ว?”

“ใช่แล้ว สมกับที่เป็นอัครมหาเสนาบดีจี้ แม้ข้าจะไม่พูดท่านก็คาดเดาได้แล้ว” หลี่จุ่นยิ้มและเอ่ยขึ้นทันที

สีหน้าของจี้จงชิงดูกังวลอย่างมาก จากนั้นก็พูดขึ้นว่า

“ท่านสั่งให้เคลื่อนย้ายทหารและม้าไปให้หมด แต่กลับให้ทิ้งข้าให้เฝ้าเมืองว่างเปล่า…ท่าน ท่านต้องการอะไร?”

ถ้าหากว่าจี้จงชิงป่วยเป็นโรคความดันสูง เกรงว่าคงจะเป็นลมหมดสติไปแล้ว ความดันคงต้องขึ้นสูงปรี๊ดไม่สามารถที่จะควบคุมไว้ได้

“อัครมหาเสนาบดีจี้ อย่ารีบร้อนสิ เรื่องนี้คงต้องพูดกันอีกยาว ไม่สามารถอธิบายให้ชัดเจนได้ในเวลาอันสั้น คืนนี้ข้าคิดไว้แล้วว่าจะร่วมปรึกษาหารือกับท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ภายใต้แสงเทียนกันยาวๆ! ” หลี่จุ่นยิ้มและเอ่ยขึ้น

จี้จงชิงทำได้แค่แสดงสีหน้าเศร้าหมอง

ไม่ว่าเจ้าหมอนี่คิดจะทำอะไร ก็คงจะไม่คิดลงมืออย่างสะเพร่า ฉะนั้นเขาเองก็ไม่จำเป็นจะต้องรีบร้อนกังวลใจ

การเคลื่อนย้ายทหาร ทุกอย่างได้วางแผนเรียบร้อยแล้ว ที่เหลือก็แค่ลงมือปฏิบัติ หลี่จุ่นก็ไม่จำเป็นจะต้องเข้ามาดูแล

แต่ก่อนอื่นหลี่จุ่นจะต้องทำเรื่องประการหนึ่ง เขาต้องไปหาคนๆหนึ่ง

ก่อนที่อาหยวนจะจากไปได้อธิบายวิธีการเข้าหาคนผู้นี้ให้ตนเองแล้ว

ฉะนั้น เมื่อจี้จงชิงและคนอื่นต่างแยกย้ายกันกลับไป

หลี่จุ่นก็ได้เอาสุราหลงไถขึ้นมาหนึ่งไห และมุ่งหน้าไปยังใจกลางเมืองเฟิงหั่ว

เมื่อมาถึงหอสุราแห่งหนึ่งที่อาหยวนกล่าวไว้ หลี่จุ่นยกไหสุราวางไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็เรียกคนรับใช้ในหอสุรามา และเอ่ยขึ้นว่า

“ไปบอกกับแขกพิเศษของพวกเจ้า ว่าข้ามีสุราหลงไถ อยากจะชวนมาพบหน้ากันหน่อย”

คนรับใช้มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นหลี่จุ่น ทันใดนั้นแววตาเป็นประกาย และพูดอย่างตื่นเต้นว่า

“ขอรับ ท่านจอมทัพ!”

ผู้คนในเมืองทยอยพากันออกไป หอสุราแห่งนี้ก็ได้ขึ้นป้ายกล่าวปิดร้านขอบคุณลูกค้า หลี่จุ่นมาทันช่วงสุดท้ายพอดี

คนรับใช้วิ่งไปรายงานเพียงชั่วครู่ ชายคนหนึ่งแต่งกายด้วยเสื้อผ้าเรียบง่าย ในท่ามกลางผู้คนดูไม่สะดุดตาเลยแม้แต่นิด หรืออาจเพราะเรียบง่ายเกินไปจนรู้สึกกลายเป็นจุดโดดเด่นขึ้นมา เข้ามานั่งข้างกายหลี่จุ่นอย่างไม่พูดไม่จา สายตาจ้องมองดูไหสุราหลงไถที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างสนใจ

“ยอดผู้กล้าเชิญ!” หลี่จุ่นยื่นมือแสดงการเชิญชวนอย่างรวดเร็ว

รูปโฉมธรรมดาสุดขีด จอมยุทธ์ฝีมือชั้นสูงที่ไร้จุดเด่น แต่วินาทีที่ถือไหสุราขึ้นมาก็เผยให้เห็นถึงความโดดเด่นขึ้นมา…

ต้องเป็นนักดื่มที่หลงใหลในสุรายิ่งชีพแน่ๆ!

น่าเสียดาย ตัวเขาไม่มีมาดของเซียนกระบี่หมัดเมาที่สง่าผ่าเผยอยู่เลย แต่กลับคล้ายยาจกซูที่เป็นขอทาน!

ช่างเป็นผู้ที่น่าสงสารเหลือเกิน ดูแล้วอายุน่าจะแค่สามสิบต้นๆเท่านั้น

ยอดฝีมือลัทธิเทียนซานที่ชื่อว่าหม่าหยวนฮั่น ยกไหสุราขึ้นมาดื่มอย่างหนำใจ ส่งเสียงอุทานอย่างสะใจ แววตาเป็นประกาย พูดตะโกนว่า

“ไม่เลว ไม่เลวจริงๆ! เป็นสุราที่รสชาติดีเยี่ยม!”

“อาหยวนบอกไว้ว่า ขอแค่เอาสุราหลงไถให้ท่าน ท่านก็จะยินยอมปกป้องข้า” หลี่จุ่นยิ้มและเอ่ยขึ้น

หม่าหยวนฮั่นเงยหน้ามองดูหลี่จุ่น จากนั้นก็ยิ้มและเอ่ยขึ้นว่า

“แม้จะไม่มีสุรา ข้าก็ต้องปกป้องเจ้าอยู่แล้ว? เพราะนี่เป็นคำสั่งของเจ้าลัทธิ แต่ถึงอย่างไร วิธีการพูดของเจ้าน่าฟังมาก ข้าชอบ เจ้าวางใจได้ ขอแค่มีสุราไหนี้ นอกจากจะปกป้องท่านแล้ว ข้ายังสามารถช่วยท่านได้อีกหนึ่งเรื่อง”